Mieczysław Gutowski
Wspomnienie z 1970Już wiele razy, gdy zbliżała się rocznica wprowadzenia stanu wojennego, miałem ochotę coś napisać na temat wypadków w Gdańsku w 1970 roku.
Jestem głęboko przekonany, że wypadki te były naturalną kontynuacją całej serii "wypadków" jakie miały miejsce w mojej ojczyźnie. Wiem, że obecnie ludzie związani z Solidarnością wolą mówić o stanie wojennym, który też był zapoczątkowany w grudniu. Mówi się o grozie tego stanu, o górnikach zabitych w Kopalni Wujek (było ich pięciu). Jakoś mało słychać o tych trzydziestu dziewięciu zabitych w Gdańsku, Gdyni, Szczecinie, Elblągu…
Wszelkie informacje o tamtych wydarzeniach - proszę zajrzeć na Wikipedię - to nic innego jak zbitka półprawd. Nie znamy nawet imion i nazwisk zabitych, może z wyjątkiem paru osób.
Najgorsze, że mało kto się o nie dopomina!
Gdy jakieś media wspominają tę tragedię (ostatnio zrobiły to Wiadomości TV i Radio Maryja), wszystko zaczyna się 17 grudnia - a przecież najważniejsze zaczęło się 14-go grudnia. Byłem tego świadkiem od pierwszych minut.
Być może kogoś zainteresuje moje wspomnienie tamtego poniedziałku. Dlaczego zwlekałem z nim tak długo? Chyba dlatego, że wszystkie te relacje podawane przez - zdawałoby się - prawomyślnych ludzi, były sprzeczne z tym co ja widziałem.
Jakoś nie mogłem zdzierżyć tego oszustwa jakim nas karmiono.
Jedynym człowiekiem, który przejrzał na wylot całą tę hucpę, jest Henryk Pająk, który ze Stanisławem Żochowskim w książce "Rządy zbirów" wyraźnie pisze, o co właściwie wtedy chodziło. Polecam przeczytanie rozdziału XII tej książki.
Miet
WSPOMNIENIE z 1970
Wiele razy przymierzałem się aby napisać parę choćby słów o moich przeżyciach wtedy w Gdańsku. Nie wiem, jakoś mi to nie wychodziło – pomyślałem sobie, że może teraz?
I to teraz trwa już od wielu lat i tak co parę lat dopisuje parę zdań i może wreszcie to wyrzucę z siebie – może.
Jednak tamte dni nie dają mi spokoju i w końcu muszę, tak jak potrafię, coś o nich, o tamtych wydarzeniach napisać.
To, co później czytałem o tamtych dniach, jakoś nigdy mi się nie zgadzało z tym co sam widziałem.
Wyjechaliśmy z Edwardem, tak jak zawsze w niedzielną noc w kierunku Gdańska. W poniedziałek, tak jak zawsze mieliśmy seminarium doktoranckie w Sopocie. Zawsze zjawialiśmy się w Sopocie o czwartej nad ranem, aby po odespaniu trzech godzin i wzięciu prysznica, pojawić się w sopockim oddziale PAN.
Tamten poniedziałek niczym się specjalnie nie wyróżniał, czuło się już przedświąteczny nastrój i sprawy matematyczne szły może trochę ospale a mój promotor – niezapomniany prof. Lipiński – robił wszystko, żeby było ciekawie. Po czterech godzinach złożyliśmy sobie życzenia świąteczne i noworoczne i udaliśmy się jak zawsze – my z Edwardem do Gdańska, a nasi koledzy do swoich domostw.
Zawsze mieliśmy problem z zabiciem czasu – najwcześniejszy pociąg do Częstochowy i Krakowa odchodził z Gdyni o 20-tej. Zawsze jeździliśmy tramwajem do Wrzeszcza i przesiadywaliśmy parę godzin w bibliotece Politechniki Gdańskiej. Potem szliśmy gdzieś coś zjeść i resztę czasu spędzaliśmy na łażeniu po Gdańsku a gdy pogoda była zimna często szliśmy do kina (chyba nazywało się Leningrad, na Długim Targu). Nieważne co grali, ważne było dla nas przedrzemanie paru godzin.
Zasadniczy okres restrukturyzacja Sił Zbrojnych RP jest za nami. W ramach restrukturyzacji wiele jednostek wojskowych zostało rozformowanych. Służyłem między innymi w 38 dywizjonie rakietowym OP w Stargardzie Szczecińskim, 37 dywizjonie rakietowym OP w Nowogardzie, 78 pułku rakietowym OP w Mrzeżynie, Centrum Szkolenia Specjalistów Wojsk Rakietowych w Bemowie Piskim i w Oddziale Wojsk Rakietowych i Artylerii 2. Korpusu Obrony Powietrznej.
