polskawalczaca.com

nissan · przez **Jerzy Ulicki-Rek** » Pt wrz 16, 2011 1:56 am

Committee for Commemoration of the Victims of Stalinism
Instytut Badań Stalinizmu I Patologii Władzy
The Institute for The Research on Stalinism and Pathology of Power Poland, 5O-046 Wrocław, ul Sądowa 10/7 mail: stalinism@wp.pl ,tel. (48 +71)7809081; 0691830350

BEZ NIENAWIŚCI

TEKST NA PODSTAWIE WSPOMNIEŃ LUDZI SKRZYWDZONYCH PRZEZ STALINIZM
Przygotował Leszek Skonka

WSTĘP
I. Wojna i okupacja sowiecka
II. W drodze na Sybir
III. Na zesłaniu
IV. Stalinowskie represje w PRL
V. Powojenne ofiary KGB

Wrocław - wrzesień 1989

COPYRIGHT BY LESZEK SKONKA WROCLAW POLAND

WSTĘP

Scenariusz „Bez Nienawiści „ składa się z fragmentów wspomnień nadesłanych na konkurs ogłoszony w maju 1989 roku przez Komitet Pamięci Ofiar Stalinizmu w Polsce, we Wrocławiu. Jest to zbiorowy głos ludzi skrzywdzonych, którzy przez wiele lat milczeli z konieczności, z nakazu, obawiali się mówić ze strachu, albo nie wierzyli, że może i chce ich jeszcze ktoś wysłuchać. Niestety nie wszyscy pokrzywdzeni mogli dożyć tej chwili. Wielu odeszło na zawsze zabierając do grobu gorycz klęski, żal, poczucie niesprawiedliwości i doznanych krzywd, nie tylko od obcych ale także od swoich.
Scenariusz, po reżyserskim przygotowaniu zrealizowany został po raz pierwszy dla oddania hołdu ofiarom stalinizmu w czasie uroczystości 17 września 1989 roku we Wrocławiu, w 50-tą rocznicę agresji Związku Radzieckiego na Polskę. W tekście dominują wspomnienia ludzi, którzy zetknęli się z okrucieństwem stalinizmu najwcześniej, bo już 17 września 1939 roku. Wspomnień skrzywdzonych przez stalinizm w Polsce nadesłano znacznie więcej ale wykorzystano wystarczająco dużo by oddać wiernie tamtą ponurą przeszłość.
Treści zawarte w scenariuszu mogą i powinny spełnić zarówno funkcję poznawczą, stanowić źródło faktów, dowodów, ukazać przyczyny i mechanizmy zła, ale także odegrać rolę patriotyczno - wychowawczą i przez przypomnienie przeszłości ostrzec przed możliwością powtórzenia się podobnych wynaturzeń w przyszłości, jeśli społeczeństwo będzie bierne wobec tego rodzaju potencjalnych zagrożeń.
Toteż dla dobra publicznego scenariusz ten powinien być szeroko wykorzystany w kraju i za granicą. Nie powinien jednak być narzędziem nienawiści, politycznych rozgrywek ale formą dydaktyki obywatelskiej. Fragmenty wypowiedzi są cytowane in extenso , więc niekiedy brzmią chropowato pod względem stylistycznym i gramatycznym, ale są za to zgodne z tekstem oryginałów. Komitet Pamięci Ofiar Stalinizmu – Instytut Badań Stalinizmu i Patologii Władzy posiada bogate archiwum zawierające olbrzymią ilość tego rodzaju dokumentów ale nie może ich wydać drukiem z powodu braku najskromniejszych środków finansowych. Wciąż jednak ma nadzieję znaleźć wrażliwych patriotycznie sponsorów , którzy pomogą wydać te cenne wspomnienia i wypełnić testament Ofiar Stalinizmu.
Będzie też, mimo trudności, próbować udostępniać te dokumenty przez Internet .
Nie podajemy nazwisk autorów cytowanych wypowiedzi, bo było ich bardzo wielu, ale dwa dla przykładu postanowiliśmy wymienić, bo byli to poeci i swoje krzywdy, ból, cierpienie wyrazili sercem: Leokadia Ogrodnik - Sybiraczka i Świętosław Małysz – więzień polityczny.

W hołdzie ofiarom stalinizmu Leszek Skonka

CZĘŚĆ I - WOJNA I OKUPACJA RADZIECKA

xxxxx
Wypoczęci, opaleni, z głowami wypełnionymi jeszcze wakacyjnymi pomysłami psot i figli udaliśmy się rano, 1 września 1939 roku, do szkoły. Niestety, okazało się, że w tym roku nauki nie rozpoczęliśmy. Dyrektor szkoły ogłosił nam, że wybuchła wojna i zajęcia szkolne są odwołane.
Powiało grozą, chociaż my, psotne wyrostki, nie mieliśmy wówczas pojęcia o dramacie powstałej sytuacji. Słowo wojna było dla nas jedynie pojęciem, hasłem z chłopięcych zabaw, w czasie których ginęło się szeregowcem, po to, by na drugi dzień odrodzić się kapitanem, co najmniej, jeśli nie pułkownikiem lub generałem.
xxxxx
Równe. Piątek. 1 września. Pogoda ładna.
Ja z matką i bratem poszliśmy do kościoła.
Matka klęcząc w kościele na kolanach modli się gorąco zakrywając twarz rękoma, a my obok niej też klęczymy - modlimy się.
Wtem podchodzi ojciec, klęka obok mamy szepcąc jej coś do ucha. Mama zaczyna płakać. Spojrzałem na ojca. Smutny. Z boku wisi maska i broń. Ubrany nie tak jak zawsze. A słowa, które powiedział mamie brzmiały - Niemcy przekroczyli granicę - wojna.
Właśnie wyjeżdżał na front. Był oficerem.
xxxxx
Urodziłem się w 1921 roku w Kryszkach, w powiecie grodzieńskim. W roku 1939 po zajęciu tych terenów przez wojska sowieckie zostaliśmy wraz z ojcem aresztowani i osadzeni w więzieniu w Białymstoku.
W pierwszych miesiącach 1941 roku ojciec mój został wywieziony z więzienia w głąb Rosji Sowieckiej, gdzie wszelki ślad po nim zaginął i pomimo moich długich i uciążliwych starań do dnia dzisiejszego nie znam dalszych losów mojego ojca.
xxxxx
Na trzy dni przed wybuchem wojny między Związkiem Radzieckim a hitlerowskimi Niemcami - 19 czerwca, do naszego domu wkroczyła niespodziewanie NKWD. Mnie, jako że byłem zwinnym, szczupłym chłopcem po raz któryś z rzędu udało się uciec w pole i dalej do lasu.
Niestety, mamusię i dwie młodsze siostry Lodzie i Wandzie aresztowano. Dali im dwie godziny na spakowanie podręcznego bagażu, a następnie wiejskimi wozami przewieźli do stacji kolejowej Niemen. Następnie bydlęcymi wagonami, tzw. ciepłuszkami, NKWD wywiozło moją rodzinę, wraz z innymi aresztowanymi, na Sybir, w głąb Rosji.
xxxxx

Mimo, iż miałam już 31 lat, gdy wybuchła wojna, nie byłam zupełnie przygotowana na to, że przyjdzie mi brać w niej udział. Dziś wstydzę się swojej naiwności i głupoty. Nawet nie wyobrażałam sobie, że możemy stracić niepodległość, a przecież słyszałam niemieckie i polskie szyderstwa z naszej nieudolności politycznej... To było straszne. Ludzie płakali na widok sowieckich czołgów i po cichu opowiadali sobie, jak robotnicy - komuniści, ubrani na czarno, z bukietami kwiatów witali władzę radziecką, a ta była zdumiona, że witają ją panowie i pytała, gdzie są robotnicy?
Bardzo szybko nasi chłopi i robotnicy przekonali się, jak wygląda system, o którym marzyli...
NKWD zaczęła swoje panowanie. Dowcipni, a na szczęście humor Polaków nie opuszczał, przetłumaczyli skrót: NKWD - Nie wiesz Kiedy Wrócisz do Domu, co znalazło swój wyraz w bezustannych aresztowaniach i grabieży mienia aresztowanych oraz w tym, co dzisiaj elegancko nazywa się deportacją.
Dowiedzieliśmy się między innymi, że nie jest obywatelem Związku Radzieckiego ten, który nie siedział w kryminale...
Pretekstem do aresztowania lub zsyłki był jakikolwiek donos, ale najczęściej wystarczyło być po prostu Polakiem...
xxxxx
Moja rodzina czekała na zsyłkę, gdyż mój brat Władysław był zawodowym oficerem w Tarnopolu. Zabrany do niewoli przysłał do nas kartkę z zawiadomieniem, że jest w Starobielsku...
Oficerowie polscy, którzy oddali się w niewolę sowietom wierzyli, że konwencja Haska zapewni im godziwe warunki.
xxxxx
Około czwartej rano 10 lutego w całym województwie tarnopolskiem, w setkach domów jednocześnie, zapłakał świt, wypadły szyby z okien, drzwi ustępowały pod uderzeniami kolb,
butów, pięści.
Do mieszkania wpadli żołnierze, milicjanci, cywile.
Rozległy się wrzaski, przekleństwa, uderzenia. Wymierzyli w nas karabiny.
Ojciec i matka z rękoma do tyłu, stali pod ścianą.
Budzące się dzieci płakały. Złorzeczyli w odpowiedzi na każde pytanie.
Niszczyli wszystko, co było w domu. Żądali oddania broni, noży i ostrych narzędzi.
Było nas siedmioro. Najmłodszy brat liczył rok i dwa miesiące.
Rozkazali ; w piętnaście minut przygotować się do drogi.
Zobaczyłam wśród nich ojca mojej przyjaciółki...
Uśmiechnęłam się do niego, podeszłam, dzień dobry - powiedziałam.
Wykrzywił wściekle twarz, zaklął, splunął, odepchnął, aż upadłam pod stół.
Jakby się bał lub wstydził, że go poznałam.
xxxxx
Gdy 20 września 1939 roku, trzy dni po wkroczeniu Armii Czerwonej , do naszego Barszczewa przyszło do domu NKWD i aresztowało mojego ojca , zawalił się nie tylko nasz WIELKI DOM -POLSKA, ale i nasz mały dom rodzinny. Ojciec mój był bardzo dobrym Polakiem i bardzo dobrym człowiekiem . Wiele wycierpiał od Sanacji , bo widział człowieka nie tylko w Polaku , ale i w chłopie ukraińskim i rzemieślniku czy w kupcu żydowskim. NKWD zabrało go jednak . (...) Wywieziono go i wszelki ślad po nim zaginął. 13 kwietnia 1941 roku wywieziono i nas.

xxxxx
Wracamy do Równego - to nasze rodzinne miasto...
Tylko zdążyliśmy zsiąść z wozu , zebrało się wokół nas dużo sąsiadów. Jeden z nich z czerwoną opaską na rękawie. Mówili uspokajając nas ;- byli Sowieci i chcieli ojca z mamusią aresztować... Cały czas słyszałam tylko: "ty dobry człowiek, pójdziemy wszyscy poświadczyć za ciebie, ciebie nie aresztują"
xxxxx
10 lutego 1940 roku zatrzęsła się ziemia podolska
rozwarły się okna i drzwi
a ja zapamiętałam twarz
żołnierza, który podkutymi butami
walił w moje serce
Przecież
to ojciec mojej przyjaciółki
Wyciągnęłam ku niemu ręce
uśmiechnęłam się
błagałam
chciałam uścisnąć mu dłoń
życzyć szczęśliwego
dzieciństwa jego córce
szukać obrony i serca
uderzył
odepchnął
krzyknął
Pozostały kolce
obolała twarz
usta ściśnięte.
xxxxx
Na szosie korzeckiej pracowali jeńcy polscy obstawieni ”aniołami stróżami”. Pracowali od rana do późnych godzin. Kobiety, wielkie patriotki zaczęły wykradać tych jeńców. Na dno kosza kładły cywilne ubrania z adresem, do kogo ma się zgłosić, gdyby udało mu się uciec. Na ubrania kładły kanapki, których było bardzo dużo. Mamusia zawsze z koleżanką podchodziły do tego anioła, kokietowały i prosiły, aby ta dziewczynka, czyli ja, dała kanapki... Żołnierz sowiecki uśmiechając się mówił, że mogę iść .
xxxxx
Zimowy ranek świąteczny
Słyszę głosy dzieci wystraszonych
Waleniem do drzwi
Butami, kolbami
Drgają wszystkie zranione struny
jęk i płacz
opuszczonych domów
Żałosne miauczenie kota
Świergot wróbli
Skowyt psa
Nie umiem cieszyć się
w obcych gniazdach
i innych wodach
na innych drogach
Czuję jakbym coś zgubiła
jakby mnie z czegoś obrabowano
We śnie dzieci
leżą półprzytomne
umierające
umarłe
z przerywanym oddechem
skowytem, świergotem
Już nie płaczą
I ja już nie płaczę
tylko
zapisuję wspomnienia.

xxxxx
Przyszli nocą. Byliśmy przekonani, że przyszli aresztować naszego ojca za to ,że przed dziewiętnastu laty walczył jako żołnierz na froncie wschodnim . Przeprowadzili rewizję. Kazali nawet wyjąć dziecko z kołyski żeby mogli ją dokładnie przeszukać. Po rewizji rozsiedli się i siedzieli przez dwie godziny nie odzywając się do nas. Nie pozwolili nikomu wyjść z domu dla nakarmienia inwentarza i wydojenia krów. O świcie przyjechało saniami na nasze podwórze dwóch gospodarzy z sąsiedniej wsi. Wtedy milicjanci oznajmili , że zostaniemy przesiedleni całą rodziną do drugiej obłości . Było to równoznaczne z przepadkiem całego mienia, ale przypuszczam, że rodzice przyjęli tę wiadomość z radością ,bo oznaczało to , że nasz ojciec nie będzie aresztowany , nie zginie w więzieniu, że przesiedlą naszą rodzinę gdzieś niedaleko , gdzie życie będzie znośne (...)Nikt nie przypuszczał, że ogłoszono nam wyrok śmierci. Powolnej śmierci z głodu i zimna i , że właśnie dzieci będą pierwszymi ofiarami.
xxxxx

Wtedy zobaczyliśmy, że z sąsiedniej ulicy wyszedł około 30-osobowy uzbrojony oddział NKWD i kieruje się w naszą stronę. Podeszli do dziadka. Jeden z NKWD-owców krzyknął: "ręce do góry" i "okrążyć dom". Kilku z nich pochwyciło dziadka i brutalnie wepchnięto go do domu. Następnie wyrwali z pościeli mojego ojca w nocnej bieliźnie. W tym czasie, gdy weszłam do domu (miałam wówczas 10 lat), zobaczyłam, że cały dom był przeszukiwany, powyrzucano wszystko z szaf, szuflad. Zachowywali się przy tym okropnie, obrzucając mego ojca i dziadka najgorszymi obelgami. Gdy chcieli już wyprowadzić ich z domu, ja widząc swego ojca w okropnym stanie zaczęłam strasznie krzyczeć. Padłam do nóg dowódcy i prosiłam, żeby nie robili ojcu krzywdy. Wtedy mój tato powiedział: "Wandziu, dziecko, nie płacz. Ja jestem niewinny, w życiu nikomu krzywdy nie zrobiłem". W tym czasie jeden z oprawców chwycił karabin i uderzył kolbą ojca w twarz. A mnie, gdy padłam mu do nóg, z całej siły, z rozmachem pchnął na ścianę, że straciłam przytomność. Gdy mnie ocucono, ojca i dziadka nie było już w domu.
xxxxx
... Jacyś mężczyźni kręcili się wokół naszego domu... widzę jak ci sami mężczyźni podchodzą do ojca. Ojciec podnosi ręce do góry. Cywil oklepując go czegoś szuka. Ten z czubem na czapce, z karabinem, na końcu którego umieszczony był długi bagnet, trzyma wprost wymierzony na ojca.
Po chwili ojciec opuszcza ręce... i ruszają.
Cywil na przedzie, tatuś za nim, a żołnierz z bagnetem wymierzonym w plecy ojca.
Było to ostatnie spojrzenie na mojego ukochanego ojca, którego już nigdy nie zobaczyłam.
xxxxx
Nikt nikogo nie chronił, nie bronił, nie oszczędzał. Ta noc pozostawiła w mojej pamięci głębokie rany. Do dziś widzę rozpacz rodziców, słyszę krzyki, strzały, płacz. Pamiętam każde słowo, twarze milicjantów, żołnierzy, ofiar. Nie zabliźnię tamtego cierpienia, mimo upływu 50 lat.
...Jest trzecia w nocy, ojciec, matka i nas troje rodzeństwa. Nagle wśród ciemnej nocy usłyszeliśmy straszny łomot do drzwi i okien. Tak straszny, że wszyscy zerwaliśmy się na równe nogi. Wielkim łomem wywalono drzwi i trzech milicjantów wtargnęło do mieszkania, a na zewnątrz zostało jeszcze kilku.
Rzucili się do ojca i zaczęli wykręcać mu ręce i okropnie bić. Pociągnęli go za sobą, jak stał, w bieliźnie, a był już mróz. mama chciała mu dać płaszcz, to jeden z nich kopnął ją tak w nogę, że potem długo była opuchnięta i bolała.
Zostaliśmy już z matką i tak się zaczęła nasza bieda. Bo na drugi dzień przyszło paru ludzi partyjnych i zabrali wszystko, co mieliśmy z żywności: mąkę, kaszę, ziarno kukurydzy, ziemniaki i co mogli.
Przymieraliśmy głodem. Po trzech miesiącach ojca puścili. Był cały opuchnięty, zbity, a robactwo tak go zgryzło, że na ciele nie było miejsca bez strupów.
Męczyli go strasznie, głowę wsadzali do kubła z kałem, pod paznokcie pchali igły, palce drzwiami przytrzaskiwali i jeść raz na trzy dni , malutką kromeczkę suchara dawali.
A cela taka, że ani ręką, ani nogą poruszyć, i na głowę w dzień i w nocy kapała woda.
I tak go zamęczyli, że po trzech tygodniach po powrocie, zmarł.
xxxxx

Pozabierali wszystko. Ojciec oddał pieniądze ile miał , a po śmierci ojca , to nam zabrali dosłownie wszystko: materiał na budowę , rozebrali stodołę i chlewy, zabrali ogród , a matkę zapędzili do pracy w kołchozie. My jedliśmy liście z drzew , malutkie buraczki rwaliśmy ... Byliśmy opuchnięci z głodu . Bóg raczy wiedzieć, jak my przeżyliśmy.

xxxxx
Nastąpił czarny niezapomniany ranek . Wyrzucono wszystko z szaf na podłogę , rozrzucono pościel , moje łóżeczko zostało puste z pościelą na podłodze . My z bratem ... w nocnej bieliźnie , przytuleni do płaczącej matki patrzyliśmy w milczeniu na to co się działo . Na widok zrzuconych książek z etażerki na podłogę i widząc jak enkawudysta trzyma w ręku dzieło Mickiewicza , przewraca kartki jakby coś w nich szukał - nie wytrzymałam ; podbiegłam , chwyciłam tę książkę i przytuliłam się z powrotem do mamusi. A była to ulubiona książka tatusia. (...)

xxxxx
Enkawudysta podchodzi do mamusi i mówi w imię Stalina przesiedlamy was w inną „obłość” ... Weźcie ze sobą , to co wam będzie najbardziej potrzebne ; bagaże tylko do ręki ...Kiedy toboły były już spakowane , mamusia stanęła , błędnym wzrokiem spojrzała na mieszkanie , na dorobek życia jej i ojca, spokojnie podeszła do figury Matki Boskiej ,która stała w sypialni , uklękła , a my obok niej. Mamusia modliła się cicho z zakrytą dłońmi twarzą . Ja również płacząc cicho odmawiałam „ Pod Twoją obronę uciekamy się Boża Rodzicielko „. Enkawudysta, i ci dwaj, stali spokojnie i nie przeszkadzali nam w modlitwie (...) enkawudysta bardzo spokojnie powiedział , jakby ta modlitwa również na niego spłynęła , by mamusia więcej wybrała rzeczy ,które mogą się jej przydać .
xxxxx
Była polska szkoła , zamknęli. Powalili kościoły, dwie synagogi, cerkiew i wszystkie kapliczki jakie były ... Kto miał krowę to musiał oddać im mleko za darmo. Kto kury , to jajka za darmo. Czy miał świnie czy nie , to musiał płacić podatek, jak to mówili za mięso. Za każde owocowe drzewo płacić podatek , tak , że ludzie wycieli prawie wszystkie owocowe drzewa.
... żeby kupić mi buciki to, mama stała całą noc w kolejce w sklepie i nic nie dostała. Chodziliśmy boso, a zimą w łóżkach, żeby nie zmarznąć.
xxxxx
I tak, kto był Polak, to na Sybir pozabierali; wszystkich mężczyzn i mego szwagra. Siostra została z trójką córeczek , miała 23 lata. A szwagier Julian Pacan nigdy już nie wrócił . I wujka i mego męża stryja i w ogóle całą rodzinę.
xxxxx
Pytają
kim jestem
odpowiadam
Polką
i chrześcijanką
Wyprzeć się narodu
to umierać

Wyprzeć się Boga
to zmienić twarz
i nieść ciężar winy
na tamten brzeg
Na moją odpowiedź
nauczycielka - Rosjanka
ścisnęła kości w dłoniach
jeszcze czuję ich ból
jeszcze widzę
źrenicę oka
na szarej ścianie...
Władza zabijała na zimno
ściskała w pięści moje nagie serce
nie rozumiejące
dlaczego miało się ugiąć
i zaprzeczyć sobie
Przecież pragnęło wrócić do tamtego Serce
i dalej bić
w nim

Część II - W drodze na SYBIR
Saniami dowieźli nas do najbliższej stacji Giermakowskij. Zamknięto nas w bydlęcych wagonach, z oknami zabitymi , w szerokotorowym pociągu.
W wagonie panował zaduch, mróz, płacz dzieci i żon od których oddzielono mężów. Nikomu nie przyszło do głowy , że jedzie aż na Syberię . Worki, tobołki, ścisk , piecyk nic nie znaczący. Szron pokrywał nasze twarze, pościel, ściany. Niewiedzący, niewiadomi, wywożeni w głąb białej równiny, w bezkres, w lęk.
Dziś to wygnanie wydaje się niewiarygodne; po prostu trudno uwierzyć . Przez dwadzieścia siedem dni bez gotowanego , bez kąpieli, bez mycia , śpiąc i oddychając na mrozie.
Co stanie się z nami ? Co będzie jutro ? Rodzice nie wierzyli Rosjanom, lecz nie wiedzieli do czego są zdolni.
xxxxx
W towarowym wagonie
przez pola, stepy, tajgę
dalej i dalej na wschód
Zapach łajna i bydlęcego moczu
wypełniał nasze oddechy
Dzieci świeciły płomykami
jak ognikami błędnymi

Oddechy zamarzały
łzy spadały bezradnie
Woń spalenizny
Zgrzytanie kół
przez trzy miesiące
W wagonie bez okien
szron pokrył deski jak grób
tylko głód nas budził
i płacz
Szukaliśmy szczeliny żeby zobaczyć niebo
zakryte przez zawieje
Lęk i krzyk
poruszały ciemnością
w której klęczeli na słomie
Aniołowie Stróże

xxxxx
Siostra w czasie tej podróży zmarła z głodu. Starsza siostra zmuszona była do przyjęcia propozycji jakiegoś czerwonego kocyka i w ten sposób ratowała od śmierci głodowej pozostałych członków rodziny . Była najładniejsza z nas. Chciała być aktorką i byłaby nią, gdyby nie podróż na wschód.
xxxxx
Zawieziono nas na stację Werby, gdzie zgromadzono dużą ilość wagonów towarowych. Nas wsadzono do jednego wagonu, a większość rzeczy zabrano do innego. W wagonie spotkaliśmy trzy znajome rodziny osadników wojskowych, a później dowieziono jeszcze kilkanaście rodzin leśniczych i gajowych. Było nas razem około 100 osób ... Kobiety modliły się głośno. Niektóre płakały. Sąsiedzi, którzy zajęli górne prycze wyglądali przez maleńkie okienka umieszczone pod dachem i informowali nas jakie stacje mijamy. Tak dowiedzieliśmy się, że pociąg przejechał granicę i skierował się na północ.
Dorośli zaczęli domyślać się strasznej prawdy - wywożą nas na Sybir.
xxxxx
W tamtym dniu mroźniejszym i ciemniejszym, wśród zatłoczonych, leżała babcia podrzucana skrzypieniem i pędem kół. Dookoła pachniało krowim łajnem . Skazańcy przewracali się z boku na bok ; nawet patrzeć nie mogli z żalu i samotności. W rozkołysanym pociągu krzyczeli, wołali babciu obudź się , nieporadni, zamknięci, nie mogliśmy pomóc ani wyjść. Trzeciego dnia odsunięto drzwi , babcię zawinięto w stary worek i wyrzucili , jak kawałek lodu. Każdy poranek zostawiał ślady krwi. Każdy zmierzch mógł być ostatni. W tym dniu cierpienie było wspólne jak głód.
xxxxx
W pobliżu Uralu umarła z wycieńczenia szesnastoletnia siostra. Zanieśliśmy ją do kostnicy przy cmentarzu w mieście , którego nazwy nie pamiętam . Jakiś człowiek obiecał ojcu, że ją pochowa.

My musieliśmy szybko wracać na stację kolejową , bo kierownik pociągu zapowiedział , że nie będzie mógł długo na nas czekać.
xxxxx
Im bliżej byliśmy Uzbekistanu, tym więcej spotykaliśmy Polaków. Łączyliśmy się w duże grupy. Wszyscy byli w stanie skrajnego wyczerpania. Niektórzy umierali pod płotem, w obcym mieście, wśród obcych ludzi. Widziałam ludzi siedzących pod ścianami budynków stacji kolejowych i nie mających siły, aby podnieść się i wepchnąć do przepełnionego pociągu, którym inni jechali do Taszkientu - miasta chleba.

xxxxx
Jechaliśmy bez żadnego zbrojnego konwoju. Uważano, że nikt nie odważy się próbować ucieczki. Nocowaliśmy na leśnych polach, przy ogniskach lub w napotkanych wioskach. Miejscowa ludność przyjmowała nas życzliwie. Ludzie dzielili się z nami żywnością, chociaż sami mieli jej niewiele. W jakiejś wiosce bezdzietna kobieta namawiała mamę, aby oddała jej na wychowanie naszą najmłodszą siostrę. Ta kobieta twierdziła, że dziecko nie przeżyje dalszej drogi...
Razem z gromadką polskich dzieci próbowałam żebrać o jedzenie narażając się na to, że pociąg odjedzie z moją rodziną.
Ludzie nie mieli czym się z nami podzielić. Cały kraj głodował, a miasta na wschodzie były przepełnione kobietami i dziećmi ewakuowanymi z terenów objętych działaniami wojennymi.
Doprowadzeni do rozpaczy głodem ludzie stawali się niebezpieczni: kradli i grabili.
xxxxx
Zdarzało się, że kolejarze zatrzymywali pociąg w głuchym stepie i oznajmiali, że dalej nie jadą i, że mamy z pociągu wynosić się. Wtedy ktoś zaczynał wśród pasażerów zbiórkę pieniędzy i rzeczy. Za kilka rubli i jakieś łachy (bo mieliśmy już tylko łachy, a nie ubranie) podróż była wznawiana.
xxxxx
Poza granicą Polski, na terenach sowieckich, traktowano nas jeszcze gorzej. Tam pędzono nas bez przerwy, dzień i noc, bez posiłków. Przechodziliśmy przez wioski i kołchozy. Kobiety wychodziły nam na przeciw, chcąc coś podać do jedzenia, jak placki, mleko, ziemniaki czy wodę. Co kto miał. Żołdacy nie pozwalali zbliżyć się do nas. Bijąc kolbami, odpychali tę ludność, krzycząc: wroga będziecie żywić? Mimo tego zakazu kobiety rzucały nam z daleka to co przyniosły wołając przy tym: "Myśmy myśleli, że wy idziecie nas oswobodzić, a wy dostali się w ruski plen". Następnie zatrzymano nas na chwilę w jakimś kołchozie. Dano nam po garnuszku śmieci. Były to okruchy po chlebie, zmiecione z posadzki w magazynie, gdzie był składany chleb dla wojska. Następnie wypędzono nas na podwórze, gdzie znajdował się staw, czyli zbiornik na wodę, do którego kołchoźnicy wjeżdżali wozami z końmi, aby obmyć końskie kopyta i koła wozów. Wpędzono nas do tego stawu, nakazując pić tę wodę. Przepraszam, ale to nie była woda, raczej śmierdząca gnojówka, gęsta ciecz, w której roiło się od różnego robactwa, a na powierzchni roje komarów. Ponieważ dzień był upalny, nie było wyboru. Z ogromnym wstrętem trzeba było się napić, nie posiadając żadnego kubka, naczynia. Jedni czerpali dłońmi, inni klękali w wodzie i pili wprost ze stawu, tak jak bydło. Ja chciałem się napić przez chustkę, ale to nie wyszło, bo woda była aż gęsta, chusteczka od miesięcy nie prana, brudna i tłusta, że wody nie przepuszczała.

xxxxx
Ojciec mój Krawiec Ignacy ... pracował kamieniołomie bazaltu w Świętosławiu. Był ochotnikiem Legionów Piłsudskiego , należał do PPS, brał udział w wojnie w 1939 roku jako ochrona wojsk polskich w Senowucku Wyżnym i Niżnym. (...) W końcu września 1939 roku wkraczają wojska radzieckie do Świętosławia. (...)Ojciec mój ... zostaje aresztowany przez NKWD. Przebywa w więzieniu w Skole ... a następnie w Stryju ... Potem nas wywieziono na Sybir i ślad po nim zaginął. Przyczyna aresztowania przez NKWD to: to piłsudczyk, udział w wojnie, walka z Ukraińcami .
W połowie kwietnia 1940 roku zostałem deportowany i wywieziony na Nizinę Syberyjską do miejscowości Białorajowka , powiat Borowoje, woj. Kustanaj, kraj Kazachstan wraz z matką trzema braćmi i siostrą. Pracowałem w kołchozie III Internacionał...

xxxxx

W drugiej połowie czerwca 1941 roku zostałem także włączony do transportu kierowanego w głąb Rosji Bolszewickiej . Transport ten zastał wybuch wojny niemiecko-sowieckiej w okolicach Mińska.(...) Celem uniknięcia śmierci zbiegłem i po kilkunastu dniach znalazłem się pod okupacją niemiecką. Przedostałem się na ziemię nowogródzką , a następnie w okolice Grodna, gdzie przeżyłem okupację działając czynnie w AK.

Część III - Na zesłaniu
Dziadek mój Antoni Gryzan trzyletniego synka swego musiał nieść na plecach za Ural do Bajkału goniony za kibitką przez carskich kozaków i tam umarł przykuty do taczki, ale syn wrócił do Polski. To samo spotkało moją rodzinę. Zostaliśmy aresztowani w nocy 10.02. 1940 r. przez żołnierzy Armii Czerwonej i wywiezieni do Wołogodzkiej obłaści , do stacji nieznanej na kolei Wołogda -Workuta. (...) w nocy zaczęli wyładowywać wszystkich do sań, a mróz był taki, że jak splunął to ślina zdążyła zamarznąć póki na śnieg upadła ... wieźli ze dwa tygodnie (...) po drodze krzyk i rozpacz dzieci, starzy, chorzy wszystko to, zamarzało: chować trupów nie było gdzie, to wyrzucali w śnieg. W końcu nikt nie płakał tylko czekał kiedy zamarznie.( ...)
xxxxx
W połowie grudnia, po trzech miesiącach podróży dojechaliśmy do Taszkientu. Tam wydzielono nam trochę żywności i skierowano do pracy w uzbeckim kołchozie. Zatrudniono nas przy różnych pracach, ale nie dostawaliśmy żadnego wynagrodzenia i żadnej żywności.
W ostatnich dniach podróży mój braciszek osłabł tak bardzo, że rodzice musieli go nieść. Kilka dni po zamieszkaniu w kołchozie - zmarł.
Desek na trumnę nie można było nigdzie dostać, więc został pochowany po uzbecku - zawinięty w płachtę. Po złożeniu do grobu został przykryty gałęziami, kolczastymi krzewami i zasypany ziemią.
Uzbecy nie pozwolili pochować go na swoim cmentarzu wśród muzułmanów, ale kobiety uzbeckie wzięły udział w pogrzebie i płakały tak, jakby żegnały swojego krewnego.
Przypuszczam, że również do grobu naszego brata dobrały się szakale, bo cały uzbecki cmentarz zryty był przez te zwierzęta.
xxxxx
W styczniu 1943 roku wezwano wszystkich Polaków do NKWD do Kara-Gugi i kazano przyjąć obywatelstwo rosyjskie. Żaden Polak nie chciał tego uczynić. Wszyscy zaprotestowali.
Mamusia jak zwykle, poszła tego dnia do pracy, ale nie wróciła na wieczór, ani na noc.
Mamusia wciąż nie wracała. Trzeciego dnia przyszła do nas Pituchowa, jedna z kołchoźnic, u której mieszkaliśmy. Ona widząc nas głodnych, bezradnych, powiedziała do mnie: "chaditie do nas". Nakarmiła nas i tak pocieszając mówiła: "ty będziesz bawiła mi dziecko, jak ja pójdę doić krowy w kołchozie, dostaniesz jeszcze trochę robiąc na drutach, a na wiosnę brat pójdzie paść owce w kołchozie, aż mama wróci z tiurmy".
Zrozumiałam, że kto nie przyjmie obywatelstwa rosyjskiego, zostanie aresztowany i osadzony w więzieniu.
xxxx
Słychać grubiańskie słowa ruskie i nieco cichsze słowa polskie... okropny widok. Dwóch mężczyzn na koniach z gwintówkami wyprowadzają z kołchozowego siel-sowieta małą grupkę Polaków mieszkających w naszym kołchozie. Między nimi była nasza dobra znajoma pani Laskowska z córką Jadwigą. Każdy z nich w ręku trzymał mały tobołek... Strasznie to wyglądało. Śnieg dmie, mróz silny, oni ze spuszczonymi głowami, opatuleni...
xxxxx
Nauczyciel
Tęgi komunista
z bruzdami na twarzy
uczył
nie ma Boga
jest tylko wielki wódz
nauczyciel ludzkości
kto nie pracuje ten nie je
żyjemy dla przyszłych czasów ...
xxxxx
Bardzo ciężka noc w Kazachstanie... przyśnił mi się ojciec, nie ojciec, ni to on, ni to kościotrup. Ogarnął mnie niesamowity strach. Zrozumiałam, że ojciec albo już nie żyje, albo jest bliski śmierci i że już nigdy do nas nie wróci - był w obozie w Ostaszkowie.
xxxxx
Ostatnia kartka ze Starobielska przyszła ze skreślonym adresem, brat napisał - to może moja ostatnia kartka do was. Wyjeżdżamy w nieznane. Pisał w niej do brata Romka, który wtenczas był jeszcze dzieckiem: pamiętaj Romku o tym, co ja nosiłem na czapce.
Z kartką tą związany jest sen, dziwnie proroczy (który zapewne miałam, gdy tych biedaków likwidowano). W jakiejś kapliczce w Drohobyczu, na rogu ulicy Borysławskiej i Świętego Jura odbywa się nabożeństwo żałobne za mego brata, po czym ksiądz wchodzi na ambonę i zwracając się do płaczącej matki i siostry mówi: nie płaczcie, albowiem ci , którzy ginęli wołali: nie zginęła !
Obudziłam się na mokrej poduszce od płaczu i mimo upływu lat zawsze na wspomnienie tego snu jestem gotowa do płaczu.
xxxxx
Księżyc wśród ośnieżonych drzew
oświetlał wnętrze ziemianki
nasycone żywicznym dymem
Na piecu spały dzieci
przytulone, skulone
a matka okrywała płaczące niemowlę
Niedługo pójdzie do najbliższej wioski
oddalonej o piętnaście kilometrów
wymienić sznur korali na chleb
Wicher jak zgłodniały wilk
nogi zapadały w śnieg
mróz zamykał oczy
łzy zamarzały
Zaplątana w zaspach
zachwiała się bezgłośnie
wokół szumiały srebrzyste skrzydła
Prosiła Boga by zaniósł to echo
jej dzieciom jak obietnicę powrotu
Szeptem wymawiała nasze imiona
zapatrzona
w beztroskie płynące obłoki
dzieci płakały we śnie
zamienione w zapach chleba
xxxxx
Mama podjęła desperacką decyzję - oddała mnie i moją siostrę do polskiego sierocińca, w którym już nam nie groziła śmierć z głodu. W sierocińcu nie dostawaliśmy jedzenia do syta. Na co dzień dostawaliśmy skąpe porcje czarnego chleba i jakąś zupę. W niedzielę dostawaliśmy trochę białego chleba, który w czasie jedzenia kładliśmy na czarnym chlebie, zamiast wędliny.
xxxxx
Rozpoczął się trzeci etap naszej tułaczki. Sierociniec przeniesiono do Krasnowodzka nad Morzem Kaspijskim i załadowano na statek. Na statku było żywności pod dostatkiem, ale karmiono nas ostrożnie, bo byliśmy zbyt wycieńczeni. Jeszcze na statku umierały dzieci. Zaszywano je w prześcieradła i zsuwano po desce do wody. Pierwszego dnia przeraziłyśmy się z siostrą, bo obydwie przestałyśmy widzieć. Lekarz pocieszył nas, że już rano będziemy widziały normalnie, a ataki ślepoty będą się powtarzały tylko przez kilka najbliższych wieczorów.
xxxxx
Nauczycielka Stanisława Z. Zmarła na Syberii
Jej włosy posiwiały
od mrozu i trwogi
a jednak szła do pracy
razem z nami
Mówiła - nauczcie się tak pisać
by każdy uwierzył
że rozumie wszystko
Pomagajcie sobie wzajemnie
Nie bijcie braw pochopnie
gdy nie rozumiecie myśli
Nic się nie udaje
jeżeli się nie zrozumie ...
Człowiek tyle jest wart ...
ile pokona ...
Zbliżyła nas
połączyła
i uwierzyliśmy jej
słowom, oczom i uszom
xxxxx
Pośrodku duży piec, wokół prycze, jedna przy drugiej, z przybitą do desek listą wygnańców.
Nocą i dniem sprawdzano, liczono dokładnie wszystkich. Skreślano zmarłych lub przeniesionych do innych baraków. Trzeciego dnia po przybyciu Polacy musieli iść do roboty, ścinać potężne sosny, pracować w tartaku. Kto pracował otrzymywał walonki, fufajkę, 50 deka chleba i raz dziennie zupę - liście kapusty w czystej wodzie.
xxxxx
... wiedzieliśmy,
że to co kochamy
przyjdzie do nas do ziemlanki
ucałuje główki dzieci
uściska nasze kosteczki
i szerokie ręce starcom
Razem pomaszerowaliśmy
do baraku.
po zimnej zmarzniętej ziemi
pod twardym stalowym niebem
smagani syberyjskim wiatrem .
xxxxx

11 listopada kilka Polek przemaszerowało przez obóz niosąc biało-czerwone chorągiewki i śpiewając polskie piosenki. Zostały ukarane kilkoma dniami "izolatora".
xxxxx
Wszyscy kto zdolny musiał pracować przy wyrębie lasów ; dostawał chleba 60 dkg , a dzieci 20 dkg i kipiatok. Dzieci też pracowały... Powoli zaczynała działać śmierć głodowa. Dzieciom i dorosłym zaczynały puchnąć nogi , ręce ...przed śmiercią wstawali i szli donikąd i tam umierali, nikt ich nie chował i tak trupy walały się po lesie. A kto chciał pochować i krzyż postawić , to był "prociwnik Sowieckiej właści " i więcej do obozu nie wracał. (...)
... dzieci latały w poszukiwaniu pożywienia ; jadły wszystko: robaki, myszy, łajno końskie, korę z drzew ; za dziećmi chodziła śmierć (...) moje dwie siostry umarły z głodu. (...) w 1942 r. w obozie Kamczuga wymordowali głodem wszystkich. (...) A teraz , gdy jestem stary i chory rozmyślam sobie za co nas, dzieci polskie władza sowiecka tak męczyła ? Co my komu złego zrobiłyśmy. Chyba gołąbek pokoju nie latał nad tajgą syberyjską ...
cdn

Archiwum

POGODA

LOKALIZATOR

A K T U E L L

wtorek, września 18, 2012

Terror sovdepii

polskawalczaca.com

Re: BEZ NIENAWIŚCI TEKST NA PODSTAWIE WSPOMNIEŃ LUDZI ...

Brak komentarzy:

WOJSKO POLSKIE

PRZEZ INTERNET

O mnie