HISTORIA ZDRADY NARODOWEJ POLSKI.

Strony (2): [1] 2     Zdrajcy w sutannach Kasia Kowalska: Historia zdrady Ostatnia edycja: 26 wrz 2010 13:03 26-09-2010 13:03 odp. prywatnie | cytuj Kasia Kowalska: Andrzej Olszowski – biskup chełmiński od 1661 r., arcybiskup gnieźnieński i prymas Polski (1674–1677), senator, podkanclerzy koronny (1666–1676). Wychowanek jezuitów,zręczny i elastyczny karierowicz, zmieniał fronty i protektorów. Nepota i łapownik słynnyz chciwości. Brał pieniądze od Austriaków,Francuzów, Prusaków i Rosjan. Czy miało to wpływ na fiasko zabiegów o odzyskanie lenna pruskiego? Wszak kariera w Kościele zależała od przychylności Niemiec, bo arcykatolicki cesarz mógł wówczas zablokować w Rzymie każdą nominację. Olszowski karierę rozpoczął dzięki poparciuwuja, kanonika gnieźnieńskiego Koniecpolskiego,który zapewnił mu też protekcję prymasa Łubieńskiego i biskupa Trzebickiego. Doskonale umiał się „ustawić”. Po śmierci Łubieńskiego przeszedł pod „opiekę” królowej Marii Ludwiki Gonzagi, w której orszaku wrócił z Francji, gdy jechała do Polski na ślub z Władysławem IV.Był w związku z tym członkiem stronnictwa francusko-pruskiego. Ale gdy już jako biskup zasiadł w senacie, niespodziewanie nie poparł programu reform Jana Kazimierza, a nawet bronił oskarżonego o zdradę Lubomirskiego.W czasie jego rokoszu wyjechał z kraju do Niemiec, bo przede wszystkim na ich rzecz zdradzał Polskę. Gdy król zrezygnował z reform,Olszowski wrócił i kontynuował karierę. Na sejmie koronacyjnym skutecznie poparł prawo, że królem Polski może być tylko katolik, a podczas elekcji w 1669 r. przeforsował kandydaturę Michała Korybuta Wiśniowieckiego, licząc na karierę przy nim. To już było stronnictwo habsburskie. Za skojarzenie małżeństwa króla z Eleonorą Habsburg zapewnił sobie od Habsburgów roczną pensję 6 tys. talarów. Zaatakowany na sejmie przez kanclerza litewskiego Paca – przyznał się do wzięcia „podarunku”od Moskwy. Odwrócił się od króla Michała w czasie konfederacji gołąbskiej i porozumiał z jego największym wrogiem– Janem Sobieskim. Na elekcji 1674 r. poparł kandydaturę Sobieskiego, a w nagrodę został prymasem Polski. To znowu było stronnictwo francuskie. Jako prymas powinien był złożyć urząd podkanclerzego, ale ociągał się aż przez dwa lata, bo urząd ten dawał wielkie wpływy i dochody. Żądny władzy uważał się za interreksa nawet za życia króla, co wywołało konflikt z Janem III. Wysyłany był w misjach dyplomatycznych, ale jako chciwy łapownik, nepota i zdrajca przynosił tylko szkody. Nic nie dały m.in. jego misje o Austrii w sprawie grabieży i dalszegopobytu wojsk austriackich w Polsce. Wspierał finansowo i nachalnie wręcz protegował swoich siostrzeńców – Załuskich. U Habsburgów i papieży zabiegał dla nich o beneficja i awanse kościelne. Rodzinę Załuskich z pozycji średniej szlachty wyprotegował do grona możnych. Ostatnia edycja: 26 wrz 2010 13:19 26-09-2010 13:07 odp. prywatnie | cytuj Kasia Kowalska: Michał Radziejowski – książę biskup warmiński od 1677 r., arcybiskup gnieźnieński i prymas Polski w latach 1687–1705, senator,kardynał. Podkanclerzy koronny od 1685 do 1689 r., interreks w latach 1696–1697. Wychowanek jezuitów. Syn zdrajcy – katolika Hieronima– który ściągnął na Polskę potop szwedzki. Godny syn swego ojca: patologiczny zdrajca, łajdak łasy na zaszczyty, bezwzględny chciwiec i łapówkarz, zdradzał wszystko i wszystkich. W początkach panowania Jana III Sobieskiego, swego bliskiego krewnego, ściśle z nim współpracował, za co został podkanclerzym. W 1686 r. papież, chcąc pozyskać króla za pomocą krewnego, mianował Radziejowskiego kardynałem.Wywołało to poważny konflikt wewnętrzny w Polsce, bo kardynałowi wyraźnie uderzyła woda sodowa i domagał się uznania go za drugą osobę w państwie – po królu, a przed prymasem i synami króla. Konflikt narastał, aż Sobieski spróbował go rozwiązać w jedyny możliwy sposób: po śmierci prymasa odność tę przejął Radziejowski. W ten sposób uzyskał on wymarzoną pozycję. Nie zmieniło to jednak postawy zdrajcy – opłacany przez Sapiehów nadal warcholił jak tylko mógł. Wziąłudział w spisku przeciwko królowi, wykrytymw 1688 r. Za poparcie pruskich żądań zwrotu kosztów wojennych jeszcze z okresu potopu (sprzed prawie pół wieku!) zdrajca w sutannie dostał od Prusaków serwis stołowy wart 100 tys. zł! A Prusacy dostali 40 tys. talarów i wysokie odsetki za ponad 30 lat.Radziejowski brał też od Habsburgów. Później wywołał w Polsce powszechne oburzenie wysłaniem listu gratulacyjnego do Fryderyka I, gdy ten koronował się na króla Prus. Jako interreks „oczyścił” skarbiec Polski. Prawie do czysta. Jako interreks i prymas trzy razy sprzedał koronę Polski i Litwy tym, którzy dawali więcej. W roku 1697 zawarł pisemny układ z posłem francuskim o poparcie elekcji księcia Contiego, a z olbrzymiej łapówki francuskiej (ponad 200 tys. talarów!) wziął 60 tys. talarów. Resztą podzielili się Sapiehowie, Lubomirski i biskup Załuski. Na polu elekcyjnym – wobec zgromadzonej szlachty – ksiądz kardynał przysiągł, że nie dał się splamić przekupstwem ani ująć darami. Na uroczystościach kościelnych Radziejowski występował ze swoją bliską krewną, a jednocześnie kochanką – Konstancją Towiańską oraz... jej mężem. Ciekawy trójkącik. Konstancję nazywano nawet „kardynałową”. Ona właśnie pośredniczyła w jego machinacjach, m.in. w przejęciu 100 tys. talarów łapówki, którą zdrajca ksiądz prymas otrzymał za przejście na stronę uzurpatora Augusta II Mocnego, sojusznika i klienta Austrii i Rosji, przeciwko księciu Contiemu, prawowicie wybranemu, za którego poparcie wziął w łapę całkiem niedawno! Dopiero po zapłacie całej sumy, w gotówce i w diamentach, złożył hołd Augustowi. Przy każdej łapówce załatwiał swej kochance osobną prowizję.Kolejne 100 tys. talarów łapówki wziął ksiądz prymas od Jana Reinholda Patkula za wciągnięcie Augusta II w sojusz z Rosją do wojny ze Szwecją. Wielka wojna północna trwała 21 lat, zrujnowała Polskę i przetrąciła jej kręgosłup, a Rosja urosła do potęgi. W czasie wojny północnej ksiądz prymas nie byłby sobą, gdyby... nie zdradził Augusta dla Szwedów. Na ich żądanie dotyczące detronizacji Sasa zawiązał w 1704 r. konfederację warszawską i jako prymas ogłosił detronizację Augusta i bezkrólewie. Dążył do elekcji Lubomirskiego, który był bliskim powinowatym jego kochanki, Towiańskiej, ale Karol XII miał własne plany i przeprowadził wybór Stanisława Leszczyńskiego. Była to uzurpacja,bo króla wybierano tylko na elekcji, jednak zdradziecki ksiądz prymas uznał Leszczyńskiego za króla, wywołując w ten sposób wojnę domową.Po wniesieniu skargi przez Augusta II papież oskarżył prymasa o zdradę prawowitego króla i pozbawił go jurysdykcji, czyli arcybiskupstwa gnieźnieńskiego, za ogłoszenie bezkrólewia. Spór rozwiązała śmierć szubrawca. Prymas Radziejowski zgromadził niewyobrażalny majątek. Pod koniec życia mógł już tylko bezsilnie patrzeć, jak jego wielkie dobra bezlitośnie łupią wspólnicy jego zdrad: Szwedzi, Rosjanie, Sasi, Prusacy. Niestety, złupili przy tym także całą Polskę, i to kilka razy, wzdłuż i wszerz. Radziejowski – prymas, kardynał, arcyzdrajca i arcyłotr ma godne miejsce pochówku w kościele św. Krzyża w Warszawie. Ostatnia edycja: 26 wrz 2010 13:34 26-09-2010 13:13 odp. prywatnie | cytuj Kasia Kowalska: Stanisław Szembek – biskup pomocniczy krakowski od 1690 r., biskup kujawski od 1700, arcybiskup gnieźnieński i prymas Polski w latach 1706–1721, senator. W 1697 r. poparł bezprawną elekcję Augusta II, za co otrzymał sowitą zapłatę oraz szybkie awanse biskupie i związane z nimi beneficja. Szembek służył Augustowi II, mimo że król zrobił z Polski pole bitwy wojny północnej, a w efekcie kraj był potwornie grabiony i dewastowany. Już w 1706 r. nagrodzono Szembeka godnością prymasa i związanymi z tym dochodami. Po abdykacji Augusta II biskup Szembek – na polecenie cara Piotra I – ogłosił bezkrólewie i pod rosyjskimi bagnetami sprawował władzę w części Polski okupowanej przez Rosjan. Po powrocie Augusta II na tron wiernie mu służył także w czasie konfederacji tarnogrodzkiej i Sejmu Niemego. Służąc Sasom, budował także wpływy w Rzymie. Tą samą drogą i współpracując z Rosją, nepota ów budował potęgę swego rodu. To dzięki poparciu Rosji, Sasów i Habsburgów brat biskupa, Jan, też agent rosyjski, został w 1703 r. podkanclerzym, potem kanclerzem wielkim koronnym, a w rodzie Szembeków nastąpił wysyp biskupów (w jednym czasie było czterech) i innych dostojników kościelnych. Spadł im także deszcz związanych z tymi godnościami tłustych beneficjów. Ród zgromadził ogromny majątek i aspirował do rangi magnatów. Cenę za tę zdradę płacili Polacy: wojna północna zrujnowała Polskę doszczętnie, o 30 proc. zmniejszyło się zaludnienie, a mieściny Kraków i Poznań miały po kilka tysięcy mieszkańców. Szwedzi, Rosjanie, i Sasi grabili bardziej niż w czasie potopu. Rosjanom nie udało się wywieźć tylko kolumny Zygmunta z powodu kłopotów z transportem. Gwałty na ludności cywilnej były potworne. Właśnie ksiądz prymas, jako władca okupowanej przez Rosjan części kraju, przyczynił się do wzmocnienia ich wpływów w Polsce, a tym samym – do osłabienia jej i utraty suwerenności na Sejmie Niemym w 1717. Ostatnia edycja: 26 wrz 2010 13:34 26-09-2010 13:16 odp. prywatnie | cytuj Kasia Kowalska: Kazimierz Łubieński – biskup chełmski od 1705 r., krakowski w latach 1710–1719, senator. Wychowanek jezuitów. Stronnik i klient Augusta II, mimo że ten był uzurpatorem, poparł wojnę północną, wywołał dwie wojny domowe, zrobił z Polski rosyjski protektorat i zamienił w karczmę przydrożną dla obcych wojsk. Łubieński był przez cara sowicie wynagradzany za usługi – także godnościami kościelnymi i związanymi z nimi dochodami. W czasie 8-letniego wakatu na biskupstwie krakowskim zarządzał tą diecezją od 1702 r. jako administrator generalny. A była to jedna z największych diecezji w Europie i przynosiła krociowe dochody, stanowiąc praktycznie państwo w państwie. Przed 1772 r. dochody biskupa krakowskiego wynosiły 1 200 000 złotych rocznie! To była fortuna. Ośmioletnie zabiegi saskie i rosyjskie w Rzymie dały efekt: w roku 1710 został ordynariuszem. Za zdradę ojczyzny! W czasie wojny domowej, od 1716 r., przebywał na dworze króla w Warszawie, przygotowując mediację rosyjską i Sejm Niemy w 1717 r. To on, wraz z drugim zdrajcą – biskupem Szaniawskim – jest sprawcą uchwały o zmniejszeniu liczebności wojsk polskich i litewskich, przygotowanej w porozumieniu z Rosją, w jej interesie, pod jej bagnetami i za jej pieniądze. Długie ręce miał ambasador rosyjski Dołgoruki. Było to faktyczne rozbrojenie Polski i rzucenie jej na łup zaborców. To biskupa Łubieńskiego kasztelan Jezierski wprost obwiniał o „zwinięcie sztandarów” (wg Kitowicza). Oprócz Rosji zyskał jak zwykle Kościół i biskupi. Przede wszystkim ustały żądania szlachty, aby Kościół płacił podatki na obronę Polski, no i biskupi nie musieli oddawać na podatki swoich własnych dochodów. Problem zniknął wraz z wojskiem. Niedługo potem znikła i Polska. 26-09-2010 13:18 odp. prywatnie | cytuj Kasia Kowalska: Stanisław Józef Hozjusz – biskup inflancki od 1720 r., kamieniecki od 1722 r., poznański w latach 1733–1738, senator. Wychowanek jezuitów, zdrajca Polski, wierny sługa Sasów. Nepota, wspierał karierę kościelną swojego siostrzeńca, Józefa Kierskiego, zabiegając o awanse dla niego u Sasa, w Rosji i w Rzymie. Rosyjski kolaborant, wspólnik zdrajcy Lipskiego podczas „elekcji w karczmie grochowskiej”. To on ogłosił „wybór” Augusta III Sasa pod rosyjskimi bagnetami, on (wraz z nuncjuszem Albanim) załatwił u papieża unieważnienie przysięgi sejmu konwokacyjnego wykluczającej wybór cudzoziemca. Tak, tak – papież unieważniał uchwały sejmu polskiego! Hozjusz też sowicie został za zdradę wynagrodzony przez Rosjan, Augusta III i papieża – m.in. bogatym biskupstwem poznańskim.Przewidziany na tę diecezję książę Teodor Czartoryski musiał ustąpić zdrajcy i poczekać jeszcze sześć lat. Zarówno Hozjusz, jak i Lipski, chcieli koronować papiesko-rosyjskiego uzurpatora, żeby zgarnąć łapówkę i zająć lepszą pozycję przy korycie. Doszło do głośnego na całą Polskę i gorszącego sporu. Wygrał, koronował i całą pulę zebrał biskup Lipski Ostatnia edycja: 26 wrz 2010 13:34 26-09-2010 13:22 odp. prywatnie | cytuj Kasia Kowalska: Andrzej Stanisław Załuski – biskup płocki od 1723 r., łucki od 1736, chełmiński od 1739, krakowski (tytularny książę siewierski) w latach 1746–1758, senator. Kanclerz wielki koronny od 1735 do 1746 roku. Karierę zawdzięczał protekcji rodzinnej i wysługiwaniu się Sasom i Rosji. Gdy miał 13 lat, stryj Andrzej, biskup warmiński, zrobił go kanonikiem krakowskim, a drugi stryj, Ludwik, biskup płocki – dziekanem kolegiaty w Pułtusku i proboszczem płockim. A przecież to było jeszcze dziecko! Nie trzeba dodawać, że szły za tym olbrzymie dochody. Polityka prorodzinna po katolicku to nepotyzm w szczytowym wydaniu. Podróżował po Europie, studiował w Rzymie. Po powrocie związał się z dworem królewskim poprzez ministra Flemminga i biskupa Lipskiego. Dzięki takiej protekcji objął biskupstwo płockie po śmierci stryja Ludwikaz papieską dyspensą, bo nie miał 30 lat. Był jednym z najwierniejszych popleczników Augusta II. Po jego śmierci poparł prawowitą elekcję Stanisława Leszczyńskiego i znalazł się z nim w oblężonym Gdańsku. Po zajęciu Gdańska przez Rosjan został aresztowany, ale także szybko uwolniony – już w 1735 r. dzięki poparciu carycy Rosji Anny został kanclerzem wielkim koronnym. Skąd tak nagłe zauzaufanie Rosjan do niedawnego wroga? Otóż podwarszawska wieś Kamień, miejsce „elekcji w grochowskiej karczmie”, należała do... biskupa płockiego Załuskiego! Ten szubrawiec udostępnił ją na bezprawną elekcję, bo grał na dwa fronty! Przez cały czas był informatorem obozu sasko-rosyjskiego. W związku z tym awansem musiał zrezygnować z diecezji płockiej (incompatibilia). Nie zawiódł swych rosyjskich mocodawców – wiernie współpracował z Augustem III i rosyjskim ambasadorem Keyserlingiem już na sejmie pacyfikacyjnym. Szybko został biskupem łuckim i – dla uzupełnienia dochodów! – jeszcze opatem w Czerwińsku i w Paradyżu. Ze względu na bliskość Warszawy z odległej diecezji łuckiej przeniósł się na chełmińską. Po śmierci kardynała Lipskiego Sas pozbył się kanclerza nieroba i przeniósł go na bogate biskupstwo krakowskie. W polityce Załuski był aktywny nadal – jako biskup senator. Przewodniczył m.in. komisji ds. lustracji dóbr i zabezpieczenia materialnego armii. Dziewięć lat później, gdy Alojzy Brühl obejmował dowództwo polskiej artylerii, zastał w koszarach... sześć sprawnych armat, a wydatki na proch wynosiły 100 (sic!) zł na rok. Tak biskup zabezpieczył polskie wojsko. Mogli strzelać, ale na wiwat. Podobnie całkowicie nieskuteczna była próba Załuskiego zreformowania Akademii Krakowskiej. Lecz chociaż popierał Collegium Nobilium Konarskiego i dopomógł bratu w założeniu Biblioteki Załuskich, osiągnięcie to zupełnie blednie, gdy uświadomimy sobie, że kościelny indeks ksiąg zakazanych był w Polsce prawem, książki palono na stosach, a wolność druku wprowadzono dopiero w 1788 r. Biblioteka stanowiła więc magazyn pacierzy. Ten rosyjski kolaborant jest pochowany w katedrze wawelskiej. Ostatnia edycja: 26 wrz 2010 13:27 26-09-2010 13:27 odp. prywatnie | cytuj Kasia Kowalska: Grzegorz Pusłowski – administrator diecezji inflanckiej. Ten zdrajca wydał w r. 1772 list do duchowieństwa i wiernych diecezji, w którym wzywał do wierności i posłuszeństwa carycy Rosji Katarzynie II jako prawowitej władczyni. Ostatnia edycja: 26 wrz 2010 13:35 26-09-2010 13:28 odp. prywatnie | cytuj Kasia Kowalska: Władysław Łubieński – arcybiskup lwowski od 1757 r., gnieźnieński i prymas Polski w latach 1759–1767, senator, interreks od 1763 do 1764 r. Prymasem został po Adamie Komorowskim, który zapił się na śmierć. Wyjątkowa miernota, a jego „mózgiem” był inny płatny zdrajca – biskup Młodziejowski. Stronnik Sasów, po śmierci Augusta III jako interreks początkowo popierał kandydaturę saską, ale za łapówkę 80 tys. rubli (ok. 500 tys. zł!) przeszedł na stronę Rosji. Książę Repnin przywiózł wówczas do Polski na łapówki 2 miliony złotych. Interreks prymas Łubieński, zdrajca, pozwolił, aby wyborem króla Polski zajęła się Rosja, oraz wydał zgodę na wkroczenie wojsk rosyjskich do Polski w 1764 r. Zostali na długo... To dzięki niemu królem z woli carycy Rosji Katarzyny II został jej były kochanek Stanisław August Poniatowski. Potem prymas pobierał pensję od Rosjan. Płatny zdrajca prymas Łubieński spowodował też zerwanie stosunków dyplomatycznych z Francją, gdy poseł francuski protestował przeciwko obecności wojsk rosyjskich w Polsce, a także z Austrią i Hiszpanią, w interesie Rosji. Podobno został otruty z inspiracji Rosjan, bo jako fanatyk religijny sprzeciwiał się równouprawnieniu prawosławnych i protestantów. O to otrucie podejrzewano jego współpracownika – zdrajcę biskupa Młodziejowskiego. Kościelni fałszerze historii piszą o nim: uczciwy, ofiarny, gorliwy kapłan... Historia pogwałcenia trzech ostatnich elekcji królów polskich z nuncjuszami papieskimi i polskimi biskupami w rolach głównych dowodzi, jak bardzo klerowi katolickiemu odpowiadała anarchia w Polsce. Dzięki niej o względy biskupów zabiegali (w gotówce) zaborcy, mocno zainteresowani totalnym osłabieniem naszej ojczyzny. Biskupi – cieszący się autorytetem i największymi przywilejami – robili w dogorywającej macierzy co chcieli Ostatnia edycja: 26 wrz 2010 13:32 26-09-2010 13:32 odp. prywatnie | cytuj Kasia Kowalska: Andrzej Stanisław Młodziejowski – biskup przemyski od 1766 r., poznański w latach 1768–1780, senator, kanclerz wielki koronny od 1767 r. Pochodził z niezamożnej szlachty wielkopolskiej. Bardzo zdolny. Księdzem został w wieku 37 lat, potem uzyskał stanowisko kapelana przy nuncjuszu Archincie i razem z nim wyjechał do Rzymu. Przebywał tam 10 lat, zrobił majątek i wyrobił sobie wielkie znajomości, które pomogły mu w karierze. Chciwy, cyniczny zdrajca, dziwkarz i arcyzłodziej. Prowadził niebywale rozwiązły tryb życia. Większość swych ogromnych dochodów tracił na kobiety. Po powrocie do Polski bliski współpracownik zdrajcy Łubieńskiego, słusznie uważany za jego mózg. Oskarżano go później o jego otrucie – podobno z namowy Rosji – za opór wobec równouprawnienia prawosławnych i protestantów. Po koronacji Stanisława Augusta ambasada rosyjska wypłaciła temu księdzu 80 tys. rubli złotem „tytułem niezapłaconych należności”. Tak ogromna kwota dowodzi, jak ważnym był dla Rosji agentem, mimo że nie był jeszcze biskupem senatorem! „Za zasługi dla Polski” nagrodzono go jeszcze diecezją przemyską, potem bogatszą poznańską. Taki płatny zdrajca w senacie Polski był dla Rosji bezcenny. Po porwaniu Sołtyka i rezygnacji kanclerza Zamoyskiego Rosjanie zadbali, aby kanclerzem został ich agent w sutannie. Jako kanclerz wielki miał dostęp do największych tajemnic Polski. Sprzedawał je każdemu, kto zapłacił. Według pokwitowań zdobytych w ambasadzie rosyjskiej, zdrajca Młodziejewski brał od Rosjan roczną pensję 3 tys. dukatów w złocie. Brał też po 1000 dukatów za donoszenie o przebiegu tajnej rady królewskiej. Ciągle jednak było mu mało, toteż z poparciem ambasadora rosyjskiego zabiegał skutecznie o bogate kanonie, probostwa i prebendy. Wraz z biskupem Ostrowskim był w 1773 roku współorganizatorem sejmu, na którym doprowadzono do ratyfikowania I rozbioru. Miał szczęście, że nie dożył insurekcji kościuszkowskiej. Zdrajca biskup Massalski miał mniej szczęścia – nie uniknął szubienicy. Brał też od Prusaków. Gdy po I rozbiorze Prusacy wprowadzali cła na towary spławiane Wisłą do Gdańska, pruski poseł otrzymał instrukcje od Fryderyka Wielkiego, aby zabiegał o 4 proc. cła. Prusak dał zdrajcy księdzu biskupowi, już kanclerzowi, łapówkę 4 tys. złotych i uzyskał... 12 proc.! (wg Niemcewicza). Po kasacie zakonu jezuitów przez papieża Klemensa XIV Młodziejowski stanął na czele Komisji Rozdawniczej. Miała ona zagospodarować olbrzymie pojezuickie dobra przeznaczone przez sejm w 1773 r. na potrzeby Komisji Edukacji Narodowej. Arcyzłodzieje Młodziejowski, Massalski i Poniński w trzy lata większość tych dóbr rozkradli. Była to pierwsza polska prywatyzacja, przeprowadzona iście po katolicku, bo przez katolickich biskupów. Numery wszystkich orłów prywatyzacji III Rzeczypospolitej razem wziętych to amatorszczyzna przy bezczelnych wyczynach tych szubrawców. Odsunięto ich jedynie od KEN. Żaden ani nie poniósł kary, ani nie stracił stołka, ani nie oddał skradzionego. Majątek pojezuicki był oceniany na 32 miliony zł. Ruchomości rozgrabiano. Ze sprzedaży samych tylko naczyń kościelnych ksiądz biskup wziął 600 tys. zł. Kosztowniejsze naczynia liturgiczne wziął „na przechowanie”. Kiedy wybuchł skandal, Komisje Rozdawnicze rozwiązano, ale na oświatę Polaków niewiele już zostało. Sprawy duszpasterskie ksiądz biskup zaniedbywał całkowicie. W diecezji przemyskiej podobno nie był wcale, Poznań nawiedził raz, kiedy po jedenastu latach od nominacji odbywał ingres! Mimo namiętności do kobiet (ach, te kobiety!) i rozrzutności – pozostawił fortunę. W testamencie rozporządził kwotą 1 834 810 złotych! To jest równowartość około 350 kg złota! Nuncjusz Durini pisał o nim do papieża, że „innego boga nie zna, oprócz swego własnego interesu”. Za to kościelni fałszerze historii piszą o nim: „Mąż czysty i niepokalany w charakterze swoim” Ostatnia edycja: 26 wrz 2010 13:41

http://pogaduchy.myiooi.com/msg/910229/zdrajcy_w_sutannach.html