PL problem No1 - brak suwerenności finansowej

Uczciwy pieniądz wolność dla Polski, dobrobyt dla Polaków

Wpisał: PIOTR JANKOWSKI

17.10.2014.

Spis treści Uczciwy pieniądz wolność dla Polski, dobrobyt dla Polaków Strona 2 Strona 2 z 2 Liberalny dogmatyzm prywatyzacyjny spowodował ogromne straty w okresie III RP, gdzie partykularny interes elit transformacyjnych zwyciężył nad interesem społecznym. Ogromny majątek produkcyjny, wypracowany wielkim wysiłkiem (kosztem konsumpcji) przez społeczeństwo w okresie PRL, został rozgrabiony lub wrogo zlikwidowany w imię pseudo-liberalnych haseł, jak np.: kapitał jest obojętny narodowo.  Najpoważniejszym problemem Polski jest brak suwerenności finansowej, która gwarantuje wszystkim obywatelom uczciwość i bezpieczeństwo funkcjonowania w stabilnych warunkach rozwoju kraju. Podstawowym atrybutem suwerenności państwa jest uczciwy pieniądz, który nie jest narzędziem eksploatacji i zniewolenia. Pieniądz, który jest gwarantem sprawiedliwej wymiany dóbr i usług, który powinien pełnić podstawowe funkcje: usprawnienia wymiany, mierzenia wartości i akumulacji kapitału służącego inwestycjom i rozwojowi społeczeństwa. W obecnej sytuacji pieniądz jest oprocentowanym długiem i jest emitowany przez prywatne (zagraniczne) banki, których jedynym motywem działania jest zysk, bez względu na koszty społeczne i polityczne. To jest sytuacja niedopuszczalna i niemoralna. Powoduje bezustanny drenaż wartości wypracowanych przez gospodarkę narodową i całe społeczeństwo, zmuszając je do ciągłego zadłużania się idącego w parze z utratą wypracowanego majątku. Instytucja kredytu (np. hipotecznego) powoduje ponadto nadmierny rozrost innego segmentu rynku finansowego – ubezpieczeń życiowych. Źródło głównych dochodów rodziny musi być bowiem ubezpieczone na okoliczność śmierci, która spowoduje brak możliwości spłaty rat kredytowych. W ten sposób rodzina pozbawiona, przez nieuczciwy system, realnych możliwości zapewnienia sobie podstawowego dobra, jakim jest mieszkanie, jest zmuszona ponosić dodatkowy koszt ubezpieczenia swoich przyszłych dochodów przez wiele lat (najczęściej tak długo, jak trwa umowa kredytowa). W obecnej architekturze finansowej państwa tkwi główna przyczyna wszelakich problemów i bolączek społecznych: biedy, niedożywienia dzieci, niskiej dzietności, upadku służby zdrowia, edukacji, korupcji, a również demoralizacji i degrengolady całych grup zawodowych i środowisk. Bieda, beznadzieja i desperacja rodzi frustrację, gniew i agresję w rodzinie, w pracy, na ulicy. Bieda i rozpacz jest podstawową przyczyną alkoholizmu, autodestrukcji i samobójstw, w których pobiliśmy niechlubny rekord. Uzdrowienie tej sytuacji wymaga rewolucji w myśleniu i działaniu. Musimy odzyskać władzę nad narodowym pieniądzem, który jest podstawowym atrybutem suwerenności, uczciwości wymiany gospodarczej i sprawiedliwości w stosunkach społecznych. Ta rewolucja musi się dokonać w świadomości wszystkich Polaków. Bez tego będziemy wciąż chorym na białaczkę pacjentem, u którego leczy się objawowo chroniczny brak odporności, bez postawienia właściwej diagnozy. Dla gospodarki właściwy krwioobieg to autonomiczna emisja nie obciążonego lichwą pieniądza i sprawiedliwe, i niskie podatki, które obecnie są w znacznym stopniu wysysane na zewnątrz, przez zewnętrzne instytucje finansowe, jako koszt używania pieniądza. Obecnie wpływy z podatku PIT równoważą mniej więcej koszt obsługi zadłużenia, które by nie istniało, gdybyśmy odzyskali władzę nad narodowym pieniądzem. On we współczesnym świecie jest elementarnym gwarantem suwerenności i pomyślności społeczeństw. To Narodowy Bank Polski, w miejsce banków komercyjnych, powinien dokonywać emisji (nie oprocentowanego) pieniądza, zgodnie ze swoim konstytucyjnym obowiązkiem. Nie robi tego, ponieważ w konstytucji istnieje równocześnie zapis, który uniemożliwia pożyczania pieniędzy polskiemu rządowi (jak robi to np. bank centralny w USA). Tak więc NBP nie może emitować pieniędzy na potrzeby rządu, ani też wprost na rzecz społeczeństwa czy podmiotów gospodarczych. Może jedynie zasilać komercyjne banki, by te później pompowały w gospodarkę zwielokrotnione sumy jako oprocentowany dług. W chwili obecnej jest to raczej teoria. Obecna różnica między stopami procentowymi w NBP a bankami centralnymi strefy euro i dolara (w tych ostatnich stopy bliskie zeru) powoduje, że gdy rząd polski pożycza pieniądze od banku zagranicznego, ten pożycza je w swojej centrali, która z kolei jest zasilana w pieniądz wykreowany przez zagraniczny bank centralny pod pewne aktywo w postaci obligacji rządowej. W ten sposób państwo polskie pożycza wydrukowane i oprocentowane przez zewnętrzne instytucje finansowe pieniądze, które są narzędziem uzależnienie i bezprecedensowego rabunku kraju! Na rynku wewnętrznym sytuacja wygląda tak, że na pokrycie ok. 40% PKB musimy się jako społeczeństwo zadłużyć w zalegalizowanej piramidzie finansowej, której beneficjentem są zagraniczne banki. Czyli, aby skonsumować owoce własnej pracy musimy się zapożyczyć na lichwiarski procent. To pompa ssąco – tłocząca, która wraz z podatkami drenuje z organizmu krew powodując ciągłą anemię. Państwo wzmacnia ten system: pod przymusem prawnym ściąga z obywateli podatkowy haracz, który w ostateczności zasila w znacznej części banki jako zysk odsetkowy od wykreowanych z powietrza pieniędzy (spłata obligacji). Powiększający się dług publiczny konsumuje w znaczącej części klasa próżniacza i klientela władzy, biurokratyczne państwo ze wszystkimi przybudówkami. Urzędnicza władza jest dla ogółu społeczeństwa nie tylko niepotrzebną pasożytniczą naroślą, generującą konkretne koszty, ale przede wszystkim wytwórcą pracy ujemnej, dewastującej i demoralizującej społeczeństwo. Praca ujemna to suma wszystkich kosztów społecznych, jakie ponosimy przez bezsensowne i nieproduktywne działania biurokracji, za które wszyscy płacimy, a które utrudniają normalne życie, czyli powodują dodatkowe, trudne do oszacowania koszty i problemy. W takim systemie instytucje finansowe stają się coraz bogatsze, a obywatele i państwo coraz biedniejsi (oprócz skorumpowanych urzędników i biznesu operującego przy publicznych pieniądzach w myśl zasady: rząd się zawsze wyżywi, choćby kosztem rabunku majątku narodowego). Zadłużenie rośnie, a jego ciężar jest z dnia na dzień większy. Tymczasem realne bogactwo jest transferowane od obywateli i klasy średniej. Bank tworzy pieniądze niezbędne do życia, po czym je zabiera z systemu (wraz ze spłatą raty kapitałowej) żądając cały czas wypracowania wartości stanowiącej pokrycie dla spłaty kolejnej raty kredytu i odsetek. Konsument odczuwa chroniczny niedobór środków płatniczych w portfelu w stosunku do poziomu cen. W każdą cenę jest wkalkulowany, podwyższający ją znacznie, koszt kredytów i pożyczek, które po spłacie są kasowane z systemu. Pieniądz jest w ten sposób wycofywany z rynku. Ceny jednak pozostają na niezmienionym poziomie. Stąd permanentny niedobór pieniędzy u konsumenta i przedsiębiorcy oraz konieczność ciągłej walki o nie celem podtrzymania obrotu gospodarczego oraz spłacania rosnącego garba odsetek. System nie kreuje bowiem pieniędzy na odsetki, co oznacza, że trzeba je komuś wyszarpnąć z gardła albo wziąć kolejny kredyt… Paradoksem jest to, że szybszy rozwój gospodarczy implikuje powiększanie się skali zadłużenia państwa, przedsiębiorstw oraz gospodarstw domowych. W ten sposób system skazuje nas na ciągłą walkę i rywalizację, a nie współpracę - divide et impera. Nieuczciwość jest jego moralną kwintesencją. Powszechną patologię w obrocie gospodarczym i stosunkach społecznych można opisać przez pryzmat następujących zjawisk:  Powszechna rywalizacja, agresja i walka, zamiast współpracy (wyścig szczurów);  Postarzanie produktów, aby nadążyć za rosnącym kosztem używania pieniądza;  Nieuczciwość i fałsz w teorii i praktyce technik marketingowych: sprzedaży i reklam, co stało się już akceptowaną przez ogół normą;  Konsumpcjonizm, stwarzanie sztucznych potrzeb, żeby w oparciu o nie wykreować nowe produkty na sprzedaż;  Obsesja na punkcie wzrostu PKB, który ciągle powiększa zadłużenie państwa i obywateli;  Fikcyjna konkurencja między firmami, które na meta poziomie struktur gospodarczych należą często do tego samego właściciela;  Koncentracja władzy i pieniądza w rękach nielicznych ponadnarodowych korporacji, które tworzą i regulują globalny rynek, a nie uczciwie w nim uczestniczą;  Postępująca anonimizacja układów właścicielskich w firmach, które coraz częściej stają się łupem tzw. rynków finansowych;  Praca ujemna (nieproduktywna i generująca społeczne koszty) wykonywana przez miliony urzędników państwowych i korporacyjnych, księgowych, doradców podatkowych, itd., obsługujących system kontroli i dystrybucji pieniądza;  Szukanie oszczędności kosztem płac pracowników na skutek gigantycznego obciążenia, jakie stanowi dla przedsiębiorcy używanie pieniądza (do 70% ceny produktu stanowią odsetki i podatki). Suma towarów i usług sprzedanych za pośrednictwem pieniądza dłużnego przewyższa wielokrotnie realny pieniądz istniejący w systemie bankowym (gotówkę). Każdemu, kto wytworzył i sprzedał jakieś dobro lub usługę wydaje się, że zrobił to za pełnowartościowe pieniądze, jak pełnowartościowa była jego praca. Tak jednak nie jest, ponieważ ten pieniądz był użyty wielokrotnie przez system bankowy do przeprowadzenia różnych transakcji i rozmnożył się, ale w postaci wirtualnej. Kształt tego procesu reguluje, określany przez bank centralny, stopień rezerwy cząstkowej. Ten rozmnożony przez banki bezgotówkowy pieniądz kredytowy nie jest nawet prawnym środkiem płatniczym. Obywatel natomiast kredyt musi spłacać operując właśnie prawnym środkiem płatniczym. Do innego zresztą, w przeciwieństwie do banków, nie ma dostępu. Efekt końcowy jest taki, że gdyby niewielka część społeczeństwa poszła w tym samym czasie do banków z żądaniem wypłaty gotówki, okazałoby się, że jej nie ma. Żądanie wypłaty oznacza realne bankructwo systemu bankowego, który ze swej istoty nie jest bankrutem tylko do momentu, kiedy ktoś nie powie: sprawdzam. Żądanie wypłaty obnaża naturę systemu, który jest największą w historii piramidą finansową i największym globalnym przekrętem. Z charakteru systemu bierze się zrozumiała skłonność wielu przedsiębiorców do ucieczki w umowy barterowe, które dają znacznie większe możliwości realizacji transakcji handlowych bez pośrednictwa deficytowego pieniądza oficjalnego, którego swoją drogą jest bardzo dużo. Oblicza się, że udział realnej gospodarki w wytworzonym przez system pieniądzu wynosi poniżej 1% !  Oznacza to, że mamy ponad 99% nadprodukcję pieniądza! Znajduje się ona jednak w dyspozycji sektora finansowego, który korzystając z tego prowadzi globalną grę spekulując na dowolnym rynku: żywności, nieruchomości, surowców, akcji czy walut. Dotkliwie przekonali się o tym np. frankowi kredytobiorcy hipoteczni, którym zaaplikowano, bez znieczulenia, ryzykowny instrument pochodny opakowany w umowę kredytową, kliniczny przykład nieuczciwości i rabunkowego charakteru systemu. System ten ma ogromną siłę destrukcji: jest w stanie zastawiać pułapki i rzucać na kolana całe narody i państwa, pozbawiać ludzi środków do zaspokojenia podstawowych potrzeb i godnego życia. System ten jest zaprogramowany, by generować kolejne poziomy piramidy finansowej i rodzić nowe, coraz bardziej skomplikowane potworki inżynierii finansowej. Musi uciekać do przodu, inaczej, by implodował. Musi uspołecznić własne straty i koszty a prywatyzować zyski, inaczej by zbankrutował. Gra znaczonymi kartami trwa… Opisując proces kredytowania z perspektywy klienta banku można stwierdzić, że system pożycza przyszłe, nie istniejące jeszcze, dochody, (badanie zdolności kredytowej) obarczając je dodatkowym kosztem w postaci odsetek i zabezpieczeń na majątku (np. hipoteka). Tak powstaje pieniądz. Efektem jest to, że jeśli komuś uda się zarobić pieniądze bez zadłużania się, ktoś musi się zadłużyć na taką samą kwotę. W innym wypadku po prostu nie można byłoby zarobić pieniędzy. Inną makroekonomiczną implikacją współczesnego systemu finansowego jest istnienie dewastującego gospodarkę cyklu koniunkturalnego oraz inflacji jako immanentnych zjawisk systemowych. Cykl koniunkturalny i inflacja (kamienie filozoficzne oficjalnej ekonomi) to prawdziwe plagi gospodarcze, ale dla wielkiego kapitału wspaniała sposobność dla niewyobrażalnych i realizowanych w skali globalnej spekulacji i zysków. Z punktu widzenia przedsiębiorcy (ale również konsumenta kredytu hipotecznego) wygląda to jak podatkowo - kredytowa pompa ssąco – tłocząca. Kredyty i podatki są w gruncie rzeczy wyprowadzaniem i utylizowaniem potrzebnych gospodarce pieniędzy. Wygląda to następująco: muszę pozyskać środki pieniężne na rozwój firmy (np. zakup samochodu, nieruchomości). Pożyczam je w banku. Raty kapitałowe nie wchodzą nawet w koszty uzyskania przychodu, czyli powiększają dochód do opodatkowania. I o to chodzi. Aby wykazać zdolność kredytową (otrzymać kredyt, pożyczkę) muszę zapłacić podatek dochodowy. Nie mogę więc przed nim uciec, bo zostanę pozbawiony płynności. Żeby funkcjonować muszę płacić haracz, który w konsekwencji zasila system bankowy. Urząd Skarbowy jest więc państwową agencją prywatnych instytucji finansowych, które dzięki temu finansują koszty długu publicznego. Nieprzypadkowo amerykański bank centralny (instytucja prywatna) powstał równocześnie z ustanowieniem podatku dochodowego w USA (1913 r.). Podatek ten miał zapewnić wpływy pobierane pod przymusem państwowym od obywateli, służące spłacie zobowiązań wynikających z zadłużania się państwa kreowanym z powietrza przez Fed pieniądzem (obligacje). Jeśli przedsiębiorca nie chce płacić pośrednio haraczu instytucjom finansowym (podatek dochodowy), zapłaci go bezpośrednio – wylizynguje środek trwały (np. samochód), wpisze go w koszty, ale pod warunkiem podpisania umowy leasingowej z pośrednikiem w postaci instytucji finansowej. Dodajmy jeszcze, że usługi finansowe to jedna z najbardziej uprzywilejowanych form działalności gospodarczej, swoista enklawa. Instytucje finansowe są niczym świecki kościół, który jest zwolniony z podatku VAT. Reformy Zmiana Konstytucji Zmiana Art. 220 Konstytucji i zapisanie w niej algorytmu emisji pieniądza. Algorytm ten powinien opierać się na zasadzie równoważenia emisją wzrostu PKB i inflacji. Obecny stan prawny wyklucza możliwość finansowania długu publicznego przez polski rząd emisją obligacji kupowanych przez NBP czy też kredytem udzielanym przez bank centralny. NBP powinien być podporządkowany i powinien odpowiadać jedynie przed parlamentem jako najwyższym przedstawicielstwem narodu. Docelowo całkowity zakaz finansowania deficytu budżetowego państwa i gmin długiem. Jedynym beneficjentem emisji pieniądza mogą być polscy obywatele, naród polski jako najwyższy suweren bytu państwowego. Ma to być najistotniejszy i najpilniej strzeżony atrybut wolności Polaków i niepodległości państwa. Bez wolnego i uczciwego pieniądza nie ma wolnej i sprawiedliwej Polski!!! Przywrócenie realnego znaczenia zapisu konstytucyjnego o monopolu NBP na emisję pieniądza i precyzyjne jego zdefiniowanie (Art. 227). Zmiana Art. 104 Konstytucji, który zwalnia posłów z odpowiedzialności przed wyborcami („Posłowie są przedstawicielami Narodu. Nie wiążą ich instrukcje wyborców.”). Wprowadzenie renty emisyjnej W miejsce dotychczasowej emisji pieniądza jako oprocentowanego długu przez zagraniczne banki komercyjne powinien być wprowadzony mechanizm emisji wprost przez NBP, aby społeczeństwo nie musiało się zapożyczać, by konsumować owoce swojej pracy. Lukę popytową (niedostateczną ilość pieniądza w stosunku do PKB) należy zapełnić dostarczeniem pieniądza społeczeństwu poprzez comiesięczną wypłatę renty emisyjnej na chronione przed jakąkolwiek egzekucją indywidualne konta pełnoletnich obywateli RP w NBP. Kwestią do dyskusji jest, jaką część tej emisji przeznaczyć na finansowane przez państwo programy o znaczeniu ogólnospołecznym: rozwój infrastruktury, inwestycje w rodzime technologie lub bezpośrednie wspieranie przedsiębiorczości (emisja rozproszona poprzez gospodarkę, a nie przez budżet). Fundamentem jest jednak (bezpośrednie lub pośrednie) uczestnictwo obywateli w korzyściach wynikających z emisji pieniądza. Niedopuszczalna jest sytuacja, w której korzyści z emisji pieniądza czerpią bliżej nieokreślone rynki finansowe. Najbliższą idei emisji pieniądza pro publico bono jest dostarczenie znacznej jego części obywatelom wprost. Pewną jej część można przeznaczyć na wspieranie celów istotnych z punktu widzenia całej gospodarki i wszystkich obywateli pod warunkiem stworzenia klarownych zasad, najlepiej określonych w konstytucji. Dodatkową korzyścią istnienia renty emisyjnej jest skuteczna możliwość wpływu na dzietność społeczeństwa poprzez rezygnację z warunku jej wypłaty wyłącznie osobom pełnoletnim. Jeśli każdemu nowonarodzonemu dziecku przysługiwała by renta emisyjna równa osobie dorosłej, Polska była by krajem o najwyższym przyroście naturalnym w Europie. Wypłata renty emisyjnej wychodzi ponadto naprzeciw strukturalnemu problemowi bezrobocia, który będzie coraz większy ze względu na postęp technologiczny ograniczający możliwości zatrudnienia. Nie można dopuścić do spychania coraz większych rzesz ludzi na margines egzystencji ze względu na rozwój technologii, który powinien służyć wszystkim. Ten problem w oparciu o tradycyjne pojęcia ekonomii jest nierozwiązywalny. Likwidacja PIT i podatku od spadku i darowizn oraz PCC Podatek od dochodów osobistych (PIT) jest podatkiem niemoralnym. Obarcza ludzką pracę (wraz z ZUS-em) bardzo wysokimi kosztami, czyniąc z niej dobro luksusowe. Dodatkowo jest formą haraczu płaconego na rzecz sektora finansowego. W momencie odzyskania suwerennej emisji pieniądza przez państwo polskie, można i należy go natychmiast zlikwidować. Podatek od spadków i darowizn jest podatkiem antyrodzinnym, który ogranicza przepływ dóbr nie tylko w ramach rodziny, ale w ogóle w obrocie gospodarczym, spowalniając aktywność i przedsiębiorczość. Powinien być również zlikwidowany. Podatek od czynności cywilnoprawnych (PCC) poza funkcją fiskalną posiada jeszcze ukrytą funkcję inwigilacyjną. Dzięki niemu można rejestrować i kontrolować wszelkie transakcje kupna, sprzedaży, pożyczki czy darowizny celem sprawdzenia czy podatnik nie zataił dochodów i nie zapłacił należnego podatku dochodowego. Tak więc niewinny zakup czy inwestycja może okazać się poważnym problemem. Jeśli podatnik nie posiada udokumentowanych i opodatkowanych dochodów nawet sprzed wielu lat wstecz, naraża się na karny podatek 75%, co w praktyce oznacza grabież i wywłaszczenie. I w ten sposób wracamy znów do opresji podatku dochodowego. PCC należy również zlikwidować. Konieczne jest równe traktowanie w zakresie podatkowym polskiego i zagranicznego kapitału, który nie może być uprzywilejowany. System podatkowy powinien być tak atrakcyjny i prosty, by bez żadnych specjalnych ulg przyciągał zagranicznych inwestorów. Prawne wyeliminowanie możliwości dziedziczenia długów. Podatki powinny być pośrednie o zautomatyzowanym poborze i proste. Cały system podatkowy powinien być opisany na kilku kartkach papieru i zrozumiały dla każdego. Istnienie w Polsce zawodu doradcy podatkowego jest wymownym dowodem zwyrodnienia systemu. Likwidacja ZUS z poszanowaniem praw nabytych ZUS jako instytucja quasi podatkowa, skamielina poprzedniej epoki, nie ma żadnej racji bytu. Wypłata renty emisyjnej likwiduje jej sensowność w sposób ostateczny, ponieważ wszyscy obywatele bez względu na wiek będą otrzymywać wypłatę przez całe życie z tytułu bycia obywatelami państwa polskiego. Rentę emisyjną można traktować jako minimalną emeryturę czy też minimalny dochód każdego obywatela, uzupełniany o inne samodzielnie wypracowywane dochody. W ten sposób likwidujemy również, dławiący przedsiębiorczość, obowiązek ubezpieczeń społecznych i patologiczną narośl na kosztach pracy. Uruchomienie i wsparcie przez władze samorządowe walut lokalnych Pieniądz lokalny, niedłużny i bezodsetkowy powinien być jednym z głównych gwarantów stabilności i niezależności gospodarki. Należy stworzyć wszelkie warunki w społecznościach lokalnych, by mógł on zaistnieć i być komplementarnym środkiem wymiany do pieniądza oficjalnego (prawnego środka płatniczego). Różnica między pieniądzem państwowym a lokalnym powinna polegać na tym, że ten drugi powstaje w wyniku tzw. emisja rozproszonej, czysto rynkowej i spontanicznej oraz jest jedynie ekwiwalentem realnej wymiany gospodarczej; a ten pierwszy jest wynikiem regulacji ogólnych o prawnym środku płatniczym, które tworzą ramy dla architektury finansowej i bezpieczeństwa państwa. Powołanie komunalnych banków hipotecznych Należy stworzyć sieć komunalnych banków finansujących non profitowo budownictwo mieszkaniowe. Każda rodzina powinna mieć prawo, bez wpadania na całe życie w pułapkę lichwy, do zabezpieczenia podstawowego dobra, jakim jest mieszkanie, bez pasożytniczych pośredników w postaci banków i deweloperów, bez konieczności uczestnictwa w rynku, na którym sztucznie zawyża się i podtrzymuje ceny. Banki takie powinny spełniać również funkcje lokalnych kas oszczędnościowych - pożyczkowych oraz obsługiwać gminy w zakresie usług finansowych i wspierania rozwoju, a zwłaszcza infrastruktury. Zlikwidowanie problemu hipotecznych kredytów walutowych Walutowe kredyty hipoteczne (zwłaszcza frankowe) stały się ekonomiczną bronią masowego rażenia 700 tys. polskich rodzin. Są one w istocie bardzo ryzykownymi instrumentami pochodnymi opakowanymi w umowy kredytowe, które urągają podstawowym normom etycznym obowiązującym banki jako instytucje zaufania publicznego. Dlatego należy doprowadzić do ustawowego lub sądowego przewalutowania takich umów z uwzględnieniem kursu waluty z dnia podpisania umowy. Takie rozwiązanie zastosowano już w niektórych krajach zachodnioeuropejskich. Uwolni ono ogromny, zamrożony, potencjał tkwiący w społecznej i ekonomicznej aktywności polskich rodzin. Likwidacja finansowania partii przez budżet, odpowiedzialność polityków i rewolucja moralna Likwidacja dotowania z budżetu państwa partii politycznych, które stały się zabetonowaną oligarchią sprawującą nieprzerwanie władzę na mocy układu okrągłostołowego. III RP jest narzędziem neokolonializmu gospodarczego, dławiącego rozwój gospodarczy, pomyślność i zamożność obywateli, którzy w poczuciu beznadziei braku szans życiowych są zmuszani do masowej emigracji, która jest już dwukrotnie większa niż w najczarniejszym okresie stanu wojennego w PRL. Kwintesencją systemu politycznego III RP jest korupcja, demoralizacja i deprawacja klasy politycznej, która wysługuje się obcym interesom i różnej maści lobbystom. Temu też służy głównie aparat państwowy opłacany przez obywateli z podatków. Demokracja, prawa jednostki, wolność słowa i wypowiedzi, wolność gospodarcza, wolny rynek to pojęcia, które niewiele znaczą albo, co gorsza, mają znaczenie odwrotne. Cynizm stał się cnotą, a hipokryzja moralnością. Dlatego należy przywrócić fundamentalną zasadę odpowiedzialności cywilnoprawnej polityków za składane obietnice wyborcze. Zasada ta została podważona przez precedensową uchwałę SN z 20 września 1996 r. Systemu nie da się zreformować trzeba go całkowicie odrzucić! Przerabialiśmy już w PRL hasło: socjalizm tak, wypaczenia nie. Trzeba stworzyć nową architekturę finansową, opartą na poszanowaniu godności i podstawowych praw człowieka i obywatela. Nowy ład ekonomiczny ma służyć Polakom, a nie tzw. rynkom finansowym, czyli lichwiarskiej międzynarodówce oraz interesom kontrolowanych przez nią korporacji. Zmiany muszą być rewolucyjne i spójne. Bez tego będą tylko retuszem fasadowej demokracji. Warszawa, 4 września 2014 r.