4. VI. 1992 * s u p l e m e n t

Album  FAQ   Szukaj   Użytkownicy   Grupy   Rejestracja   Profil   Zaloguj się, by sprawdzić wiadomości   Zaloguj  WACHOWSKI - ŁĄCZNIK WAŁĘSY Z KGB?          Forum Strona Główna -> Dyskusje ogólne Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat   Autor Wiadomość Anonymous Gość Wysłany: Wto Paź 03, 2006 11:04 am    Temat postu: WACHOWSKI - ŁĄCZNIK WAŁĘSY Z KGB? http://www.abcnet.com.pl/pl/artykul_zas.php?art_id=257&dz_id=5&w=n&token= Inga Rosińska, Paweł Rabiej WACHOWSKI – ŁĄCZNIK WAŁĘSY Z KGB? KORNIKI W ARCHIWACH Zatarciu i zatajeniu uległy także niektóre archiwalne ślady współpracy Wachowskiego z bezpieką. Część z nich znikła, gdy przechodził do MSW na etat. Część wymazano później, kiedy jego powrót do Lecha Wałęsy był już przesądzony. Między 1988 a 1990 r. znikły ślady Wachowskiego z komputerowego systemu ZSKO. Zintegrowany System Kartotek Operacyjnych zawiera dane o osobach wraz z określeniem dokumentów i danych, które są w archiwach, a dotyczą tych osób. Jest to odpowiednik ręcznej kartoteki ogólnej. Wachowskiego wymazano z komputera, chociaż zapis na jego temat nie mówił, że jest pracownikiem, ani nawet współpracownikiem SB. Figurował jako k-TW, kandydat na tajnego współpracownika, mógł więc znaleźć się tam bez swojej wiedzy. Mimo to, nawet ten tak nikły ślad ktoś z archiwów wymazał. Jest to tym bardziej dziwne, że wymazując Wachowskiego pozostawiono w tym samym komputerze nazwisko nieporównanie ważniejszej osoby - Lecha Wałęsy. SOJUSZNICY MILCZĄ Grupa osób, które wiedzą, co w przeszłości robił Mieczysław Wachowski jest dość duża. Są to z reguły ludzie, którzy ze względu na zajmowane stanowiska bądź prestiż udzielają informacji „poza taśmą”. Mieli takie informacje, słyszeli, wiedzieli, są przekonani, nie mają jednak dowodów lub też nie pozwala im na ich ujawnienie tzw. „interes polityczny”. Dotyczy to zarówno agenturalnej przeszłości, jak i sfery obyczajowej życiorysu ministra. O agenturalności Wachowskiego szeptano w kuluarach Sejmu po 4 czerwca. Powoływano się na zachodnie źródła, na publikacje w brytyjskim „Spektatorze”, zdaniem którego dla zachodnich służb specjalnych nie jest tajemnicą, że Wachowski od kilku lat jest agentem KGB. Przywoływano fakty, które ze względu na tajemnicę państwową nie mogą być na razie ujawnione. Pamiętano jego działalność jeszcze z „Solidarności”. Część osób ma wiedzę na ten temat, musi jednak z różnych względów milczeć. Niektórych zmusza do tego ustawa o tajemnicy państwowej, która wciąż obowiązuje i zabrania ujawniania szczegółów związanych z działalnością komunistycznych służb specjalnych. Osobom, które ją ujawniają grożą kary więzienia, poza tym część z nich nie ukrywa, że boi się o swoje życie. Inni świadomie fałszują rzeczywistość i mimo rozgłaszanych wcześniej informacji dziś stanowczo zaprzeczają, jakoby coś o Wachowskim wiedzieli. Szczególną hipokryzją odznacza się między nimi Jacek Kuroń, który w 1981 r. na podstawie tej samej wiedzy co dziś opowiadał, że Wachowski jest ochroniarzem Wałęsy przydzielonym mu przez Kiszczaka, a teraz twierdzi, że wszelkie kontrowersje wokół Wachowskiego biorą się z tego, że „szofer został podsekretarzem stanu”. Jego postawę równie łatwo zrozumieć, jak postawę gen. Kiszczaka, który przez lata czytał raporty Wachowskiego o Wałęsie, a dziś „nie przypomina sobie”. Specyficznej frazeologii używają mówiąc o Wachowskim osoby z najbliższego otoczenia prezydenta i sam Lech Wałęsa. Posługują się oni podobnym, jakby specjalnie przygotowanym na tę okazję słownictwem. Andrzej Drzycimski oświadcza, iż „wytyka się, że w najbliższym otoczeniu prezydenta jest przyjaciel, człowiek, o którego pięknej kalocie nie chce się mówić. Osoba o wielkich umiejętnościach organizacyjnych.” Drzycimski określa Wachowskiego jako „człowieka do zadań specjalnych” i „swego rodzaju bramę”. Andrzej Kozakiewicz mówi, że Wachowski „przesiąkł geniuszem prezydenta na wylot.” Jerzy Milewski, że Wachowski pełni niezwykle odpowiedzialną funkcję, porównywalną z „chieff of staff” Białego Domu, jest pretorianem prezydenta. Każdy z nich ma na temat Wachowskiego wymijającą odpowiedź, którą zwykle powtarza. Wachowski natomiast wbrew zwyczajom przyjętym w krajach demokratycznych nie ma zamiaru wyjaśniać i odpowiadać na konkretne zarzuty. Szef kancelarii prezydenta RP prof. Janusz Ziółkowski stwierdza, że nie może wypowiadać się na temat swojego pracownika. [...] KARIERA [...] Gdyńska Wyższa Szkoła Morska ze względu na półwojskowy charakter była „obsługiwana” przez Wojskową Służbę Wewnętrzną - wojskowego odpowiednika cywilnej bezpieki. Działała tam również i werbowała SB, ale prymat miało WSW. Ona zapewniała szkole oficerów obiektowych i ona miała monopol na werbowanie tajnych współpracowników wśród studentów. Mieczysław Wachowski nawiązał kontakty z WSW na pierwszym roku studiów w WSM w 1970 r. Był jednym z dwunastu zwerbowanych w tym okresie studentów. Z czasem ich liczba miała wzrosnąć i utrzymywała się w granicach trzydziestu - trzydziestu pięciu na wszystkich rocznikach WSM. Zgodę na współpracę wyraził w indywidualnej rozmowie z oficerem obiektowym. Podpisał także oświadczenie zobowiązujące do zachowania kontaktów z WSW w tajemnicy. Werbowaniem zajmowali się oddelegowani do studium wojskowego oficerowie WSW. Nie był wówczas nikim istotnym, nie zapamiętano więc daty pozyskania go. [...] W 1970 r., kiedy WSW zainteresowały się Wachowskim, zbliżał się kolejny przełom. Szykowano odsunięcie I sekretarza PZPR Władysława Gomułki i zastąpienie go innym kandydatem. WSW podlegały wówczas ministrowi obrony narodowej gen. Wojciechowi Jaruzelskiemu. Prowadziły działalność niezwykle aktywną, kontrolowały znacznie więcej, niż tylko wojsko. NA OBIEKCIE Rozpoczynając współpracę z WSW Wachowski trafił pod opiekę oficera obiektowego uczelni. Był nim w 70 r. płk J. W przypadku obiektów takich jak WSM przydzielano nawet dwóch takich oficerów - starszego w randze podpułkownika i młodszego - zwykle na etacie kapitana. Młodszy zajmował się teczkami studentów, których co pewien czas opiniowano, prowadził także agenturę wśród wykładowców i szefów organizacji młodzieżowych, zajmował się także werbowaniem współpracowników wśród młodzieży. Nazwiska zwerbowanych przez niego studentów znał także starszy, który zajmował się komendą uczelni. Jednostka WSW właściwej dla WSM znajdowała się wówczas na Oksywiu. Jej kadra liczyła kilkunastu oficerów, którzy obsadzali komendę Portu Marynarki Wojennej, szkoły i flotyllę. Pracownicy WSW na Oksywiu mieli dobre kontakty z młodymi oficerami GRU, którzy cumowali na radzieckich okrętach. [...] Trafiając do Gdyńskiej Stoczni Remontowej na odrobienie praktyki studenckiej Wachowski otrzymał już pierwsze zadania. Miał obserwować kolegów i uważać, który z nich ma tendencje antysocjalistyczne i wykazuje niezadowolenie z sytuacji. Chodziło o tych, którzy cieszą się autorytetem wśród robotników. Miał zadbać o nawiązanie z nimi dobrych kontaktów. Informacje o wynikach pracy były przekazywane oficerowi obiektowemu w formie raportów. Pisał je sam. Spotykał się także ze swoim oficerem i wtedy przekazywał inne szczegóły. Spotkania Wachowskiego z jego oficerem odbywały się średnio dwa razy w miesiącu. [...] LEGENDA GRUDNIA Gdyńska Stocznia Remontowa była w 1970 r. ważnym ośrodkiem zajść na Wybrzeżu. Szczególnie aktywny był Wydział Mechaniczny, na którym od sierpnia 1970 r. zaczął pracować Wachowski. Trafił w środowisko zbliżone do niego wiekiem. Na Mechanicznym pracowało wiele osób, które trafiły tam przed Grudniem. Sam Wachowski trzymał głównie z młodzieżą ZMS-owską, dobrze żył także z brygadzistami. Starał się nie wyróżniać, raczej go nie zauważano. Odrabiał praktykę jako ślusarz, a przy okazji wypełniał obowiązki wynikające ze współpracy z WSW. Według stykających się z nim oficerów kontrwywiadu wojskowego Wachowski uchodził za współpracownika gorliwego, z zacięciem, starannie i ochoczo wywiązywał się z zadań. Lubił pisać raporty, chętnie spotykał się ze swoim oficerem, płk. J. Na spotkania przybywał punktualnie. Odbywały się one w tzw. MS - miejscach spotkań. Jednym z nich był wynajęty przez kontrwywiad pokój w jednym w wojskowych hoteli Trójmiasta. Do pisania raportów Wachowski używał zwykle pióra i zielonego atramentu, przez co został zapamiętany. Z chwilą, gdy wybuchły zamieszki, spełniał rolę prowokatora. Po zajściach donosił na osoby biorące w nich udział. Grudniowe rozruchy objęły także rejon GSR. Leży ona blisko Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni. To tam, niedaleko przystanku kolejki dojazdowej „Gdynia – Stocznia” padły pierwsze strzały. Wachowski był w tych dniach w stoczni. W programie telewizyjnym „Mój Grudzień 1970” sekretarz prezydenta wykreował się niemal na kolegę Janka Wiśniewskiego, zastrzelonego podczas zajść robotnika. W rzeczywistości i w stoczni kojarzy się go bardziej jako członka ZMS, którego aktywiści nawoływali w pierwszych godzinach strajku do niszczenia stoczniowych maszyn. Takim pamięta Wachowskiego m.in. emerytowany brygadzista Wydziału Mechanicznego Kazimierz Drywa, na którego Wachowski powołał się w programie „Mój Grudzień”. Niewykluczone, że zajęcie wiązało się z jakimś zadaniem, które Wachowski otrzymał od swojego oficera przed grudniem - służyło to przecież radykalizacji nastrojów. Mieczysław W. brał także udział w marszu manifestantów i pochodzie z ciałem zabitego stoczniowca, nie odgrywał tam jednak istotniejszej roli. Nie pamięta go nikt z uczestników zajść. Zadanie Wachowskiego zaczęło się trochę później. Na nakręconych przez służby specjalne filmach i zdjęciach rozpoznawał pod koniec grudnia i na początku stycznia i wskazywał na tych, którzy odgrywali istotną rolę, nawoływali do protestów i podżegali do buntu. Podobnie jak Lech Wałęsa w styczniu 1971 r., Wachowski donosił na kolegów ze stoczni, dostarczając informacji o najbardziej aktywnych uczestnikach zajść. Nie przyznał się do tego nigdy w przeciwieństwie do Lecha Wałęsy, który w 1979 r. na jednym z zebrań Wolnych Związków Zawodowych wyznał, że współpracował z bezpieką przyznając jednocześnie, że pobierał za to gratyfikacje pieniężne, które umożliwiły mu m. in. zakup mieszkania i samochodu. Wachowskiemu nie zdarzały się chwile słabości i nie odczuwał potrzeby wyznawania swoich win, jak odczuwał Lech Wałęsa, klęcząc przed [Kazimierzem] Szołochem, jednym z działaczy WZZ i ze łzami w oczach wyznając mu szczegóły donoszenia na kolegów. Zachowywał się wyjątkowo twardo. Pracując później, np. w Fabryce Farb i Lakierów z ludźmi, którzy brali udział w Grudniu nie przyznał się do udziału w wydarzeniach. Zrobił to dopiero dwadzieścia dwa lata później, pragnąc stworzyć wrażenie, że nie ukrywa swojej przeszłości. Przygotowany przez najlepszych operatorów telewizji kilkuminutowy program przedstawiał jednak zafałszowaną wersję wydarzeń. Zachodzi podejrzenie, że sekretarz prezydenta oparł opowieść na wspomnieniach swojego kolegi, kreując siebie na legendarnego uczestnika wydarzeń i prowodyra rozruchów. Warto podkreślić, że za taką aktywną działalność nie spotkały go żadne represje. Po stłumieniu zajść najbardziej aktywni ich uczestnicy byli weryfikowani i przenoszeni do innych zakładów. Młodych, którzy zasłużyli się w agitacji i czynnym oporze wcielano do wojska i represjonowano. Wachowski natomiast odchodząc ze stoczni otrzymał od kierownika działu kadr opinię pracownika koleżeńskiego i zdyscyplinowanego. [...] Przez dwa lata służenia w LWP żołnierz informował, co dzieje się w jego kompanii, a kiedy przechodził do rezerwy oferowano mu kontynuowanie współpracy, ale z MSW. Akta informatora wysyłano do miejscowości, gdzie mieszkał i miał pracować po odbyciu służby, a tamtejsza komórka bezpieki w ciągu dwóch tygodni dawała odpowiedź, czy jest zainteresowana w przyjęciu tej osoby. Tak postąpiono także z aktami Wachowskiego. Kiedy przychodziła odpowiedź pozytywna, najczęściej organizowano spotkanie, w którym brali udział: oficer WSW prowadzący informatora do tej pory i oficer bezpieki, który go miał przejąć. Informator i nowy oficer byli sobie przedstawiani, współpracownik potwierdzał chęć dalszej współpracy, wypijano kawę lub alkohol i osoba, która do tej pory informowała WSW, pracowała już dla bezpieki. SB otrzymywała także zestaw dokumentów dotyczących przejętego informatora. Przejście Wachowskiego z Wojskowej Służby Wewnętrznej do bezpieki (wydział bezpieki gdańskiego WUSW) odbyło się, według naszego informatora, w połowie 1972 r. Jeśli prawdą jest wyjazd Wachowskiego do Wielkiej Brytanii w tym czasie, to odbyło się to na pewno przed jego wyjazdem. Nasz informator utrzymuje, że ślady po współpracy Mieczysława Wachowskiego z WSW zachowały się w archiwach wojskowych służb specjalnych. W przeciwieństwie do archiwów z MSW nie były one tak silnie przetrzepane i zniszczone. Do tej pory nie dostał się do nich spoza resortu nikt, z wyjątkiem Jana Marii Rokity oraz tzw. „Komisji Michnika”, która - o czym wie niewiele osób - odwiedziła także te archiwa. Wśród prawie dwóch milionów teczek przeróżnych spraw (osobowych, obiektowych, rozpracowania itp.) znajdują się ślady po pracy Wachowskiego dla tych służb, m.in. w postaci mikrofilmów. Zawartość archiwów wojskowych służb specjalnych nie była do tej pory ujawniana i nie przeprowadzono jej gruntownych badań. Archiwa te ze względu na stosunki panujące w resorcie obrony są utajnione o wiele lepiej, niż akta MSW. Ma do nich dostęp o wiele mniej osób. Kłopoty z dostaniem się do archiwów WSW miał sam minister Jan Parys. Ówczesny szef WSI, Marian Sobolewski nie zezwolił także na wgląd do kartoteki archiwum WSI szefowi Wydziału Studiów Gabinetu Ministra Spraw Wewnętrznych, Piotrowi Wojciechowskiemu. Między 12 kwietnia a 27 czerwca 1990 r. w archiwach była „Komisja Michnika”, w której skład weszli: Andrzej Ajnenkiel, Jerzy Holzer, Adam Michnik i Bogdan Kroll. Podobnie, jak w MSW, „Komisja Michnika” nie zostawiła po sobie śladów i nie do końca zrozumiały był cel jej wizyty. Nie wiadomo, co robiła komisja w archiwach wojskowych służb specjalnych i jak wpłynęło to na stan znajdujących się tam akt. Istnieje jednak szansa, że mimo niszczenia dokumentów w ostatnim czasie, na co zwracał uwagę m.in. były szef MON Romuald Szeremietiew, nie zniszczono wszystkiego. Większość akt z archiwów WSW została bowiem zmikrofilmowana, a kopia tego archiwum w postaci mikrofilmów trafiła odpowiednio wcześnie do Moskwy. Dla Wachowskiego dostęp do archiwów służb specjalnych nie był żadnym problemem w okresie, kiedy szefem WSI był kontradmirał Czesław Wawrzyniak, nie jest dla niego problemem także w tej chwili, co nie oznacza, że zdołał wszystko „wyczyścić”. [...] Każdy tajny współpracownik był informowany i przeszkalany indywidualnie przez oficera prowadzącego, np. w lokalu kontaktowym. Potem przeszkolił go oficer SB. Na warunki i charakter działania między 1972 r. a 75 r. było to przeszkolenie wystarczające. Według informacji posiadanych przez lidera Porozumienia Centrum, Jarosława Kaczyńskiego Mieczysław Wachowski od 21 stycznia do 2 sierpnia 1975 r. brał udział w dyplomowym kursie oficerskim Akademii Spraw Wewnętrznych w Świdrze koło Otwocka. Promocja oficerska kursantów tego rocznika odbyła się 2 sierpnia 1975 r., a dyplomy wręczał minister spraw wewnętrznych Stanisław Kowalczyk. Z naszych informacji wynika, że Wachowski był w tym okresie w Świdrze i kontaktował się z uczestnikami kursu. Przebywał tam jednak w innym niż reszta kursantów charakterze. Szkolono go wówczas jako „nielegała”, kandydata na niejawny etat. Kurs w Świdrze trwał od stycznia do sierpnia, ale przygotowania do wyjazdu rozpoczęto już w październiku. W 1975 r. imprezę tego typu organizowano po raz pierwszy. Minister Andrzej Milczanowski w wydanym 12 stycznia oświadczeniu, że Mieczysław Wachowski nie brał udziału w żadnym z kursów organizowanych przez Akademię Spraw Wewnętrznych w latach 1973 - 87 minął się z prawdą, gdyż kursy rozpoczęły się w 1975 r., co jednoznacznie potwierdzają wszyscy znani uczestnicy przeszkolenia w 75 r., także ci wypowiadający się publicznie. Sama Akademia Spraw Wewnętrznych istniała natomiast od 1973 r. W 1975 r. Wachowskiego rzeczywiście widziano w Świdrze, gdzie miał pewne kontakty, chociaż nie musiało go zapamiętać więcej niż kilka osób. Na pewno pojawił się na resortowej spartakiadzie sportowej 8 maja 1975 r., w której brali także udział kursanci ze Świdra. Sprawa pobytu Wachowskiego na kursie została jednak rozdmuchana nieproporcjonalnie do jej znaczenia. Wprawdzie argument uczestniczenia w kursie w Świdrze pod Otwockiem jest poręczny do wskazania na problem funkcjonowania Wachowskiego przy Lechu Wałęsie bardziej niż inne szczegóły jego działalności, ale jest on od nich o wiele mniej istotny. Ze Świdra Wachowskiego pamiętano, z innych działań i okoliczności - już nie. W 1975 r. z faktem współpracy Wachowskiego z MSW zetknęło się najwięcej osób. Jego działalność z późniejszego okresu, mimo, że udokumentowana lepiej i dokładniej sprawdzona, była o wiele lepiej utajniona. Nie oznacza to jednak, że obecny sekretarz osobisty prezydenta Lecha Wałęsy przebywał w Świdrze na tych samych zasadach, co pozostali kursanci. [...] BEZ DYPLOMU Pierwsza wątpliwość, która nasunęła się nam po otrzymaniu informacji, że Wachowski uczestniczył w kursie była związana z jego wykształceniem. Aby trafić do Świdra należało skończyć studia. Bez dyplomu było to formalnie niemożliwe. Tymczasem Wachowski studiów nie skończył. Nic nie wskazuje na to, żeby w latach 1972 - 75 kontynuował jakiekolwiek studia zaocznie. Tymczasem w 1975 r. do Świdra trafiła elita MSW. Na dwóch kursach - MO i SB szkolonych było 139 uczestników, absolwentów wyższych uczelni, nierzadko z tytułem magistra, inżyniera czy docenta. [...] RESORTOWA LOJALNOSC Godne uwagi są obecne wysiłki funkcjonariuszy MO i SB - absolwentów kursu w 1975 r. obecnie podległych MSW, w którym Wachowski ma duże wpływy - mające na celu ochronę dobrego imienia osobistego sekretarza prezydenta. Płk. Józefa Tomasika - szefa kursu ASW w 1975 r., potem szefa ASW - nie udało nam się zlokalizować od kwietnia 1992 r. Resort zdawał się nie wiedzieć o jego istnieniu. Kiedy sprawa obecności Wachowskiego w Świdrze została upubliczniona, Józef Tomasik (obecnie już generał) sam zgłosił się do „Życia Warszawy” i poinformował, że „nie przypomina sobie” Mieczysława Wachowskiego z kursu w Świdrze. Znany nam z opisów i rozmów z uczestnikami kursu (m.in. Gabrielem Mańkowskim z Torunia) płk Żochowski – „postać niezwykle barwna, często zmieniająca mundury, raz w lotniczym, raz w marynarskim, raz w milicyjnym, mawiający, że gdy pojawi się w stroju krakowskim, to też nie należy się dziwić” - okazał się jedynie wytworem wyobraźni kursantów. Do redakcji „Gazety Wyborczej” zgłosił się osobiście Maciej Żukowski twierdząc, że to on był dowódcą kompanii SB, a żaden Żochowski nie istniał. Na dowód przedstawił swoje świadectwo ukończenia kursu z 1975 r., tyle tylko, że w kompanii MO a nie SB. Płk Żukowski podał jeszcze jedną informację. Jego zdaniem w kursie brały udział 173 osoby. Kursanci, z którymi mieliśmy okazję rozmawiać, łącznie z wymienionym w książce „Lewy czerwcowy” Gabrielem Mańkowskim stwierdzają tymczasem, że było ich 139. W tej chwili ich liczba - według publikacji prasowych - osiągnęła nawet kilkaset osób. Zgłaszające się do gazet i czasopism osoby, których zadaniem było jedynie stwierdzenie, że Mieczysława Wachowskiego „sobie nie przypominają”, są w większości podwładnymi szefa MSW, Andrzeja Milczanowskiego. Według naszych informacji Belweder przez tydzień namawiał Milczanowskiego do zdementowania informacji, że Wachowski był na kursie i wydania stosownego oświadczenia. Milczanowski, obawiając się precedensu polegającego na ujawnieniu zawartości archiwów i udzieleniu jednoznacznej odpowiedzi na pytanie o związki danej osoby z SB, konsekwentnie odmawiał. Do pomysłu wydania oświadczenia na temat Wachowskiego odniósł się krytycznie jeszcze w poniedziałek 11 stycznia na zorganizowanej w Krakowie konferencji prasowej. Następnego dnia udzielił już odpowiedzi na oficjalny list dyrektora gabinetu prezydenta z prośbą o wyjaśnienie sprawy kursu. Przez niemal tydzień do prasy zgłaszali się kolejni, byli lub obecni pracownicy MSW, którzy dementowali informację, jakoby Wachowski brał udział w kursie. Jako jeden z ostatnich zatelefonował Roman Łakomski, pracownik Biura Ochrony Rządu. Poinformował on „Gazetę Wyborczą”, że „żadna osoba z Warszawy z tego kursu nie przypomina sobie Wachowskiego.” Nie wiadomo, skąd pracownik BOR miał tak dokładne informacje o stanie wiedzy wszystkich warszawskich uczestników kursu. Nie sposób stwierdzić, kto namawiał te osoby do włączenia się w sprawę - czy działała tu resortowa lojalność, czy (co bardziej prawdopodobne w przypadku BOR) działał tu sam Wachowski, namawiając osoby ze „swojego” układu do zabrania głosu w jego obronie. „Resortową lojalnością” wykazał się także gen. Czesław Kiszczak, który powiedział dziennikarzom, że gdyby Wachowski skończył kurs SB „to by go pamiętał”. Warto przypomnieć, że gen. Kiszczak w 1975 r. służył w WSW i z resortem spraw wewnętrznych miał niewiele wspólnego. Najbardziej charakterystycznym przypadkiem „koleżeńskiej lojalności” był jednak przykład komendanta wojewódzkiego w Lublinie, Arnolda Superczyńskiego. Sytuacja ta obrazuje jednocześnie mocną pozycję Wachowskiego, który za pomocą prowokacji prasowej, służb specjalnych i wydawanych „imieniu prezydenta” poleceń, może zneutralizować każdą informację na temat swojej osoby, zmanipulować każdy proces i ośmieszyć każdy zarzut. STOP KLATKA 12 stycznia 1992 r. telewizyjne „Wiadomości” pokazały odnalezioną przez nas, pochodzącą z zawodów sportowych w Piasecznie, a zrobioną 8 maja 1975 r. fotografię. Przedstawia ona czterech mężczyzn w strojach sportowych. W stojącym bokiem na zdjęciu mężczyźnie rozpoznano Wachowskiego już kilka miesięcy przed pojawieniem się informacji o tym, że widziano go na kursie w Świdrze. Rozpoznały go osoby z kursu i z resortu spraw wewnętrznych, które do tej pory nie zabrały głosu w tej sprawie. Zidentyfikowanie Wachowskiego przez porównanie tamtej fotografii z fotografiami z trochę późniejszego okresu nie dawało gwarancji, że na zdjęciu jest właśnie on. Musieli dokonać tego ludzie, którzy go pamiętali. Fotografia nie jest dowodem na niczyją działalność agenturalną i sama w sobie o niczym nie świadczy. Sprawę zdjęcia zawodów sportowych w Świdrze rozdmuchano nieproporcjonalnie do jego rangi. W momencie gdy przekazywaliśmy zdjęcie telewizyjnym „Wiadomościom” było już wiadomo, że za kilka godzin minister Andrzej Milczanowski wygłosi przed kamerami tv skądinąd prawdziwe, bo wydane, „na podstawie istniejących dokumentów” w archiwach MSW oświadczenie, że Wachowski nie ukończył kursu ASW w 1975 r. Dokumentów takich, jak wiadomo, w MSW być nie mogło. Oświadczenie Milczanowskiego położyłoby więc kres rozpoczynającej się dopiero dyskusji o przeszłości Wachowskiego. Milczanowski powiedziałby z przekonaniem, że Wachowski na liście kursantów nie figuruje, a powrót do sprawy kursu i jego autentycznego przebiegu byłby już później praktycznie nie możliwy. Pokazane przez nas „Wiadomościom” zdjęcie miało też skierować uwagę na inne aspekty działalności Wachowskiego, a przede wszystkim na osoby, które mogły go stamtąd pamiętać. Spodziewaliśmy się też - i słusznie - że ujawnienie zdjęcia pokaże metody działania Belwederu w sytuacjach podbramkowych. Dla ukrycia prawdy (nie zawahano się przed metodami wielokrotnie stosowanymi przez dawne SB). Od ludzi z Belwederu wiemy, że przedstawione w głównym wydaniu „Wiadomości” zdjęcie wywołało w gabinetach panikę i nastrój zbliżony do tego z 4 czerwca 1992 r. Wiadomo także, iż fotografia dotarła do Wachowskiego jakiś czas przed jej upublicznieniem. Z pewnością liczono się z tym, że ktoś prędzej czy później udostępni je środkom masowego przekazu. Wachowski musiał się przed tym zabezpieczyć, a gdy się to nie udało, zdecydowanie przeciwdziałać. Nasz informator nie wykluczał istnienia planu postępowania na ewentualność ujawnienia informacji z zakresu agenturalnej działalności Wachowskiego. Obejmował on m.in. działania dezinformacyjne. [...] Zasadą przy przechodzeniu tajnego współpracownika na etat niejawnym było niszczenie całej dotyczącej jego wcześniejszej działalności dokumentacji. Z archiwum wyciągano teczkę pracy, był on także wyrejestrowywany z kartoteki. Starano się, żeby nie pozostawał żaden ślad mogący sugerować, że funkcjonował w sieci agentów. Oczywiście pozostawały jego raporty w teczkach obiektowych, zakładanych dla konkretnych miejsc, np. dla Zarządu Portu w Gdyni, ale nie wskazywały one wprost kto był informatorem, gdyż sygnowano je pseudonimami. W chwili kiedy Wachowski został pracownikiem niejawnym zniszczono wszystko, co jego osoby dotyczyło, a było przechowywane w archiwach MSW. Stanowiło to procedurę rutynową. Propozycja ukadrowienia Wachowskiego wyszła od jego oficera prowadzącego. Był nim wówczas płk S. Ł., zastępca naczelnika wydziału SB gdańskiego WUSW. Decyzję podejmował szef wydziału MSW, któremu nowy pracownik miał być przyporządkowany oraz szef resortu. Tylko oni i oficer prowadzący pracownika na niejawnym etacie mieli jakiekolwiek informacje na jego temat. Z listą niejawnych pracowników każdorazowo zapoznawał się nowy minister spraw wewnętrznych. Niejawni pracownicy nigdy nie mieli nic wspólnego z działem kadr MSW. Niejawni pracownicy funkcjonowali poza normalnym obiegiem informacji w MSW. Mieli swoje pseudonimy, zachowywali oficerów prowadzących. Zachowanie ich nazwisk w tajemnicy było możliwe także ze względu na to, że wynagrodzenie otrzymywali z funduszu operacyjnego, bezpośrednio od oficera prowadzącego. Funduszem operacyjnym dysponował wtedy każdy oficer, który werbował agentów. Ukadrowienie zwiększało zakres możliwości Wachowskiego. Miał on prawo do dysponowania lokalami kontaktowymi, posiadał fundusz operacyjny i pewne wynikające z pracy w resorcie przywileje. [...] Działalność „na całego” Wachowski rozpoczął na początku 1979 roku. [...] Jak twierdzą M. i L., dwaj wysocy oficerowie kontrwywiadu wojskowego, w tamtym czasie Wachowski poznał Czesława Wawrzyniaka, późniejszego kontradmirała. Wawrzyniak w latach 1978-1981 pełnił w stopniu podpułkownika służbę w oddziale X Zarządu II Sztabu Generalnego WP. Oddelegowany był do pracy w Gdańsku. Jego pokój służbowy znajdował się w zarządzie WSW Marynarki Wojennej w Gdyni. Kontakty prywatne i służbowe utrzymywał głównie z kmdr. Czesławem Kurdzielem, ówczesnym szefem WSW na Oksywiu. Zadaniem Wawrzyniaka było rozpoznawanie środowiska mieszkańców Wybrzeża w celu tworzenia tam bazy werbunkowej. Pozyskiwał osobowe źródła informacji wśród załóg udających się w rejsy zagraniczne, zajmował się werbunkiem wśród załóg obcych statków. Pewne jest, że utrzymywał wtedy kontakty z podejrzanym elementem: prostytutkami, waluciarzami, sutenerami. Wtedy miał natknąć się na Wachowskiego. Inni twierdzą, że znajomość z Wawrzyniakiem miała początek nieco później, pod koniec lat osiemdziesiątych. Kontradmirał chwalił się znajomością z Wachowskim, gdy objął stanowisko szefa Zarządu II SG we wrześniu 1991 r. Zaobserwowaliśmy jego wizyty w willi Wachowskiego na ul. Wąsowicza w Gdyni. Po objęciu przez Wawrzyniaka stanowiska w 1991 r. sporo mówiło się w środowisku kontrwywiadu o jego powiązaniach rodzinnych z szefem gabinetu prezydenta. Nie można jednak wykluczyć, że była to tylko plotka mająca uzasadnić bardzo dobre kontakty obu panów i wyjaśniać przyczynę ich wcześniejszej znajomości. [...] PODWOJNA KONSPIRA Ruch Młodej Polski tworzyła wówczas grupa kilkunastu osób skupionych wokół Aleksandra Halla. Piotr Milewski był wśród nich postacią dość znaczącą. Kierował m.in. podziemnym wydawnictwem zajmującym się drukiem pisma RMP „Bratnia”. Po krótkim okresie znajomości nabrał do Wachowskiego zaufania i zaproponował mu współpracę. Polegała ona na pomocy w kolportażu „Bratniacka”. Swoją taksówką Wachowski rozwoził nakład pisma. Miał wtedy dostęp do najważniejszych informacji. Wiedział, kto był autorem zamieszczanych w „Bratniaku” artykułów. Znał miejsca, gdzie drukowano gazetę, przy nim mówiono o planach działania organizacji, proponowano rozwiązania. Nie zajmował się polityką, obracał się w sekcji technicznej. Wszystkie zdobywane przez Wachowskiego w konspiracji informacje trafiały do MSW. M.in. dzięki niemu SB doskonale orientowała się, co robi RMP. Fakt funkcjonowania takich osób jak on w ówczesnych ruchach opozycyjnych mówi, jak bardzo były one nasycone agenturą i kontrolowane przez władze. Dawni działacze RMP zastanawiają się, jaki sens miała konspiracja ich działalności, skoro w tak newralgicznych strukturach, jak np. sekcja techniczna, pracowali dobrze zakamuflowani ludzie bezpieki. Mówi to także wiele o planach ówczesnej władzy i jej roli w prowokowaniu wydarzeń z 80 r. Mimo tak dużego nasycenia tych środowisk (WZZ, RMP, KOR) swoimi ludźmi władza zezwalała na drukowanie gazetek i rozpowszechnianie ulotek. Nie wpadały także numery „Bratniacka”, chociaż na podstawie posiadanych przez gdański WUSW informacji żaden z nich przy minimalnej chęci władz nie powinien trafić do adresata. Wachowski działał wówczas w kilkakrotnej konspiracji. Mogły to wytrzymać tylko osoby o szczególnej konstrukcji psychicznej. Groziło mu zdemaskowanie z każdej strony. W początkach współpracy z Milewskim utrzymywał jeszcze kontakty ze swoimi podopiecznymi, nadal uprawiał działalność sutenerską, chociaż uległa ona zakamuflowaniu. Obawiając się zdemaskowania musiał zneutralizować osoby, które wiedziały o jego kontaktach z SB. Doniesień o działalności sutenerskiej mógł się nie obawiać - manewr z nawróceniem zapewnił mu niemal całkowitą bezkarność. W interesie Wachowskiego nie leżało zdobycie sławy działacza politycznego, ani też wpadki z nakładem „Bratniacka”, co mogło podważyć jego pozycję w środowisku. Musiał wreszcie maskować swoje kontakty przed rodziną - zarówno sutenerskie, jak i agenturalne. Wniknięcie Wachowskiego do środowisk opozycyjnych jest punktem zwrotnym jego kariery. Nie da się z całą pewnością wykluczyć, że Wachowski znał już wówczas Lecha Wałęsę i że utrzymywał z nim kontakty. O tym, że będzie w jakiś sposób pracował z Wałęsą dowiedział się, jak wynika z naszych informacji, w lipcu 1980 r., zanim jeszcze rozpoczął się w stoczni strajk. Milewscy przygotowywali swoim jachtem rejs do Wielkiej Brytanii, razem z nimi miał popłynąć Wachowski i jego żona. Kiedy przygotowania były ukończone, okazało się, że Wachowski nie dostał paszportu. W kwestionariuszu paszportowym w 1989 r. napisał jednak, że nigdy nie odmówiono mu zgody na wyjazd, a kraj opuszczał często. Prawdziwa przyczyna, dla której Wachowski nie mógł opuścić Wybrzeża była inna - sądzono, że okaże się potrzebny w oczekiwanym wybuchu niezadowolenia społecznego. Władze i resort MSW orientowały się w narastających tendencjach strajkowych i spodziewały się, że prędzej czy później obejmą one Wybrzeże. Wiadomo było, że decydującą rolę odegra strajk i nastroje w Stoczni Gdańskiej, zakładzie największym, najbardziej uświadomionym i zradykalizowanym. Władze orientowały się również, że na strajki na Wybrzeżu - z racji tradycji Grudnia 70 i nastrojów społecznych - bardzo liczy opozycja. W kręgu WZZ ustalono już wcześniej, że gdy do strajku w stoczni dojdzie, jego liderem będzie Lech Wałęsa. [...] [...] zjawił się Lech Wałęsa, który zabrał Wachowskiego ze sobą, stwierdzając, że zrobi z niego swojego kierowcę. Nie polemizowano ze zdaniem lidera sierpniowego strajku. Wałęsa zapowiedział jeszcze, że będzie Wachowskiemu płacił ze swoich pieniędzy i Związkowi nic do tego. Kilka miesięcy później okazało się jednak, że Wachowski figuruje na liście płac „Solidarności” jako zaopatrzeniowiec. Jakiś czas później uzyskał status kierowcy, a na początku 1981 r. był już asystentem. Wyjaśnienia wymaga jeszcze sprawa poprzedniego kierowcy Wałęsy. Wachowski miał zastąpić człowieka, który do września woził przewodniczącego, a następnie „okazał się” agentem SB. Otóż nikt ze starych działaczy „Solidarności” nie może przypomnieć sobie faktu, że Wałęsa miał swojego kierowcę przed Wachowskim. Korzystano z taksówek. Blisko Wałęsy był wówczas Zenon Kwoka, któremu nigdy nie postawiono takiego zarzutu. Elementem tej łamigłówki jest również osoba Henryka Jagiełły, szefa biura „Solidarności”. [Jagiełło został wyrzucony z Marynarki Wojennej za posiadanie paru egzemplarzy „Bratniacka” – w KKP pracował de facto jako „kadrowiec”] Wieść o poprzednim kierowcy i konieczność znalezienia nowego wyszła właśnie od niego. Być może do umieszczenia Wachowskiego obok Wałęsy wykorzystano prosty chwyt polegający na „zdemaskowaniu” jednego agenta i zastąpieniu go innym. W tym wypadku wystarczyło rozgłosić, że poprzedni szofer Wałęsy, który w sensie fizycznym nie istniał - jego rolę pełniły różne osoby - nie jest „czysty” i trzeba zastąpić go kimś zaufanym. Jeżeli operacja taka była dokonana umiejętnie i odpowiednio wcześnie, podstawiona osoba nie wzbudzała żadnych podejrzeń i przynosiło to olbrzymie korzyści. [...] Mieczysław Wachowski trafił do kandydata na prezydenta w momencie, kiedy było już na pewno wiadomo, że zostanie on prezydentem. Wskazywały na to zarówno sondaże, jak i wewnętrzne rozeznanie sytuacji przez ustępujące ze sceny politycznej siły. [...] CZARNY K O Ń Zastanawiająca jest rola w kampanii prezydenckiej w 1990 r. Stanisława Tymińskiego i jego słynnej „czarnej teczki”. Zastanawiano się skąd wyciągnięto Tymińskiego i jakie siły reprezentuje ten kandydat oraz jakiego typu materiały na Lecha Wałęsę posiadał w swojej „czarnej teczce”, której otwarciem kilkakrotnie w kampanii groził. Niewykluczone, że stanowił on antidotum na zamiary Wałęsy i swojego rodzaju straszak, gdyby ten nie zechciał podporządkować się ustaleniom „okrągłego stołu”. W służbach specjalnych rozpowszechniony jest pogląd, że Tymiński był odpowiedzią na sojusze, które Wałęsa zawierał z częścią wojskowych starając się o pozyskanie wpływów w armii. Część tej tajemnicy może wyjaśnić uważne przyjrzenie się pracownikom sztabu wyborczego Stanisława Tymińskiego. Był on w większości zdominowany przez pracowników i współpracowników SB oraz wywiadu. Rzeczywistym szefem sztabu wyborczego Tymińskiego był Andrzej Palimąka, były sekretarz gen. Wojciecha Jaruzelskiego. W czasie kampanii wyborczej Palimąka bardzo często spotykał się z Jaruzelskim. Ich rozmowy trwały nierzadko kilka godzin. Kluczową rolę w kampanii Tymińskiego miały odgrywać znajdujące się w czarnej teczce dokumenty pochodzące z zasobów archiwalnych MSW. Po klęsce Tadeusza Mazowieckiego w pierwszej turze informacje o charakterze tych materiałów sztab Wałęsy otrzymywał dzięki umiejscowionym w sztabie Tymińskiego agentom WSW. Informację o zawartości „czarnej teczki” przekazał Krzysztofowi Wyszkowskiemu ze sztabu Lecha Wałęsy wysoki urzędnik MON. Agentowi ustawionemu bardzo blisko Tymińskiego, a pracującemu dla strony solidarnościowej, udało się odkryć, czym dysponuje drugi kandydat na prezydenta. Tymiński posiadał m.in. napisany odręcznym pismem i podpisany przez Wałęsę dokument. Była to typowa lojalka, którą Lech Wałęsa podpisał 14 grudnia 1981 r., w drugim dniu stanu wojennego. Lojalka była napisana odręcznie na blankiecie Prokuratury Generalnej, a Wałęsa zobowiązał się w niej do niepodejmowania żadnej działalności. Nie była to rzecz śmiertelnie kompromitująca, ale ciężka moralnie i mogąca stanowić argument w wyborczej grze. Według relacji Krzysztofa Wyszkowskiego Wałęsa „był ucieszony, że to tylko tyle”. Przyznał, że podpisał, ale machnął na ten fakt ręką. Tymczasem Tymiński nie mógł znaleźć grafologa, który podjąłby się rozstrzygnięcia, czy podpis Lecha Wałęsy na lojalce był autentyczny. Służby specjalne sterowały Tymińskim bardzo precyzyjnie. Być może dokumentu nie ujawniono dlatego, że sytuacja szantażowania kontrkandydata obciążającymi go dokumentami, dawania mu do zrozumienia, że mogłyby zostać użyte, powodowała, że Wałęsa byłby zmuszony do rokowań z dysponującymi nimi siłami, gdyby takie jednoznaczne propozycje były. Możliwe, że to właśnie wówczas rozstrzygnęły się losy wyborczego programu Wałęsy i jego wolty od „przyspieszenia” do stanięcia na lewej nodze. [...] Do uzyskania władzy wiceprezydenta opanowanie wojskowych służb informacyjnych i bankowej skamieliny wystarczyło w zupełności. Ambicje Wachowskiego sięgały jednak znacznie dalej, przedmiotem jego apetytu było także Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i UOP. Opanował je podobnie jak WSI, metodami „kumpelskimi”. Opór ministra spraw wewnętrznych czy jego zastępców przed kontaktowaniem się z Wachowskim i przekazywaniem mu tajnych dokumentów niewiele się przydał. Wachowski nawiązywał stosunki z podwładnymi ministra, spotykał się z nimi bez wiedzy przełożonych i poprzez nich otrzymywał interesujące go materiały czy informacje. Wiele ułatwiło mu wcześniejsze opanowanie Biura Ochrony Rządu. Stawką był awans, którego załatwienie przez Wachowskiego nie było trudne. Wystarczy podpis prezydenta, prezydent zaś podpisuje to, co Wachowski mu podsunie. Awanse otrzymywali i nadal otrzymują ci, którzy wykazali się niezbędnymi przymiotami - uległością, dyspozycyjnością i wypełnianiem poleceń dyrektora gabinetu. W ten sposób Wachowski uzyskał dostęp do raportów cywilnego wywiadu i kontrwywiadu, a także informacji wydziału dochodzeniowo-śledczego policji. Dziś wiadomo już, że odbywało się to przez pewnego funkcjonariusza UOP, który bez wiedzy przełożonych spotykał się z Wachowskim. On też umieścił Wachowskiego w rozdzielniku tajnych dokumentów wychodzących z UOP. W zamian został awansowany. Za ludzi Wachowskiego w UOP i Policji uchodzą: Wiktor Fonfara - szef Zarządu Śledczego UOP - kurs oficerski ASW, Świder 1975 r., Wiktor Mikusiński - szef Komendy Stołecznej Policji, kurs oficerski ASW, Świder 1975 r., Jerzy Konieczny, szef UOP - ale jest to tylko wierzchołek góry lodowej. Prawdziwe powiązania dotyczą ludzi, którzy działają tajnie, są zakonspirowani i o których opinia publiczna nie dowie się nigdy, a ich nazwiska nic jej nie powiedzą. Prezydent wspiera ten układ, a układ się odwzajemnia tym samym. Są to kontakty nieforma1ne, niekorzystne z punktu widzenia państwa, czy racji stanu, mające na celu podtrzymywanie władzy belwederskiej ekipy. UOP jest traktowany instrumentalnie, wracają do jego struktur dawni pracownicy, dokonuje się restytucja systemu, który do 1989 r. zajmował się tropieniem i rozpracowywaniem opozycji demokratycznej. Na polecenie Wachowskiego „jego ludzie” w UOP nie cofną się przed niczym - prowokacją, podsłuchem czy infiltracją obecnej opozycji. W takich sprawach nie wydaje się pisemnych rozkazów, działania odbywają się na prośbę Wachowskiego, ale „bez jego wiedzy i zgody”. W razie wpadki traktuje się je jako samowolne działanie funkcjonariusza. Prócz polityki personalnej promującej zasłużonych, niezweryfikowanych pozytywnie esbeków, istnienie nieformalnych układów dało się zauważyć w prezydenckiej odmowie podpisania ustawy redukującej emerytalne przywileje wciąż przysługujące pracownikom Służby Bezpieczeństwa. Wpływy Wachowskiego w MSW niezbyt widoczne wcześniej, stały się niemal jawne przy okazji ujawnienia w książce „Lewy Czerwcowy” faktu współpracy Wachowskiego ze służbami specjalnymi PRL. Wtedy głos w obronie Wachowskiego zabrało „pokolenie Świdra”, absolwenci ASW i uczestnicy kursów, Mikusiński, Fonfara, Superczyński, ludzie BOR. Ci, którzy mogli się zdekonspirować. Akcja ratowania twarzy Wachowskiego osiągnęła poważne rozmiary, zaangażowano w nią nawet telewizję i prasę. Stołeczny Komendant Policji Wiktor Mikusiński (Świder 75) ujawnił w odpowiednim momencie, że Wachowski razem z Jackiem Merklem, Lechem Kaczyńskim i Arkadiuszem Rybickim był 6 maja 1983 r. zatrzymany w Warszawie i spędził pewien czas na Rakowieckiej. Informacja została „newsem” telewizyjnej „Panoramy”, chociaż ta właśnie „Panorama” nie zajmowała się wcześniej problemem „pomawiania ministra Wachowskiego o współpracę z SB”. Ten sam Wiktor Mikusiński przekazał 29 stycznia br. telewizyjnym „Wiadomościom” informację, że w „marszu na Belweder” wzięło udział „od kilkuset do dwóch tysięcy osób”. Według poufnych szacunków UOP w manifestacji wzięło udział ok. 20 tysięcy osób, ostrożne szacunki mówiły o co najmniej 10 tysiącach. Kilkaset osób natomiast, umundurowanych funkcjonariuszy policji - a więc podkomendnych Mikusińskiego - zabezpieczało trasę marszu i obstawiało Belweder. Przekłamań dokonano niemal we wszystkich relacjach telewizyjnych z marszu na Belweder. Szczególnie przypominającą lata cenzury i prowokacji prasowych była relacja „Expresu Reporterów” pokazująca tumult i przepychanki pod Belwederem w czasie, gdy manifestanci śpiewali hymn państwowy. Dokonano prostej dla osób obeznanych z techniką telewizyjną manipulacji. Pod obrazki z marszu, dochodzenia pod bramę Belwederu i normalne zachowania manifestujących w tłumie osób podłożono pochodzący z późniejszych momentów dźwięk (śpiewanie hymnu).... Źródło: Inga Rosińska, Paweł Rabiej, Droga cienia, wydawnictwo „AXEL”, Łódź 1993, s. 29, 31-33, 36, 39, 55, 59-62, 75-77, 80, 103-104. Powrót do góry Tadeusz Świerczewski Moderator Dołączył: 12 Wrz 2006 Pochwał: 3 Posty: 507 Skąd: Wrocław Wysłany: Wto Paź 03, 2006 11:49 am    Temat postu: WACHOWSKI AGENTEM WACHOWSKI AGENTEM Twierdzenie teraz że Wachowski był agentem, to jakaś kpina!. Wachowski był etatowym funkcjonariuszem SB, do "opieki"nad TW Bolkiem, o czym wiedziała CAŁA KOMISJA KRAJOWA NSZZ "S", lecz lekceważyli to, lub grali "głupa". Opierali się na stwierdzeniu Wałęsy:".a to szofer, niech sobie będzie, ja sobie dam z nim radę", to są słowa Wałęsy, powtarzane wielokrotnie, nie tylko wśród członków Komisji Krajowej, lecz praktycznie przy każdej okazji. Tak było tez we Wrocławiu w maju 1981r na forum Zarządu "S", plus delegaci, gdzie byłem obecny i przytomny. Uważam, że wszyscy członkowie KK NSZZ "S" są winni temu stanu rzeczy. Zobaczymy , gdy zostanie ujawniona teczka "Delegata", to może się okazać,że cała KOMISJA KRAJOWA "S", była nadana z mocy SB!. Jeżeli się mylę, niech podadzą mnie do sądu!. Czekam!. Powrót do góry Wyświetl posty z ostatnich:           Forum Strona Główna -> Dyskusje ogólne Wszystkie czasy w strefie CET (Europa) Strona 1 z 1 Nie możesz pisać nowych tematów Nie możesz odpowiadać w tematach Nie możesz zmieniać swoich postów Nie możesz usuwać swoich postów Nie możesz głosować w ankietach Powered by phpBB © 2001, 2005 phpBB Group (-1 2/3428 19/0.58433) MojeForum.Net - darmowe forum

E 2012* Polska/kiedyś/Walcząca * Epitafium

.. G()WNO mnie to obchodzi! To całe EURO mam w D()PIE!!! Nie widzę żadnego, absolutnie żadnego powodu by emocjonować się tymi mistrzostwami, gdy nie mam dowodu na to, że mojego Prezydenta mojej Polski nie zamordowano. Obrażającym moją godność Polaka byłoby oglądanie na meczu Polska – Rosja, w wykupionej przez putinowskiego „biznesmena” loży, mord ruskich i ... ruskich tzw. oficjeli. Może w ramach protestu powinniśmy się odwrócić od tej imprezy? W godzinach meczy wychodzić na spacer lub zakupy? Pokazać, że tzw. informacja o sukcesie Partii w przedmiocie organizacji turnieju jest tyle warta, ile zapewnienia komunistów o istotnej roli PRL w eksploracji kosmosu.

Skarlałe społeczeństwo, bezbronny Naród

Warszawa1920, 3 czerwca, 2012 - 22:09  SEE

Ilu nas jest? Epatujemy się nawzajem i ekscytujemy wielkimi liczbami:
ponad 2 miliony podpisało protest przeciw próbie administracyjnej likwidacji Telewizji Trwam, kolejne ponad 2 miliony (czy to Ci sami Polacy?, czy razem to już prawie 5 milionów? ...) poparło wniosek o przeprowadzenie referendum emerytalnego,
tysiące i dziesiątki tysięcy przemaszerowują ulicami naszych miast w obronie wolności słowa, żądając prawdy o Smoleńsku i poszanowania polskiego interesu państwowego, w sondażach „nasi” mają już prawie 30% poparcia wyborczego, albo nawet, Panie!, i ponad to, i właśnie doganiają i prześcigają ... No nie, teraz to już na pewno wezmą nas pod uwagę. Zaproszą do sali numer 42 siedziby Komisji Trójstronnej na miłą, herbacianą pogawędkę, a jak będzie führer miał dobry dzień, to może i jedną „Kropkę nad i” każe poświęcić na „problem jedynie przejściowo występujących, będących efektem jedynie niepełnej informacji, nieporozumień społecznych w przedmiocie być może nieświadomie (a być może nie nieświadomie ...) generowanych wątpliwości odnośnie cudownej w skali makroglobalnie kosmicznej polityki rządu Wielce Szanownego Kawalera Orderu Zasługi im. Walthera Rathenaua, Pana Magistra Premiera, Drodzy Zgromadzeni, Donalda – Ukochanego Przywódcy – Tuska”.

Nasza mała, fałszywa stabilizacja. Czy jest taka podwyżka chabaniny, po której nie wytrzymają nerwy nie dwóch, ale dziesięciu i więcej milionów? Ilu ma się znaleźć na bruku, albo wyjechać za chlebem na Wyspy, czy do szwaba, żeby ludzie pojęli, że nie można żyć jak zwierzęta? Dziś wydaje się, że te górne granice podwyżek, że „normy” statystyczne bezrobocia są, z punktu widzenia dzisiejszej władzy okupacyjnej, zupełnie bezpieczne. Upadliśmy strasznie. I najgorsze w tym nie jest to, że brak nam „wiernych” do głoszenia idei, lecz to, że dla współczesnych Polaków powodem do powiedzenia bandytom z rządu: NIE! staje się (stało się?) coraz głębsze sięganie przez ten rząd do coraz bardziej zdemolowanych portfeli polskich. Nie żadne tam hasła prawdy, sprawiedliwości i wolności. Ci protestujący przeciw ACTA, jestem pewny, w zdecydowanej większości dalej nie widzą związku pomiędzy swoimi „nocnymi czuwaniami” w obronie swobodnej wymiany plików w przestrzeni wirtualnej z, tako samo swoimi, wcześniejszymi wyborami przy urnie, nie rozumieją, że jest to logiczny, a prosty efekt ich własnej decyzji o wybraniu Psa na premiera.

Społeczeństwo jest już tak wytresowane, że „jedną ręką” – okazując swoją słuszną postawę historycznoideową – wyśmiewa absurdy komuny w rodzaju wyrobów czekoladopodobnych i objęcia wtedy wszystkiego tajemnicą państwową, „drugą ręką” z pełnym zrozumieniem aktualnoideowym przyjmując za demokratyczny standard oddawanie przez władze do użytku nie dróg, ale „przejezdnych odcinków” i całkowicie zbywając milczeniem prowadzoną przez rząd, rekordową w skali Europy, politykę inwigilacyjną (i nie chodzi tu bynajmniej o ACTA).

Wszystkim rządzi informacja. Ona jest prawdziwym twórcą decyzji wyborczych. I trzeba sobie wyraźnie powiedzieć, że MY NIE WYGRAMY ŻADNYCH WYBORÓW, jeśli nie uzyskamy przewagi w wojnie o dotarcie z informacją polityczną do Kowalskich JESZCZE PRZED „Dziennikami” Tusksatu/WSI24/tvpo, JESZCZE PRZED „Gazetą komunistyczną” i „KomPolityką”, JESZCZE PRZED porannym seansem nienawiści w komunistycznym radiu z Czerskiej. Jednego nie można odmówić dzisiejszym okupantom: konsekwencji w prowadzeniu antynarodowej polityki. Mając całkowicie posłuszne najbogatsze i największe media, uruchomiła i z niezwykłym uporem, w absolutnie złej woli, ale bardzo skutecznie likwiduje inne ośrodki i formy kształtowania i rozwoju ojczystej myśli: szkołę, instytucje kultury i sztuki, inicjatywy nie lewicowe a patriotyczne, czy zgodną z polską racją stanu politykę pielęgnowania pamięci historycznej.
Pieniądze – i to w olbrzymiej ilości – są, ale nie na „Frondę”, ale „Krytykę Polityczną”. Środków na POLSKIE szkoły nie ma (w roku poprzednim i bieżącym pod administracyjnym toporem Psa padnie w sumie około 2 500 placówek!), budynki po likwidowanych szkołach i dotacje, nieproporcjonalnie wielkie wobec tych przyznawanych na uczniów polskich, są jednak dla mniejszości niemieckiej. Do dzisiaj nie doczekaliśmy się prawdziwych eposów filmowych o Piłsudskim, czy Powstaniu Warszawskim. Gdzie my żyjemy?

Jutro 10 rocznica autentycznego komunistycznego zamachu stanu. Odebrania Polsce możliwości swobodnego kształtowania swojego bytu państwowego. No i co z tego? Kogo to, q..rwa, obchodzi? EURO, EURO!!!, to jest ważne!!! Czy 11 kopaczy wykopie piłkę do kolejnej rundy turnieju, czy pozostanie z, i tak gigantycznymi, pensjami za udział w fazie grupowej (jak zwykle)? Jak przebiegnie organizacja wydawania wejściówek na trening szwabskiej drużyny? Czy zagra ten, czy tamten?

I ja dlatego powiem: G()WNO mnie to obchodzi! To całe EURO mam w D()PIE!!! Nie widzę żadnego, absolutnie żadnego powodu by emocjonować się tymi mistrzostwami, gdy nie mam dowodu na to, że mojego Prezydenta mojej Polski nie zamordowano. Obrażającym moją godność Polaka byłoby oglądanie na meczu Polska – Rosja, w wykupionej przez putinowskiego „biznesmena” loży, mord ruskich i ... ruskich tzw. oficjeli. Może w ramach protestu powinniśmy się odwrócić od tej imprezy? W godzinach meczy wychodzić na spacer lub zakupy? Pokazać, że tzw. informacja o sukcesie Partii w przedmiocie organizacji turnieju jest tyle warta, ile zapewnienia komunistów o istotnej roli PRL w eksploracji kosmosu.

Doczekaliśmy czasów, że to nie my Litwinów, ale Oni nas uczą nie tylko podstaw suwerennego myślenia o własnym bycie, ale w ogóle szacunku do samych siebie i swojego państwa. Słowa Pani Prezydent Dalii Grybauskaite o wybraniu przez namiestnika i Psa za przyjaciela Polski Rosji, kosztem takich państw regionu, jak Litwa, nie są kolejnym etapem dyplomatycznych przepychanek pomiędzy Wilnem i Warszawą. To bardzo głęboko przemyślane, a co najważniejsze oparte na faktach, po prostu faktach, sprawozdanie z aktualnego stanu relacji polsko – rosyjskich. Zaledwie przypominając realizowany z wielkim sukcesem projekt NordStream, należy tu, na przykład, przywołać inny wspólny zamysł rosyjsko – niemiecki, o którym, rzecz jasna, nie dowiemy się z mediów „wiodących”. Mowa o skutecznym tworzeniu z Obwodu Kaliningradzkiego współczesnych Prus Wschodnich. Niespełna miesiąc temu weszła w życie ustawa o tzw. małym ruchu granicznym pomiędzy Polską i Rosją (czyli tym Obwodem). Ale nie Polska jest tej ustawy (i, będącej jej podstawą, umowy polsko – rosyjskiej) podmiotem. Królewiec to już jedynie nazwa historyczna. Cały ten pomysł był forsowany przez, formalnie wszak nie uczestniczących w tym przedsięwzięciu, Niemców (także tych z organizacji „wypędzonych”) i samych władców Kremla. Stawka była wysoka: stworzenie możliwości aktywnego udziału Rosji w przedsięwzięciach ekonomicznych Unii, w tym unijnych dotacjach, z jednej strony, oraz polityczne i administracyjne ułatwienia w działalności niemieckiego biznesu, silnie zaangażowanego w Obwodzie, z drugiej. Dlatego Niemcy – bo przecież nie Sikorski – uzyskali dla potrzeb tej umowy odstępstwo od unijnych norm prawnych dla ruchu bezwizowego (Obwód jest zbyt dużym terytorium według tych norm), a nawet obiecali Litwinom, bardzo zaniepokojonym projektem, dofinansowanie ich inwestycji w elektrowni atomowej w Ignalinie. No i się udało, bo i udać się musiało, skoro powołano wcześniej takich „rządców” obszarów przylegających od zachodu i południa do Obwodu Kaliningradzkiego. „Rządców”, którzy nie widzą żadnej sprzeczności pomiędzy ich przyjacielskim dyskutowaniem, jednego dnia, z władzą obcego państwa o ułatwieniach granicznych dla obywateli tego państwa i posłusznym przyjmowaniem do wiadomości wygłaszanych przez tę samą władzę, dnia następnego, manifestów na temat dalszego uzbrajania obszarów stanowiących przedmiot owych miłych negocjacji o bezwizowym ruchu. Manifestów odpowiadających polskiej awanturniczej polityce antyrakietowej i otwarcie stwierdzających, że celem tych zbrojeń jest właśnie „dyskutant”, czyli Polska. Eufemistycznie można to zdiagnozować jako schizofrenię polityczną, ale od 1792 r. stosuje się również inne określenie na tego rodzaju działania i zaniechania, zbieżne z nazwą pewnej miejscowości położonej nieopodal Humania nad rzeką Siniuchą (dla lemingów: to w tym kraju, w którym będzie się za tydzień zaczynała kopanina, równolegle z kopaniną uskutecznianą nad Wisłą).

Nie trzeba wyjaśniać, że Polska nie uzyskała literalnie nic w zamian, nawet obietnicy życzliwego traktowania polskich inicjatyw gospodarczych. Tym zaś sposobem ten teren, będący najbardziej zmilitaryzowanym na świecie i jednym z najbardziej skryminalizowanych w Europie, stał się doskonałą bazą wypadową rosyjskich służb i gangsterów do Polski (i Unii). W sensie geopolitycznym tylko czekać zaś należy „podłączenia” Polski do systemu odbiorców elektrowni w Kaliningradzie, której budowę właśnie rozpoczęto (a po cholerę nam współpraca energetyczna z Litwą?), a następnie, kierowanych z Berlina i/lub Moskwy, pytań – z bardzo krótkim terminem odpowiedzi – o czas przejścia terenów Pomorza ze statusu polskopaństwowego w tranzytowy.

Z reporterskiego obowiązku warto jeszcze powyższe uzupełnić o pewien zapis chronologiczny. I od razu trzeba sobie wyraźnie powiedzieć: to z całą pewnością nie jest ostatnie słowo w podjętej przez dzisiejsze władze Polski rywalizacji o palmę pierwszeństwa w kilkuwiekowych już zmaganiach polskojęzycznych „działaczy” o miano najbardziej rosyjskiego z polaków (?) [sic!].

• 13 lutego 2012 – projekt ustawy ratyfikacyjnej dla umowy wpływa do Sejmu;
• 29 lutego 2012 – jest już gotowe sprawozdanie po I czytaniu w komisjach;
• 14 marca 2012 – II czytanie projektu;
• 15 marca 2012 – komisje mają już sprawozdanie po II czytaniu;
• godz. 9.30 16 marca 2012 – już po głosowaniu (ustawa przyjęta – „za” głosowali wszyscy obecni na sali posłowie po, psl i sld oraz 39 na 40 od chama z Biłgoraja);
• 16 marca 2012 – ustawa trafia do Senatu i do Ruskiej Budy (to nie pomyłka: Kopacz wysyła ten dokument TEGO SAMEGO dnia!);
• 12 kwietnia 2012 – Senat nie zgłasza zastrzeżeń;
• 4 maja 2012 – mąż Dziadzi podpisuje (chyba bez błędu, ale to nie jest do końca pewne) ustawę.

Można? Można. Po prostu.

Jakiś czas temu lemingi otrzymały komunikat: na sznurze, na którym znaleziono martwe ciało Andrzeja Leppera nie było śladów obcego DNA. Tako samo, zapewne, jak, lat już temu bedzie dwanaście, Pan minister – prezes z SLD Sekuła Ireneusz, który – SAM!!! SAM!!! – podjął się pobicia swoistego rekordu Guinnessa, popełniając samobójstwo poprzez trzykrotny strzał w brzuch. Podobnie zresztą zupełnie jak ów Pan pułkownik jednostki wojskowej nr 3362, który tak się – SAM!!! SAM!!! bez zdań ... dwóch (...) – zapamiętał w tańcu, że zapomniał o swoich kłopotach z krążeniem i, ojej! taki młody jeszcze, niestety opuścił środowisko SOWY. Był zaś taką nadzieją dla kadr Ochotniczych Hufców Pracy, na których imprezie integracyjnej wykonywał ten taniec radości z gigantycznych sukcesów odnoszonych i na co dzień, i od święta przez naszych Umiłowanych Przywódców Platformy – Lory.

Jak to wszystko należy traktować? A może się nad tym w ogóle nie zastanawiać? Czy my jesteśmy debile? Mamy przecież swój rozum. Może należy go po prostu użyć?

Kiedyś jeden Pan drugiemu Panu, któremu powierzył był wcześniej płaszcz na przechowanie (w ramach usługi „szatni”), powiedział, że chciałby tenże płaszcz odebrać. W odpowiedzi usłyszał, że, owszem, może płaszcz odebrać, ale nie swój. Z właściwym płaszczem pozwolił sobie bowiem ów kierownik szatni – bo takie akurat stanowisko menedżerskie zajmował wspomniany drugi Pan – postąpić jak z „własną własnością”. To znaczy „zadysponował” „oryginalny” płaszcz według własnego, właśnie, widzimisię. I co mi Pan zrobi?, usłyszał na koniec rzeczony pierwszy Pan, kiedyś zwany też właścicielem „oryginalnego” płaszcza. Dzisiaj za tego kierownika szatni „robią” wybierający się do Polski kibice z pewnego, bardzo zaprzyjaźnionego z aktualną władzą naszego kraju, państwa. Zanim bowiem jeszcze wsiedli do samolotów, które ich nad Wisłę NA PEWNO BEZPIECZNIE przetransportują (...; dla TAKICH gości podstawia się statki lotnicze pozbawione środków wybuchowych), zdążyli już ogłosić, że po przybyciu złamią miejscowe prawo (a tam prawo!, „pewna prywatnośrodowiskowa zasada”, jak by zapewne mądrze wywiódł jakiś Kaliski autorytet prawny WSI24). I żeby zaakcentować, kto tu jest demiurgiem prawa, współczesnym Repninem, a kto tego prawa wykonawcą, od razu wzięli się za konstytucję. Jak prawdziwe paniska. Trza pokazać, że nie będzie im jakiś Marsz Pamięci przeszkadzał w swobodnych alkoholowych wędrówkach po stolicy z dumnie wypiętymi na komsomolskiej piersi sierpem i młotem. Piszcie, co chcecie po tych waszych ustawach zasadniczych, wymieniajcie komunizm wśród zakazanych „metod i praktyk działania”, гaвно nas to obchodzi. Zrobimy, jak chcemy. Nie po raz pierwszy i przy tym nibyrządzie – nie po raz ostatni.

Były jednak kiedyś czasy, kiedy w sądzie nazwisko Szechter nie było automatycznie uznawane za synonim niewinności – nawet jeśli „wyjściowo” dotyczyło roli oskarżonego – bo Szechter to jeden z twórców III Rzeczypospolitej, uczestnik wydarzeń, które doprowadziły do Okrągłego Stołu i zmiany naszego ustroju na ten ustrój, w którym obecnie możemy spokojnie o tym rozważać bez obawy, że ktokolwiek zostanie ukarany. Jak była łaskawa orzec – ogłaszając urbi et orbi zbrodnię niespotykaną Jarosława Marka Rymkiewicza – pewna pani sędzia Sądu Apelacyjnego w Warszawie. Nie pierwsza zresztą, i zapewne nie ostatnia, dziś postać (... posiedzieć raczej niż postać, jak mawiał Kisiel) tej profesji, opierająca swoje wyroki na strukturze stopki redakcyjnej gadzinówki z Czerskiej. Mając takie nazwisko, przed wojną szło się jednak do kryminału. Zdrajca i zbrodniarz stanu – w najlepszym przypadku – tam bowiem wtedy trafiał.

Przypomnijmy na czym w ówczesnej Rzeczypospolitej opierała się narodowa moralność i z czego wynikały wyroki takie, jaki zapadł przeciwko ojcu Michnika. Przypomnijmy, z jaką powagą Polskie Państwo traktowało własne prawo ustanowione do Jego obrony.

Art. 93. § 1. Kto usiłuje pozbawić Państwo Polskie niepodległego bytu lub oderwać część jego obszaru,

            podlega karze więzienia na czas nie krótszy od lat 10 lub dożywotnio albo karze śmierci.

Art. 94. § 1. Kto targnie się na życie lub zdrowie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej,

            podlega karze więzienia na czas nie krótszy od lat 10 lub dożywotnio albo karze śmierci.

z rozdziału XVII „Zbrodnie stanu” Rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. Kodeks karny.  

Gdy 20 stycznia 1945 r. żołnierze por. Tadeusza Studzińskiego „Jędrzejewskiego” z plutonu dywersyjnego „Kurniawa” oddziału Armii Krajowej „Chełm”, realizując wyrok Polskiego Państwa wydany na Wacława Krzeptowskiego właśnie w oparciu o prawo II RP, zostali przez skazańca poproszeni o rozstrzelanie, odmówili, stwierdzając, że zdrajców się wiesza, bo na honorową kulę nie zasługują. I zawisł, jak podaje jeden ze świadków, na powrozie pożyczonym wcześniej niby do poprowadzenia cielęcia. Jeszcze tylko agrafką przypięta kartka ze słowami: Tak zginie każdy zdrajca Ojczyzny i sprawiedliwości stało się zadość. To nie jest tak, że zawsze są różne odcienie szarości: niejednokrotnie czyny zbrodnicze dokładnie wypełniają literę prawa. Wystarczy chcieć to dostrzec. I zareagować. W imieniu Państwa Polskiego.  

I MY doczekamy jeszcze takich trybunałów. Doczekamy jeszcze takich wyroków w imieniu Państwa Polskiego. I na TYM sznurze będzie DNA wielu Polaków! Milionów Polaków!

Czas najwyższy wrócić do źródeł. Te zaś są jedne i stałe. Nie ma dwóch tożsamości. Tak, jak nie ma ciągłości ani logicznej ani emocjonalnej pomiędzy reżimem okupacyjnym i władzą wyłonioną przez Naród. Trzeba sobie wyraźnie powiedzieć, że Polska Państwowość, zerwana – w sensie faktycznego związku rządu i jego armii z terytorium – w 1945 r., do dzisiaj nie została w sposób legalny przywrócona. Nie ma czegoś takiego, jak się nam wmawia, że coś się kończy, coś się zaczyna. ...

Choćby w sercach jeno trwało, choćby z map nie wynikało, z ust spętanych nie krzyczało, pozostanie i trwać będzie, bo jest polskie, tysiącletnie.

Co się w Wołgi bagnach rodzi, śmierci cieniem słońce grodzi, pod powierzchnią życie trzyma, tak parszywe w swym rozkwicie, nie zna światła – zachwycone swoim gniciem;

Lecz bez ducha nie zwycięży, i choć dzisiaj władzę dzierży, legnie w gruzach, pokonane, kiedyś skoro Naród wstanie, wiedz wszak: końca nie ma takie życie, które z ducha rodzi się, nad życie.

Szabasdág znaczy WOLNOŚĆ – dokładnie z tej beczki, z której należy czerpać:

O Polsce warto myśleć. I dla Niej pracować.

T a r g o w i c a II

POWTÓRNY UPADEK POLSKI - KONFEDERACJI TARGOWICKIEJ CIĄG DALSZY

kategoria: Blogi Dodano: wtorek, 20 grudnia 2011, 20:04

    ALEKSANDER SZUMAŃSKI
KORESPONDENCJA Z KRAKOWA

 
POWTÓRNY UPADEK POLSKI - KONFEDERACJI TARGOWICKIEJ CIĄG DALSZY
Reytan – Upadek Polski – obraz Jana Matejki z 1866 przedstawiający protest Tadeusza Reytana jako wizja artysty przyszłych losów Rzeczypospolitej.

Mimo oporów ze strony paryskiej emigracji, zwłaszcza skupionej wokół księcia Adama Jerzego Czartoryskiego, obraz pokazano na wystawie w Paryżu w 1867, gdzie został nagrodzony złotym medalem. Do swoich zbiorów zakupił go cesarz Austrii Franciszek Józef I. W 1918 rząd niepodległej Rzeczypospolitej odkupił płótno przekazując je do zbiorów Zamku Królewskiego w Warszawie. Wywieziony podczas kampanii wrześniowej w 1939 został przejęty przez Niemców i przez nich ewakuowany z Warszawy w 1944. Odnaleziony w fatalnym stanie technicznym we wsi Przesieka obok Jeleniej Góry został odnowiony po trzyletnich staraniach konserwatorskich.

Tematem obrazu jest scena, która rozegrała się 21 kwietnia 1773 w trzecim decydującym dniu obrad sejmu rozbiorowego na zamku w Warszawie, na mocy którego Prusy, Rosja i Austria dokonały podziału części ziem polskich. Centralną postacią obrazu jest poseł ziemi nowogródzkiej, Tadeusz Reytan, w geście rozpaczy próbujący zapobiec haniebnemu wydarzeniu, jakim jest rozbiór Ojczyzny. Leżącemu pod drzwiami Reytanowi Adam Łodzia Poniński uniesioną ręką pokazuje żołnierzy rosyjskich w uchylonych drzwiach sali zamkowej. Z lewej strony stoi Szczęsny Potocki (w rzeczywistości miał wówczas 21 lat i na sali sejmowej był nieobecny). Hetman polny koronny Franciszek Ksawery Branicki ukrył twarz w dłoniach. Cała trójka zmierza do sali senatu w celu złożenia upokarzającego podpisu pod traktatem rozbiorowym.

Po lewej stronie obrazu za przewróconym fotelem umieścił Matejko postać Franciszka Salezego Potockiego z karabelą, w bogatym szlacheckim stroju, ze wstęgą Orderu Orła Białego. Ten jeden z najpotężniejszych magnatów ówczesnej Rzeczypospolitej nie żył w momencie obrad sejmu rozbiorowego, ale malarz wprowadził go celowo w kompozycję obrazu jako symbol schodzącego, bezradnego i pokonanego świata sarmackiego – również jako symbol magnackiego egoizmu i prywaty. Postać ta idzie jak ślepiec z wyciągniętymi przed siebie rękami. Zza tej widmowej postaci widać podgoloną głowę innego magnackiego warchoła tamtego czasu Karola Radziwiłła „Panie Kochanku”. Nieco dalej siedzi książę Michał Fryderyk Czartoryski przywódca Familii Czartoryskich, protektor siostrzeńca Stanisława Augusta Poniatowskiego, przewrócony fotel jest symbolem upadku Rzeczypospolitej, ale również planów i dzieła rodziny Czartoryskich. Obok księcia siedzi w rozpiętej sutannie brat króla Michał Jerzy Poniatowski, późniejszy prymas.

Pod ścianą na drugim planie widać niezbyt wyraźnie postać młodzieńca w sarmackim stroju z szablą w dłoni i czapką konfederatką w drugiej ręce. To uczestnik konfederacji barskiej, późniejszy uczestnik powstań narodowych będący wg Matejki nadzieją dla upadającej Ojczyzny. Obok można dostrzec jeszcze jednego szlachcica z uniesioną w górę ręką. Jest to drugi z posłów ziemi nowogródzkiej Samuel Korsak, to także autoportret Matejki.

Król Stanisław August Poniatowski opuściwszy swój tron, stoi zamyślony i bezradny z zegarkiem w lewej ręce, obok widać głowę Hugona Kołłątaja, który wtedy miał 23 lata i przebywał na studiach w Wiedniu i Rzymie, na obrazie Matejki ma jednak twarz dojrzałego mężczyzny i jest symbolem sprzeciwu wobec rozgrywającej się sceny. Ponad nimi, w sejmowej loży, zasiadł ambasador rosyjski kniaź Nikołaj Repnin. To kolejna nieścisłość w matejkowskiej kompozycji obrazu, ambasadorem Rosji był już wówczas Otto Magnus von Stackelberg. Do Repnina wdzięczą się dwie najwybitniejsze kobiety tamtej epoki - z prawej strony Izabela Lubomirska, a z lewej Izabela Czartoryska. Nad całym przedstawieniem góruje portret carycy Katarzyny II. Sala zamkowa jest w stanie opłakanym: sztukaterie drzwi są pokruszone, kotary podarte, kinkiety potłuczone, świece wypalone, na posadzce poniewiera się stos rozrzuconych papierów. Upuszczony pieniążek – może judaszowy srebrnik – z kieszeni Ponińskiego balansuje złowrogo na krawędzi.

Obraz stał się inspiracją piosenki Jacka Kaczmarskiego pod tytułem „Rejtan, czyli raport ambasadora”.

Stanisław August Poniatowski to ostatni władca Rzeczypospolitej obojga Narodów. Król Polski i Wielki Książę Litewski. Był synem Stanisława Poniatowskiego kasztelana krakowskiego i Konstancji z Czartoryskich, bratem podkomorzego nadwornego koronnego Kazimierza, feldmarszałka austriackiego Andrzeja, prymasa Michała Jerzego, Aleksandra, Franciszka, Ludwiki Marii Izabeli. Starannie wykształcony, w młodości wiele podróżował po krajach Europy Zachodniej. W 1752 roku został posłem na Sejm i mianowany pułkownikiem regimentu łanowego. W 1755 roku, dzięki staraniom Familii, przybył do Petersburga   jako prywatny sekretarz  brytyjskiego ambasadora, Charlesa Hanbury Williamsa, którego poznał wcześniej w Berlinie. W czerwcu 1755 roku został przedstawiony przez ambasadora księżnej Sophie  Friederike Auguste przyszłej cesarzowej Rosji Katarzynie II, natomiast w grudniu tego samego roku nawiązał z nią romans, stając się jej kochankiem. W tym czasie w kraju dużą role odgrywały wielkie stronnictwa magnackie, a coraz więcej do powiedzenia miały mocarstwa ościenne, Prusy, Austria, a szczególnie Rosja zainteresowane narzuceniem Rzeczypospolitej ograniczonych reform ustrojowych podważających demokrację szlachecką. 11 kwietnia 1764 roku nastąpiło podpisanie porozumienia pomiędzy Rosją i Prusami odnośnie przeprowadzenia w Rzeczypospolitej elekcji wspólnego kandydata. Wybór padł na Stanisława Augusta Poniatowskiego (właściwie Stanisława Antoniego Poniatowskiego), który jako były kochanek Katarzyny II i nie pierwszoplanowa postać Familii gwarantował uległość wobec Rosji. Na prośbę przywódców Familii Andrzeja Zamoyskiego i Augusta Aleksandra Poniatowskiego  w granice Rzeczypospolitej wkroczyły wojska rosyjskie. Katarzyna II wydała specjalną deklarację, w której zaznaczyła, że działanie to ma na celu dbałość o wszystkie swobody Rzeczypospolitej. 7 września 1764 roku przy nielicznym udziale szlachty i zdecydowanym poparciu wojsk rosyjskich (7 tysięcy), w wyniku de facto zamachu stanu Stanisław August Poniatowski został wybrany królem Polski. Jego elekcję podpisało jedynie 5320 osób, co było liczbą niezwykle niską. 25 listopada 1764 roku w dniu imienin carycy arcybiskup gnieźnieński i prymas Polski Władysław Łubieński koronował go na króla Polski w kolegium św. Jana w Warszawie. W 1765 roku władca podjął próbę wzmocnienia miast, powołując we wszystkich województwach Komisje Dobrego Porządku. Zajęły się one uporządkowaniem praw własności na terenach miejskich, rewindykując bezprawnie zagarniętą własność magistratów. Zlikwidowały też wiele jurydyk magnackich, a poprzez usprawnienie zbierania podatków miejskich miasta zyskały nowe fundusze, przeznaczone teraz m.in. na wybrukowanie ulic. Ponadto król rozpoczął przeprowadzanie reformy monetarnej. Powołana przez niego komisja mennicza zajęła się projektem wprowadzenia nowych stóp monetarnych. Jeszcze w 1765 roku otwarto zamknięte od trzech pokoleń mennice. W marcu 1765 roku król wraz z Ignacym Krasickim i Franciszkiem Bohomolcem założył tygodnik  „Monitor”. Artykuły w nim zamieszczone traktowały m.in. o potrzebie poprawy doli chłopskiej i tolerancji religijnej. Jednakże politycznie Polska stawała się coraz bardziej zależna od Rosji. 24 lutego 1768 roku Rzeczpospolita podpisała z Rosją Traktat Wieczystej Przyjaźni, mocą którego stawała się protektoratem rosyjskim.

Oto fragmenty owego traktatu:

[…]W imię Świętej nierozdzielnej Trójcy. Lubo między Najjaśniejszą Rzecząpospolitą Polską, i Imperium całej Rosji, trwa szczęśliwie według traktatu roku 1686 wieczny pokój, prawdziwa przyjaźń, stała harmonia, i dobre sąsiedztwo, jednak gdy z przyczyny zwykłych w sprawach ludzkich odmian, wyniknęły między nimi od tyle czasów rożne przypadki, które z racji odmienionych cirkumstancji, nowej imże najprzyzwoitszej wzajemnych obowiązków wyciągają ustawy; z tej więc przyczyny, i drugich w teraźniejsze czasy trafiających się, które tak w publikowanych Najjaśniejszej Imperatorowej Jej Mci całej Rosji deklaracjach, jako i w aktach skonfederowanej Rzeczypospolitej Polskiej do nich się zgadzających, dosyć jaśnie całemu światu są pokazane; Najjaśniejszy Król Imć Polski, i Stany Rzeczypospolitej obojga narodów, Polskiego i Litewskiego, spojone między sobą węzłem Konfederacji Generalnej z jednej strony, a Najjaśniejszą Imperatorową Jej Mć całej Rosji drugiej, uznali rzeczą być potrzebną, i stosującą się do wzajemnych ich interesów postanowić, i umocnić sposobem nowego traktatu, najpożyteczniejsze czasom, i cirkumstancjom bardziej służące, Rzeczypospolitej zaś Polskiej, względem bezpieczeństwa Jej konstytucji, i wolności, najpożyteczniejsze umowy; więc dla uczynienia takowego traktatu, z obu stron traktujących, są actu wyznaczeni Plenipotentiarii[…]

[…]Artykuł I

Najjaśniejszy Król Jmć, i Rzeczpospolita Polska, i Najjaśniejsza Imperatorowa Jej Mść całej Rosji, potwierdzają jak najuroczystszym sposobem stały, i wieczysty pokój, nieprzerwaną szczerą przyjaźń, ścisłe porozumienie się, i dobre sąsiedztwo, inter respectivos Status, posesjami i własnościami, według formalnego opisu traktatu Moskiewskiego w roku 1686 między obiema Najjaśniejszymi traktującemi Stronami zawartego, którego tenor, moc, ważność, i obowiązki reasumują się per expressum, et formaliter, przez ten nowy traktat, we wszystkim ich określeniu, jak gdyby ten wspomniony dawny roku 1686 traktat był w niniejszy słowo w słowo inserowany[…]

[…]Artykuł V

A jako Najjaśniejsza Rzeczpospolita Polska, dla wieczystey trwałości wszystkiego tego, co ona teraz dla własnego pożytku ustanowiła, jak najuroczyściey wzywała, i teraz jeszcze wzywa wysokość Najjaśniejszej Imperatorowej Jej Mci, na konstytucję, formę rządu, wolność, i prawa swoje, gwarancję; tak Najjaśniejsza Imperatorowa Jej Mć zadosyć czyniąc chęciom, i zaufaniu przyjacielskiemu Najjaśniejszej Rzpltej gwarantuje jej uroczyście mocą tego traktatu na wieczne czasy, jej konstytucję, formę rządu, wolność, i prawa z przyrzeczeniem świątobliwym, i obowiązkiem, za siebie, i Sukcesorów swoich na tron Imperii całej Rosji, utrzymywać, zachowywać, i zasłaniać Najjaśniejszą Rzpltę Polską przy nienaruszonej jej całości[…].

Katarzyna II gwarantowała ze swojej strony nienaruszalność granic i ustroju wewnętrznego tego państwa. 26 lutego 1768 roku uchwalono prawa kardynalne (m.in. liberum veto, wolną elekcję, prawo wypowiadania posłuszeństwa królowi, wyłączne prawo szlachty do sprawowania urzędów, całkowitą władze szlachty nad chłopami), wraz z nienaruszalnym prawem równouprawnienia niekatolików [dysydentów]. Uchwała przyczyniła się do utrwalenia starego porządku ustrojowego (z wyjątkiem stosunku do innowierców), którego gwarantem stała się Rosja. Część szlachty, przeciwna faktycznemu uzależnieniu od Rosji, zorganizowała  29 lutego 1768 roku konfederację barską, która wszczęła wojnę przeciwko Rosji w obronie niepodległości Rzeczypospolitej i wiary katolickiej. Konfederacja ta upadła po czterech latach walk i nastąpił wówczas I rozbiór Rzeczypospolitej (1772), w którym około 1/4 terytorium Rzeczypospolitej ze Lwowem, Pomorzem Gdańskim i Inflantami Polskimi zostało zagarnięte przez Prusy, Austrię i Rosję. Cesję terytorium zatwierdził Sejm Rozbiorowy odbywający się w latach 1773 – 1775, a zwołany w kwietniu 1773 roku w Warszawie.  Przez wielu pisarzy i historyków wysuwana jest  teza o masońskim rodowodzie rozbioru Polski, wówczas postrzeganej przez loże jako ortodoksyjnie katolicką. Po narzuceniu Rzeczypospolitej gwarancji ustrojowych w 1775 roku, ambasador rosyjski Otto  Magnus von Stackelberg stał się faktycznym współrządcą państwa. Wszystkie decyzje monarchy musiały być z nim konsultowane i przez niego zatwierdzane. Wprawdzie w 1780 roku wojska rosyjskie opuściły terytorium Rzeczpospolitej, pozostał jedynie ambasador rosyjski Otto  Magnus von Stackelberg, lecz magnateria pozostawała w dalszym ciągu w ostrej opozycji do króla. 6 października 1778 roku za zgodą Rosji został w Warszawie zwołany Sejm Wielki, który rozpoczął gruntowne reformy ustrojowe. 19 stycznia 1789 roku Sejm zniósł Radę Nieustającą. Stanisław August Poniatowski stracił tym samym realny wpływ na władzę wykonawczą w Rzeczypospolitej, jaką sprawował w porozumieniu z ambasadorem rosyjskim za pośrednictwem tego organu. 14 maja 1792 roku zawiązana została konfederacja targowicka, która wezwała do obalenia monarchicznego ustroju. Konfederaci zwrócili się o pomoc wojskową do Katarzyny II, która traktując nadal państwo polskie jako protektorat rosyjski, zdecydowała 18 maja 1792 roku  o wkroczeniu wojsk rosyjskich w granice Rzeczypospolitej bez wypowiedzenia wojny. Konfederacja targowicka – konfederacja generalna koronna zawiązana wiosną 1792 roku w Targowicy przez przywódców magnackiego obozu republikanów w celu przywrócenia starego ustroju Rzeczypospolitej, pod hasłami obrony zagrożonej wolności przeciwko reformom konstytucji 3 maja, wprowadzającym monarchię konstytucyjną. Jej zawiązanie posłużyło Rosji jako pretekst do interwencji zbrojnej w Rzeczypospolitej. W rzeczywistości spisek został zawiązany 27 kwietnia 1792 w Petersburgu, pod patronatem cesarzowej Katarzyny II, która od 1768 r. występowała jako gwarantka ustroju Rzeczypospolitej. Sam tekst aktu konfederacji zredagował generał rosyjski Wasilij Stiepanowicz Popow, szef kancelarii księcia Grigorija Potiomkina. Wzięli w niej udział magnaci - generał artylerii koronnej Stanisław Szczęsny Potocki, jako marszałek konfederacji koronnej, hetman wielki koronny Franciszek Ksawery Branicki, hetman polny koronny Seweryn Rzewuski, generał Szymon Kossakowski i inni. Sekretarzem konfederacji został publicysta Dyzma Bończa-Tomaszewski. Dążyli oni do podziału państwa na samodzielne prowincje. Zwrócili się w tym celu o pomoc wojskową do carycy, uzyskali ją i 18 maja 1792 na Rzeczpospolitą uderzyła 100-tysięczna armia rosyjska – rozpoczęła się wojna polsko-rosyjska.  Po zajęciu ziem Litwy przez wojska rosyjskie 25 czerwca 1792 roku, proklamowano w Wilnie konfederację generalną Wielkiego Księstwa Litewskiego, w dużej mierze komplementarną do konfederacji koronnej. Marszałkiem konfederacji litewskiej został mianowany kanclerz wielki litewski Aleksander Michał Sapieha, a jego zastępcą łowczy wielki litewski Józef Zabiełło. W rzeczywistości faktyczną władzę nad Wielkim Księstwem Litewskim sprawował, samozwańczy hetman polny litewski Szymon Kossakowski i jego brat biskup inflancki Józef, który kierował poczynaniami swojego bratanka Józefa,  zastępującego nieobecnego w kraju Sapiehę. Władze targowickie, korzystając z opieki wojsk rosyjskich dokonały wówczas wielu aktów zemsty osobistej wobec szlachty i mieszczan, którzy w większości poparli dzieło konstytucji 3 maja. Palono wsie i miasta należące do patriotów, na dobra ich nakładano sekwestr, a ich samych niejednokrotnie publicznie znieważano. Poczynania te były zazwyczaj okazją do prywatnego wzbogacenia się kosztem ofiar w Rzeczypospolitej, np. biskup Kossakowski zagarnął bezprawnie dobra skarbowe na sumę 900 tysięcy  złotych polskich. Pozbawiony pomocy zbrojnej swojego pruskiego alianta, szantażowany widmem bankructwa, gdyby Rosjanie zażądali spłaty pożyczonych mu sum, Stanisław August Poniatowski zwrócił się listownie do Katarzyny II, proponując jej wieczyste przymierze i ewentualną swą abdykację na rzecz wnuka cesarzowej, Konstantego. W odpowiedzi Katarzyna II podtrzymała swe poparcie dla konfederatów targowickich i zażądała przystąpienia króla do konfederacji targowickiej. Wobec takiego stanowiska cesarzowej król postanowił zaprzestać walki i przystąpić do konfederacji targowickiej. Stanisław August Poniatowski już wcześniej tajnie negocjował warunki zaprzestania działań wojennych z pozostałym w Warszawie posłem rosyjskim Jakowem Bułhakowem za pośrednictwem podkanclerzego litewskiego Joachima Chreptowicza. Stosując się do nowej instrukcji wicekanclerza Imperium Rosyjskiego Iwana Andrejewicza Ostermanna, poseł rosyjski zredagował ostateczną wersję przedstawionego mu aktu przystąpienia króla do konfederacji targowickiej. Król stosując się do żądania dworu petersburskiego nie zwołał Straży Praw, konstytucyjnego organu państwa, ale swoją decyzję przedstawił na zebraniu ministrów Rzeczypospolitej 23 lipca 1792. W posiedzeniu uczestniczyli - prymas Michał Jerzy Poniatowski, marszałek wielki koronny Michał Jerzy Wandalin Mniszech, marszałek wielki litewski Ignacy Potocki, marszałek nadworny litewski Stanisław Sołtan, podskarbi wielki litewski Ludwik Tyszkiewicz, podskarbi nadworny litewski Antoni Dziekoński. Zamiar króla uzyskał aprobatę niewielką większością głosów (7:5). Króla poparł Hugo Kołłątaj, zwolennikiem dalszej walki był m.in Kazimierz Nestor Sapieha, który początkowo należał do obozu hetmańskiego. 24 lipca Stanisław August złożył na ręce posła rosyjskiego Jakowa Bułhakowa żądany przez Katarzynę II akces do konfederacji targowickiej.

Na rozkaz króla wydany 25 lipca wojska Rzeczypospolitej przerwały działania wojenne, a dowódcy, m.in. ks. Józef Poniatowski i gen. Tadeusz Kościuszko, na znak protestu podali się do dymisji. Wielu oficerów i cywilnych opozycjonistów udało się na emigrację, głównie do Saksonii. W ten sposób postąpili m.in. zadeklarowani przeciwnicy konfederacji targowickiej marszałek Sejmu Stanisław Małachowski i Ignacy Potocki.

Wojna rosyjsko-polska 1792 trwała w sumie tylko kilka miesięcy. Po przedwczesnej kapitulacji wojsk polskich, konfederaci targowiccy zajęli, przy pomocy wojsk rosyjskich, wszystkie województwa Rzeczypospolitej, likwidując organy władzy powołane przez Sejm Czteroletni.

Na życzenie Katarzyny II 6 września 1792 w Brześciu nad Bugiem rozpoczęły się obrady generalności obu konfederacji – koronnej i litewskiej. 11 września dokonało się uroczyste połączenie obu konfederacji pod nazwą Najjaśniejszej Konfederacji Obojga Narodów. Akt ten pobłogosławił obecny na tej uroczystości pomocniczy biskup przemyski Michał Sierakowski. Papież Pius VI wystosował specjalne błogosławieństwo dla dzieła konfederacji targowickiej. Gorącymi zwolennikami konfederacji byli: prymas Michał Jerzy Poniatowski, biskup chełmski Wojciech Skarszewski, biskup żmudzki Jan Stefan Giedroyć, biskup poznański Antoni Onufry Okęcki, biskup łucki Adam Naruszewicz i biskup wileński Ignacy Jakub Massalski.

Rozpoczęła ona prace nad likwidacją skutków zmian ustrojowych, wprowadzonych przez konstytucję 3 maja. Zerwano wszystkie decyzje Sejmu czteroletniego odnoszące się do reformy wojska. Zerwano stosunki dyplomatyczne z Francją, wydalając jej posła Marie Louisa Descorches`a, odwołując też wszystkich przedstawicieli dyplomatycznych Rzeczypospolitej przy obcych dworach. Zdecydowano także o wysłaniu do Sankt Petersburga specjalnej delegacji hołdowniczej, która miała podziękować Katarzynie II za zbrojną interwencję i złożyć propozycję wieczystego przymierza pomiędzy Rosją i Polską. Władze targowickie, wsparte obecnością wojsk rosyjskich zmuszały wojsko i szlachtę polską do składania pod przymusem akcesów do konfederacji generalnej, zakazały też publicznego noszenia Orderu Virtuti Militari i używania symboli związanych z konstytucją 3 maja.
Zjazd brzeski zamknięto 27 września, postanawiając przenieść obrady generalności do Grodna.
Konfederacja targowicka zaprowadziła w Rzeczypospolitej rządy terroru, przy pomocy wojska rosyjskiego dokonując licznych grabieży i kontrybucji dóbr patriotów. Zrujnowany wojną kraj musiał dodatkowo znosić finansowe skutki pobytu 100 tysięcznej rosyjskiej armii okupacyjnej. Miarą upadku targowiczan było uroczyste poselstwo przywódców konfederackich 14 listopada 1792 do Katarzyny II, którzy podziękowali jej, że zechciała przywrócić wolność i ustrój republikański w Polsce. Nie skrywając swych wiernopoddańczych uczuć żywionych dla cesarzowej Rosji, Franciszek Ksawery Branicki, Seweryn Rzewuski, Szymon Kossakowski i Antoni Protazy Potocki wyrazili wówczas swą radość, że gdy despotyzm osiadł tron polski, na nieszczęśliwy naród wejrzał Bóg i Katarzyna.
23 stycznia Rosja podpisała z królestwem Prus traktat podziałowy, w którym zgodziła się na oddanie Prusom zachodnich województw Rzeczypospolitej. Wkrótce w granice państwa polskiego wkroczył korpus wojsk pruskich w celu wyegzekwowania postanowień tego traktatu. Taki obrót rzeczy skompromitował ostatecznie przywódców konfederacji targowickiej, którzy o ile liczyli się z możliwością aneksji wschodnich ziem Rzeczypospolitej przez Rosję, byli przekonani, że Katarzyna II pozostawi nienaruszone pozostałe terytorium jako rosyjski protektorat.
Rosja jeszcze raz postanowiła wykorzystać fałszywy zapał patriotyczny targowiczan, gdy poseł rosyjski Jakob Sievers zezwolił generalności konfederackiej na wydanie 3 lutego 1793 manifestu protestacyjnego przeciwko agresji i okupacji pruskiej. 11 lutego generalność wydała uniwersał, zwołujący pospolite ruszenie, jednak decyzję swoją zmuszona była cofnąć w wyniku perswazji Katarzyny II. Część przywódców konfederacji targowickiej wyjechała wówczas z kraju.
W celu zatwierdzenia traktatów podziałowych Katarzyna II zwołała sejm grodzieński 17 czerwca 1793. Odbyte 29 maja w asyście wojsk rosyjskich sejmiki ziemskie wybierały prawie wszędzie posłów rekomendowanych przez władze konfederacji targowickiej.
22 sierpnia wyłoniona ze składu sejmu deputacja podpisała z Rosją traktat cesyjny, w którym Rzeczpospolita oddawała ćwierć miliona kilometrów kwadratowych swojego terytorium. O ile traktat z Rosją został zatwierdzony po miesiącu obrad, tak o układzie z Prusami posłowie nawet nie chcieli słyszeć. Rosjanie wtedy wycelowali w zamek grodzieński armaty i po nocy milczenia, nad ranem 2 września zatwierdzono cesję na rzecz Prus. 15 września Rosjanie rozwiązali konfederację targowicką, która nie była im już do niczego potrzebna, a na dodatek od czasu wydarzeń lutowych nie mogli być pewni pełnej lojalności jej członków.
W jej miejsce utworzono konfederację grodzieńską, której zadaniem miało być opracowanie nowego traktatu wieczystej przyjaźni pomiędzy Rzecząpospolitą i Rosją.
Sejm grodzieński obradujący pod dyktatem posła rosyjskiego zatwierdził 24 września traktaty rozbiorowe i zajął się przywracaniem ustroju Rzeczypospolitej sprzed reform konstytucji 3 maja. Unieważnił m.in. dużą liczbę sancitów (uchwał) generalności konfederacji targowickiej.
Oto treść listu Stanisława Augusta Poniatowskiego do Katarzyny II (25 stycznia 1793):

„Pani siostro,
Uczyniwszy zadość wszystkiemu, czego żądała ode mnie Wasza Cesarska Mość, jeszcze w swoim ostatnim liście z 26 sierpnia 1792 złożywszy swój los w jej ręce, w milczeniu oczekuję czynów jej wspaniałomyślności.

Jakiekolwiek są me troski i niedostatki, tłumię swoje skargi, mówiąc sobie: Cesarzowa nie zignoruje tego, co się tutaj wydarzyło… Zechce, więc postawić tamę mym cierpieniom, pośród których będziemy szukali ukojenia w jej rozmyślaniach nad naszym losem. Lecz gdybym zachował milczenie po deklaracji pruskiej z 16 stycznia 1793, uchybiłbym prawdzie i powinnościom mojego majestatu. Dla wydania sądu o tym, co rzeczywiście zawiera rzeczona deklaracja: o naruszeniu przez nas terytorium pruskiego, o rzekomym istnieniu u nas klubów jakobińskich, przywołałbym tylko Waszą Cesarską Mość, by zobaczyła, do jakiego stopnia te podejrzenia są pozbawione podstaw. Pani, jeżeli jeszcze inne wojska oprócz przebywających w Polsce wojsk rosyjskich wejdą do naszego kraju będziemy się uważali za zgubionych.
Niech będzie mi wolno powtórzyć dzisiaj, że jeśli Wasza Cesarska Mość ukróciłaby smutną niepewność naszego teraźniejszego położenia, przywiązując nas do swego imperium trwałym więzłem, zapewniającym integralność naszego terytorium i nasz godny żywot, zyskałabyś Pani oddane sobie królestwo, co więcej zjednałabyś sobie na zawsze cały naród, przez najświętsze wyrazy wdzięczności, do czego przekonuje go jego własny interes.
Pani, zechciej pamiętać, jakim szczęściem byłoby dla mnie, po Twojej uprzedniej zgodzie, zdjęcie korony. Jeśli zaś dziś, sądy powzięte przeciwko mej osobie, stałyby na drodze do szczęścia mojego narodu, dłużej nie wahałbym się nad zapłatą takiej ceny by się dla niego poświęcić. W takim przypadku domagałbym się jedynie spłaty zaciągniętych długów i zapewnienia przyszłości mej rodzinie i służącym. Wiele pomagając innym, mało uczyniłem dla swoich.
Rozporządzi Pani resztą dni (prawdopodobnie już niedługich) tego, który pozostaje Jej”.
Większość czołowych przywódców konfederacji targowickiej zostało skazanych na śmierć i powieszonych w czasie insurekcji kościuszkowskiej.
Po opanowaniu Wilna przez powstańców, sąd kryminalny skazał na powieszenie hetmana wielkiego litewskiego Szymona Kossakowskiego. Wyrok wykonano publicznie 25 kwietnia 1794 na placu przed tamtejszym ratuszem.
9 maja 1794 na Rynku Starego Miasta powieszeni zostali publicznie przywódcy konfederacji skazani na karę śmierci przez Sąd Kryminalny Księstwa Mazowieckiego: biskup inflancki Józef Kossakowski, hetman wielki koronny Piotr Ożarowski, marszałek Rady Nieustającej Józef Ankwicz, hetman polny litewski Józef Zabiełło.
28 czerwca 1794 wzburzony lud warszawski dokonał samosądów na członkach konfederacji targowickiej posądzanych o zdradę. Przed Kościołem św. Anny przy Krakowskim Przedmieściu powieszeni zostali: biskup wileński Ignacy Massalski, kasztelan przemyski Antoni Czetwertyński, poseł do Turcji Karol Boscamp - Lasopolski, szambelan Stefan Grabowski, instygator królewski Mateusz Roguski, szpieg rosyjski Marceli Piętka, adwokat Michał Wulfers, instygator sądów kryminalnych Józef Majewski.
Sąd Najwyższy Kryminalny skazał Stanisława Szczęsnego Potockiego, Franciszka Ksawerego Branickiego, Seweryna Rzewuskiego, Jerzego Wielhorskiego, Antoniego Polikarpa Złotnickiego, Adama Moszczeńskiego, Jana Zagórskiego i Jana Suchorzewskiego na karę śmierci przez powieszenie, wieczną infamię, konfiskatę majątków i utratę wszystkich urzędów. Wobec nieobecności skazanych, wyrok wykonano in effigie 29 września 1794. (In effigie (łac. w obrazie) – był to obecny w prawie europejskim od czasów średniowiecza przepis pozwalający na wykonanie kary śmierci na wizerunku przestępcy zmarłego, który nie doczekał terminu egzekucji lub też zbiegł).
Opis jednej z takich "egzekucji" zawarł markiz de Sade w dziele 120 dni Sodomy czyli szkoła libertynizmu. Formułę tę zastosował Sąd Najwyższy Kryminalny w czasie insurekcji kościuszkowskiej, wykonując wyrok na przywódcach konfederacji targowickiej 29 września 1794.
W marcu 1794 roku wybuchło powstanie narodowe przeciwko Rosji i Prusom, kierowane przez gen. Tadeusza Kościuszkę. Po upadku powstania nastąpił w 1795 roku III rozbiór Rzeczypospolitej przez Rosję, Austrię i Prusy.  Rzeczpospolita przestała istnieć jako państwo. Niepodległa Rzeczpospolita powstała 11 listopada 1918 roku po 123 latach zaborów, na jej czele stanął Pierwszy Marszałek Polski Józef Piłsudski. Niepodległa Polska trwała jedynie 20 lat do września 1939 roku, gdy nastąpił IV rozbiór Polski dokonany znowu przez Rosję, oraz III Rzeszę. Po zakończeniu II wojny światowej w 1945 roku Polska decyzjami Stalina, Churchila i Roosvelta nie odzyskała niepodległości stała się de facto  republiką Związku Sowieckiego. Po upadku tego imperium powstał 4 czerwca 1989 roku mit Polski niepodległej, faktycznie rządzonej przez wewnętrzną i zewnętrzną agenturę, stwarzając nową formę okupacji Polski przez obce Narodowi Polskiemu siły, które spowodowały utratę źródeł narodowej tożsamości i spoistości ukształtowanych przez wiekowe dziedzictwo kulturowe. Te same siły zawładnęły Kościołem od wewnątrz, nie potrafiącego już nawet bronić Krzyża Chrystusowego.
                                                                                    Aleksander Szumański

Analýza: Vystoupení z EU by přineslo České republice prosperitu

OVERTURE

Rating polskich polityków najniższy w historii.

Niezależna agencja A&M poinformowała w sobotę w Warszawie, iż obniżyła rating polskich polityków mainstreamowych  do najniższego możliwego poziomu, równoznacznego z całkowitą niewiarygodnością.

Obniżki dokonano z i tak już bardzo niskiego poziomu „N” do „Nc”, czyli „całkowitej niewiarygodności.

Powołując się na wskaźnik Orwella agencja stwierdziła, iż Polska w ostatnim czasie dołączyła do grona krajów stosujących zarówno stare jak i najnowsze metody totalitaryzmu polegające na inwigilacji i stosowaniu szykan wobec obywateli oraz cenzurze informacji w mediach publicznych.

Głównymi czynnikami stojącymi za potwierdzeniem ratingu są: wysoka procentowa zawartość rezydentów w polskojęzycznych elitach oraz jawna nobilitacja targowicy, jako oficjalnej metody prowadzenia polityki zagranicznej. Wśród negatywnie ocenionych polityków znaleźli się m.in. Donald Tusk oraz Jan Vincent.Rostowski. Ten ostatni za korzystną dla kapitału zachodniego politykę drenażu finansowego Polski, którą umożliwia m.in. Rozporządzenie w.w, które weszło w życie 28 stycznia 2012 r/

„(...) pragnę zauważyć, iż w sytuacji, gdy możliwość zaliczania przez banki do kosztów uzyskania przychodu odpisów aktualizujących wartość udzielonych pożyczek i kredytów prowadzi do uzyskiwania przez te podmioty selektywnej korzyści, przez co zakłóca lub grozi zakłóceniem konkurencji na rynku usług finansowych oraz wpływa na wymianę handlową między państwami członkowskimi UE, środek ten stanowi dla banków pomoc publiczną w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE” – cytat z pisma Małgorzaty Krasnodębskiej-Tomkiel, prezesa UOKiK./ skierowanego do Ministra Finansów.
Z powodu wysokiego wskaźnika degeneracji ocenianych politykówA&M nie widzi możliwości podwyższenia ratingu w najbliższym czasie.

Agencja ratingowa A&M to firma oceniająca zdolność do realizacji zobowiązań wyborczych i wypełniania konstytucyjnych obowiązków podmiotów politycznych i poszczególnych polityków.

W odróżnieniu od innych agencji ratingowych oceniających „zdolność do spłaty zobowiązań i zdolność kredytową podmiotów na rynkach finansowych”, Agencja A&M działa wedle tradycyjnego paradygmatu cywilizacji łacińskiej wykluczającego relatywizm i koniunkturalność.  

Według portalu Forsal.pl „Na świecie działa kilkadziesiąt agencji ratingowych, ale ok. 95 proc. rynku należy do najbardziej liczących się amerykańskich firm: Standard and Poor's, Moody's and Fitch.”

„(…)Aby złamać monopol USA Chiny zaczęły promować agencję ratingową Dagong, która niedawno obniżyła rating USA z A+ na A.” Źródło: Forsal.pl

OVERTURE.

Analýza: Vystoupení z EU by přineslo České republice prosperitu

Autor: Lukáš Petřík | Publikováno: 17.6.2010 | Rubrika: Zamyšlení

Recenze knihy Jak vystoupit z EU

Nová knížka bývalého ředitele Centra pro ekonomiku a politiku a nynějšího předsedy euroskeptické a autenticky
pravicové Strany svobodných občanů Petra Macha vyvrací módní politicky korektní tezi, že členství v Evropské unii nemá pro Českou republiku reálnou alternativu.
Mach ve své publikaci nejprve popisuje úpadek demokracie spojený s naším členstvím v EU, který je dán tím, že o drtivé většině zákonů platných v Česku nerozhoduje již českým lidem volený parlament, nýbrž vzdálený byrokratický a centralistický Brusel. Čeští zákodárci pak evropské směrnice schvalují jako hlasovací mašinky prostě jen proto, že musí a Česku by jinak hrozily unijní sankce. Tento stav označuje Mach za hru na demokracii.
Legislativní proces se nedá ovlivnit ani v Evropském parlamentu, neboť zákony předkládá pouze a výhradně byrokratická Evropská komise a nikdo z europoslanců a ani žádný stát nemá právo legislativní iniciativy a nemůže navrhnout zrušení jediné regulace. Evropská unie navíc bez existence evropského lidu (démos) není optimální politickou oblastí pro demokracii a nemůže nahradit národní stát.
V druhé kapitole knihy autor popisuje jednání týkající se vstupu Česka do EU, odmítnutí euroústavy a nedávné přijetí Lisabonské smlouvy. Exporadce prezidenta republiky v ní odhaluje zákulisní procesy, přičemž uvádí řadu překvapivých, místy až skandálních či dokonce lživých výroků nejvyšších českých i evropských představitelů. V tom se knížka podobá studiím britských euroskeptiků Johna Laughlanda Znečištěný pramen a Christophera Bookera a Richarda Northe Skryté dějiny evropské integrace.
Kritiku z neschopnosti hájit české národní zájmy sklízí jak předseda ODS Mirek Topolánek, tak bývalý premiér a exkomisař Vladimír Špidla či expremiér Jiří Paroubek z ČSSD. Bývalý člen ODS Mach si zvláště bere na mušku názorový veletoč a zradu pravicových idejí ze strany občanských demokratů. Určitě je velmi přínosné, že jsou tyto skandální milníky naší nejnovější historie pěkně shrnuty a zdokumentovány v jedné knize.
Předsedovi svobodných bych tu pouze vytknul, že zde neupozornil na cynický dopis německé kancléřky Angely Merkelové hlavám členských států z doby německého předsednictví, v němž se Merkelová ptá, zdali by hlavám členských států nevadilo prosadit stejný obsah evropské ústavy jinou formou (novelizací stávajího smluvního uspořádání) a hlavně za zády občanů bez možnosti vypsání referend.
K tématu:

Evropská unie je protidemokratický podvod. Vystupme z ní

Neototalitní EU je tragikomická, ale Evropa umírá a za pár let už tu nebude. Evropská komise jako soubor kreténů a parazitů

Petr Hájek: Unie se rozpadne. Evropská i americká. S pomocí Boží a navzdory Havlům a dalším neomarxistům

V souvislosti s českou výjimkou z platnosti Listiny práv EU požadovanou prezidentem republiky Klausův exporadce správně připomíná, že se jedná „pouze“ o dílčí úspěch, neboť opt out dojednaný českou vládou na zasedání Rady EU 30. října 2009 nebude platný, dokud nebude ratifikován všemi státy. Česká republika nemá jistotu, zda a kdy tato výjimka bude členskými státy EU ratifikována.
Ve třetí a čtvrté kapitole pak Petr Mach podrobně rozvádí, jakým způsobem může Česko z unie vystoupit a jaké smluvní uspořádání by mu zajistilo mezinárodní bezpečnost, suverenitu a ekonomickou prosperitu. Mach podobně jako bývalá britská konzervativní premiérka Margaret Thatcherová totiž již nevěří v reformovatelnost EU a vystoupení z unie je podle něj jedinou cestou, jak v ČR obnovit demokratické zřízení a restaurovat volnotržní hospodářství. V tom se ostatně příliš neliší ani od Klausova vicekancléře Petra Hájka a prezidentova tajemníka Ladislava Jakla či od současného dědice odkazu Železné lady europoslance Nigela Farage ze Strany nezávisloti Spojeného království. Tato strana v britských eurovolbách obsadila duhé místo a podobně jako Machovi svobodní vznikla jako reakce na opuštění obhajoby pravicových myšlenek ze strany britských toryů.  
Volný obchod s Evropskou unií bude podle Macha i po vystoupení zaručovat dohoda o Evropském hospodářském prostoru, jejíž je Česká republika signatářem a která ani po opuštění unie neztratí platnost. Případně si Česko může ještě výhodnější dvoustranné dohody s EU vyjednat podobně jako Švýcarsko. Mach dále navrhuje, aby Česko vstoupilo do Evropského sdružení volného obchodu, které ponechává jednotlivým státům suverenitu a nesešněruje je přemírou regulací. Bezpečnost pro náš stát podle něj zajistí nadále členství v NATO.

Členství mimo unii by kromě odstranění demokratického deficitu, kdy se až o 90 procentech u nás platných zákonů rozhoduje v Bruselu, nastartovalo i ekonomiku, protože bychom se mohli zbavit zbytečných regulací, snížit daně, jejichž minimální výši v současnosti určuje unie, a přilákat tak do naší země investory.
Česká republika by se tak v přeregulovaném, protekcionistickém a neliberálním prostředí EU mohla stát oázou svobodného podnikání a případně i daňovým rájem otevřeným celosvětovému volnému obchodu. V žádném případě se tedy v autorově pojetí nejedná o izolacionismus, nýbrž o vizi přátelské spolupráce s ostatními evropskými i mimoevropskými zeměmi.
Liberální ekonom Mach na konkrétních číslech dokazuje výhodnost suverénního českého státu mimo unii, aniž by samozřejmě zamlčoval případné potíže a náklady plynoucí z našeho vystoupení. Přesvědčivě však argumentuje, že výnosy jsou vyšší než náklady, protože velmi stručně řečeno výhody z obchodování s unií by nám zůstaly, aniž bychom museli přijímat velkými státy diktované socialistické regulace (od povinného podílu zelené energie po zákaz žárovek) a podílet se na neefektivním přerozdělování dotací. Mach hájí tedy do jisté míry podobnou tezi jako Václav Klaus ve své knize Kde začíná zítřek, že míra evropského integrování již přináší v mnoha oblastech záporné efekty.
Prezident republiky Klaus navíc po své ratifikaci Lisabonu prohlásil, že „vstoupením Lisabonské smlouvy v platnost Česká republika přestane být suverénním státem. Tato změna – pro dnešek i pro budoucnost – legitimizuje snahy té části naší veřejnosti, které není věc naší národní a státní existence lhostejná a která se s tímto výsledkem nechce smiřovat.“

Mach tak ve své knize zvednul Klausem hozenou rukavici:„Prezidentu Klausovi tedy odpovídám: Není mi věc naší národní a státní existence lhostejná, nechci se s tímto výsledkem smiřovat. Chci suverénní samostatnou Českou republiku. Chci, aby Česká republika byla opět suverénním státem, aby české zákony opět tvořil jen český parlament, který se zodpovídá českým voličům.“
Sečteno podtrženo Machova kniha je velmi zdařilým, byť stručným dílkem, které vyvrací katastrofické scénáře hlásající, že by s ukončením českého členství v unii nastal konec světa. Každý Čech, kterému záleží na svobodném, prosperujícím a suverénním českém státu, za který položily své životy a cedily svou krev statisíce českých vlastenců, by si měl tuto knihu určitě přečíst. Přináší totiž vizi změny a naděje.

MACH, Petr: Jak vystoupit z EU, Laissez Faire, Praha 2010, 103 s.

PhDr. Lukáš Petřík   SEE
Autor je politolog

Vyšlo v Newsletteru Centra pro ekonomiku a politiku červen 2010
http://cepin.cz/docs/newslettery/6_2010_news.pdf

Z STRON www * Krzysztof J. Wojtas

Krzysztof J. Wojtas

Kontakt z autorem dostępny po zalogowaniu.

Konto założone 2010.11.13 o 23:48
Konto z blogiem.
Nazwa bloga: Okiem ogrodnika
Adres: krzysztofjwojtas.polacy.eu.org

Ilość wpisów: 93, autorskich 93. Najnowsze:
CP. Obyczaj i prawo ("Cywilizacja Polska - dyskusje", 2012.05.23 06:24)
CP. Jaja kobyły ("Cywilizacja Polska - dyskusje", 2012.05.22 13:51)
CP. Unia Brzeska ("Cywilizacja Polska - dyskusje", 2012.05.21 08:53 09:28)
CP. Modlitwa Pańska a Dekalog ("Cywilizacja Polska - dyskusje", 2012.05.16 05:26)
Metody manipulacji ("Cywilizacja Polska - dyskusje", 2012.05.14 06:42)
Zmarł Teść ("Kultura i sztuka", 2012.05.05 08:07)
CP. Definicja Miłości ("Cywilizacja Polska - dyskusje", 2012.04.29 08:52)
CP. Honor i grzech ("Cywilizacja Polska - dyskusje", 2012.04.26 06:33)
CP. Traktat o Miłości ("Cywilizacja Polska - dyskusje", 2012.04.08 19:50)
CP a RzBiK; wybory i "wybory" ("Cywilizacja Polska - dyskusje", 2012.04.02 10:07)
CP a Marek Jurek, PiS i katolicyzm ("Cywilizacja Polska - dyskusje", 2012.03.27 14:06)
CP a... Rosja ("Cywilizacja Polska - dyskusje", 2012.03.24 08:19)
CP a trynitaryzm ("Cywilizacja Polska - dyskusje", 2012.03.22 08:35)
Nartowanie i dupcenie ("Polska", 2012.03.17 10:46)
"CP" - uwagi ("Cywilizacja Polska - dyskusje", 2012.03.11 16:02)
CP a .. rozmawiając o ekonomii z Rossakiewiczem ("Cywilizacja Polska - dyskusje", 2012.03.03 11:06)
Dogrywki nie będzie ("Cywilizacja Polska - dyskusje", 2012.02.28 08:50)
Spotkanie ("Cywilizacja Polska - dyskusje", 2012.02.24 13:35)
CP, a... milość i hipokryzja ("Cywilizacja Polska - dyskusje", 2012.02.23 18:42)
CP. Do Sejmu tylko z 3 dzieci ("Cywilizacja Polska - dyskusje", 2012.02.13 08:36)