Gustave Le Bon, Mysli

Link do wszystkich dokumentów

Le Bon
Aforyzmy czasów obecnych

wybór
Prawo i sprawiedliwość nie odgrywają żadnej roli w stosunkach pomiędzy państwami o nierównej sile.

Gdy w grę wchodzą uczucia, złudzenia szybko zamieniają się pewność.

Dominować lub być zdominowaną to jedyna alternatywa dla kobiecej duszy.

Kobiety zarzucają mężczyznom, że ci ich nie rozumieją, ale czy ludzie o różnych umysłowościach kiedykolwiek potrafili się zrozumieć?

Większość ludzkich opinii nie opiera się na dedukcji, ale na nienawiści, sympatii albo nadziei.

Trzeba bardzo niezależnego umysłu, aby w ciągu całego życia dopracować się pięciu lub sześciu własnych opinii.

Im powszechniej jakieś słowo jest używane, tym bardziej nabiera różnych znaczeń zależnie od umysłowości tych, którzy go używają.

Łatwiej jest rządzić ludźmi rozpalając ich emocje niż broniąc ich interesów.

Masy są zawsze pod wrażeniem siły, bardzo rzadko dobroci.

Masy szanują jedynie silnych. Pogarda dla słabych jest u nich zasadą.

Człowiek przeciętny zwiększa swą wartość przynależąc do grupy; człowiek wybitny – pomniejsza.

Jedynym sposobem wpłynięcia na jednostki należące do grupy jest uzyskanie wpływu na jej liderów.

Los ludzi bardziej zależy od ich charakteru niż od inteligencji.

Masy przedkładają zazwyczaj równość w niewoli ponad wolność.

Ustąpić raz tłumowi to uczynić go świadomym swej siły i skazać się na ustępowanie mu zawsze.

Prawo i sprawiedliwość nie odgrywają żadnej roli w stosunkach pomiędzy państwami o nierównej sile.

Potrzeba niekiedy pokoleń, aby ludzie wspięli się na odpowiedni poziom moralny i tylko kilku lat, aby z niego spadli.

Jest smutnym symptomem dekadencji, kiedy klasa rządząca stoi pod względem moralnym niżej od rządzonych.

Gdziekolwiek kwitnie humanitaryzm, tam upada moralność.

Przestępczość w każdym narodzie rozszerza się wraz z rozwojem humanitaryzmu. Stale ograniczając represje, humanitaryzm hamuje działania prewencyjne i uniemożliwia karanie.

Narody, które posiadają silne ideały i niewielkie potrzeby, zawsze zatryumfują nad tymi, których potrzeby są wielkie, a ideały przeciętne.

To siła charakteru, a nie wiedza jest najmocniejszą, wewnętrzną obroną dla człowieka. Jeśli ją utraci, staje się igraszką okoliczności.

Siły narodu nie mierzy się liczbą ludności, lecz wartością jego elit.

Wybór systemu edukacji jest ważniejszy dla narodu niż wybór rządu.

Walka ślepego pospólstwa przeciw elitom jest stałym zjawiskiem w historii. Tryumf liczniejszych wyznaczał koniec wielu cywilizacji.

Elita tworzy, plebejusze niszczą.

Nauka tworzy więcej tajemnic niż ich rozświetla.

Potrzeba pewności była zawsze silniejsza niż potrzeba prawdy.

Wielu ludzi z łatwością poradzi sobie bez prawdy, ale nikt nie jest wystarczająco silny, aby żyć bez złudzeń.

Idee demokratyczne należą do tych idei, które łatwo narzuca się innym, ale rzadko akceptuje się samemu.

Sztuczne pojęcie równości zrodziło nienawiść do wszystkiego, co wyższe, a co tworzy wielkość narodu.

Socjalizm będący ostateczną formą równości jest raczej stanem umysłu niż doktryną.

Gdy państwo próbuje za bardzo chronić swoich obywateli, odzwyczajają się oni od tego, że muszą chronić się sami. W rezultacie tracą wszelką inicjatywę.

Naprawdę pokojowy naród szybko zniknąłby z historii.

Despotyzm jednostki ograniczony jest przez strach przed odpowiedzialnością. Dlatego jest mniej opresywny niż despotyzm kolektywny, który jest zawsze nieodpowiedzialny.

Im słabszy rząd, tym silniejsza biurokracja.

Obalenie tyranii nie oznacza zaprowadzenia wolności.

Jeśli rząd podąża za opiniami zamiast je kreować, przestaje być panem.

Ustąpienie przed groźbami i aktami przemocy oznacza zawsze wpojenie w duszę ludu przekonania, że wystarczy grozić lub grabić, aby zyskać posłuch.

Więcej tutaj

"Polska", "Kościół", gangsterka

O sposobach nobilitowania czerwonych i ich dzieci

2012-12-07 09:59

Nigdy nie miałem serca do piosenek Agnieszki Osieckiej, jakoś mnie to nie brało, może dlatego, że było dziewczyńskie, a może dlatego, że naładowane fałszywymi emocjami. Najgorszą zaś piosenką Osieckiej była i jest nadal piosenka „Pijmy wino za kolegów”. To jest wprost świństwo nie piosenka, to jest gorsze niż „Partisan” Cohena” albo „Imagine” Lenona.
Pamiętam jak kiedyś w telewizji Agata Passent opowiadała o tym jak jadąc z matką samochodem zatrzymały się tuż za jelczem pełnym zomowców. Ci widząc w aucie młodą dziewczynę zaczęli jej machać. No to Passentówna też im machała. I wtedy Osiecka powiedziała jej, że tym akurat panom nie machamy, a potem wyjaśniła córce dlaczego napisała piosenkę ze słowami „Pijmy wino za kolegów”. I my dokładnie wiemy dlaczego ona zakazała machania i dlaczego napisała tę piosenkę.
Jakiś czas później oglądałem program poświęcony Osieckiej, w którym wystąpiły jej córka, a także  przyjaciółka Magda Umer. Ja tej Umer nie lubię prawie tak samo jak nie lubiłem Osieckiej. A to co się wtedy w tym programie działo na scenie przechodziło ludzkie pojęcie. Agata Passent chwaliła się znajomością angielskiego, opowiadała, że zajmuje się niemieckim barokiem i czymś jeszcze, czego nie pamiętam, bo dosyć mi było tej żenady angielsko-barokowej. Umer odgrywała rolę dobrotliwej opiekunki, a wszystko odbywało się w konwencji ciepłego żartu. Publiczność zdaje się klaskała, a Zamachowski, Józefowicz i Machalica śpiewali jakieś kuplety. Rzecz pomyślana była tak, by tłumowi na widowni pokazać jak wygląda, działa i zachowuje się prawdziwa elita. Nie wiem czemu, ale kiedy na to patrzyłem przypomniał mi się Ropuch z książki zatytułowanej „O czym szumią wierzby”. Program ten powtarzany był wielokrotnie w telewizji polskiej, po to, jak sądzę, byśmy sobie dokładnie zapamiętali gdzie jesteśmy i jaka jest nasza rola. Postać Agaty Passent zapadła mi tak głęboko w pamięć, że dziś wprost nie mogę na nią patrzeć, a zdarza mi się widzieć ją niezmiernie rzadko, albowiem nie mam telewizora. Nic to nie pomaga, niechęć jest silniejsza i cały czas myślę o tym niemieckim baroku.
Wczoraj mój kolega Toyah napisał tekst o człowieku nazwiskiem Nicieja, który jest profesorem i napisał książkę o Lwowie. Za książkę tę dostał nagrodę na ostatnich Targach Książki Historycznej. Otóż ów Nicieja ma za sobą taką polityczną i naukową karierę, że nie powstydziłby się jej żaden członek politbiura za Breżniewa. W dodatku był na różnych stypendiach w Londynie, co wcale o nim dobrze nie świadczy, przeciwnie, czyni go jeszcze bardziej podejrzanym.
Nicieja, żeby dobrze wypełniać powierzoną mu funkcję, musi oprzeć się na pewnej stylizacji, jest to rzecz poważna i ważna z każdego punktu widzenia. Chodzi mianowicie o materializację marzeń. Kiedy komuniści wkroczyli tu w 1945 roku, kiedy jechali czołgami, a za nimi posuwały się kolumny piechoty i łaziki z zawodowymi mordercami z NKWD, zaczęli od zabijania ludzi. Potem zabrali mienie i nieruchomości, mienie sprzedali gdzieś na zachodzie, najpewniej w Londynie, a nieruchomości zaczęli eksploatować w sposób rabunkowy doprowadzając kraj do ruiny. Gdy okrzepli uzbroili się w media i pokazywać jęli widzom, czyli swoim niewolnikom, to co uznawali za atrakcyjne i ważne. Było to samo badziewie, bo niby czego można się było po nich spodziewać. Jeśli zaś udało im się wyprodukować coś co jakością przypominało produkt przeznaczony dla ludzi, było to zakłamane prawie tak samo jak piosenki Osieckiej. Próbowali się w tym doskonalić, ale nie wychodziło. Jakość dociągnęli do tak zwanej transformacji i wtedy zauważyli, że jest jeszcze coś na co można zrobić skok. I to był strzał w dziesiątkę. Postanowili bowiem zagospodarować te obszary tęsknot i marzeń Polaków, które wydawały im się ważne i które w jakiś sposób ich nobilitowały. Na pierwszy ogień poszły Kresy i w branży kresowej właśnie zasłynął opisywany przez Toyaha Nicieja. Ktoś go wczoraj porównał do Michała Kryspina Pawlikowskiego naszych czasów. Proszę Państwa, to jest dowód na to, że bardzo nam jest dziś potrzebna krytyka literacka z prawdziwego zdarzenia oraz prawdziwe znawstwo. W książkach Michała Kryspina Pawlikowskiego jest sama prawda, są tam cale stronice poświęconych nauce Mazura oraz kwestii tego jak się Mazura poprawnie tańczy po polsku, czego niestety nie można się nauczyć na kursach prowadzonych przez jakichś podejrzanych Żydów z Rosji. W książkach Niciei niczego takiego być nie może, bo on nie ma o tym pojęcia, urodził się po wojnie i jedyne co mu pozostało to uprawianie jakieś nędznej stylizacji, jakieś ogrody pamięci, albo inne wyssane z palca syfy.

Prócz Kresów ważne dla komunistów jest również ziemiaństwo. Kochają je opisywać w sposób perfidny i szkalujący, który udekorowany jest czymś znacznie nędzniejszym niż niemiecka schandefreude. W tym parszywym dziele pomagają im niestety potomkowie ziemian, ludzie całkowicie pogubieni i nie rozumiejący swojej misji, ani dawnej, ani obecnej.
Podsumowując: wszystko co może dodać czerwonym splendoru, wszystko na czym mogą posadzić swój tłusty zad umazany smarem z parowozów rewolucji, zostanie przez nich zbrukane i zniszczone. Potem odwrócą to na nice, jak Nicieja Lwów i będą się domagać nagród i oklasków.
I teraz najważniejsze; my się nie możemy z nimi ścigać. My musimy z tej ich wsiowej tęsknoty za nobilitacją zrobić pułapkę na szczury, z której nie ma wyjścia. To nie jest proste, ale nie jest też niemożliwe.
Dodajmy jeszcze, że nie ma takiego obszaru, takiej osoby, takiego miejsca, którego nie chcieliby dotknąć swoim paluchem. Dotyczy to także religii, a może przede wszystkim jej. I niech tu za przykład najważniejszy posłuży zdjęcie Jerzego Klechty, znanego dziennikarza telewizyjnego, na którym widnieje sam Klechta obok Jana Pawła II.
Zaraz mnie ktoś zapyta o postawy, o to co robić w takim razie i jak żyć, tak jakbym ja miał jakieś pewne informacje na ten temat. Nie mam, ale mogę opowiedzieć na koniec pewną  historię o Indianach. Po kolejnym już poddaniu się Geronimo, w obozie gdzie zamknięto jego grupę pojawił się dziennikarz, który bardzo chciał z nim porozmawiać. Rozglądał się po twarzach, szukał kogoś kto według niego powinien wyglądać jak najgroźniejszy człowiek na całym południowym zachodzie. Widział różnych Indian, mniej lub bardziej pasujących do jego wyobrażeń. W końcu jednak pokazano mu malutkiego człowieczka, z gębą jak przecinak, w rozpadających się łachach z nielitościwie brudną szmatą zawiniętą wokół głowy. Człowieczek bawił się jakimś patykiem. Mimo że wojsko odebrało Indianom broń, wszyscy omijali siedzącego z daleka z obawy, że może on mieć gdzieś ukryty nóż, który postanowi wbić znienacka do brzucha jakiemuś przechodzącemu mimo zdrajcy lub żołnierzowi. Tym małym, brudnym człowieczkiem z patykiem w ręku, był właśnie Geronimo. Ja zaś bardzo lubię tę historię, bo wiem, że najważniejsze to nigdy nie rezygnować i nigdy niczego nie udawać. I za żadne skarby nie opowiadać publicznie, że interesujemy się niemieckim barokiem.

Na koniec wiadomość: do końca roku „Baśń jak niedźwiedź” sprzedawana będzie w pakiecie pod dwa tomy, w cenie 60 złotych plus koszta przesyłki. Taka świąteczna promocja, a do końca roku dlatego, żeby prawosławni też mogli sobie kupić pod choinkę tę piękną i potrzebną książkę. W promocyjnej cenie jest również „Atrapia” - 15 złotych plus koszta wysyłki. Zapraszam  www.coryllus.pl

DODATEK.

DRYF KOŚCIOŁA  PO SOBOROWY.

O DZIEDZICTWIE REWOLUCJI FRANCUSKIEJ

Jan Paweł II uchodzi w powszechnej opinii za Papieża Soboru Jest to opinia prawdziwa. Rola kard. Wojtyły podczas obrad Vaticanum II jest trudna do przecenienia, a jego uczestnictwo w pracach nad przyholowaniem soborowy konstytucji ( i Kościele w świecie współczesnym jest, naszym zdaniem, kluczem do wyjaśnienia sprzeczności jego zadziwiających teorii . Przyjmując w sposób symboliczny imiona swych poprzedników, [zwanych umownie Papieżami soborowymi Jana XXIII i Pawia VI] Jan Paweł II. stał się twórczym kontynuatorem ich dzieła. A dzieło to usiłuje pojednać Kościół z dziedzictwem francuskiej rewolty 1789 r., pogodzić Kościół z najczarniejszym, antykatolickim nurtem w Europie.

Posłuchajmy ponownie głosu B. Chelini-Pont. Zwróćmy uwagę, jak próbuje odeprzeć podobne, przedstawionym przed chwilą, zarzuty:

Łatwo może powstać zarzut, że zwłaszcza w kwestii wolności, umysły europejskie umocniły się w opozycji do chrześcijaństwa. Jednakże w tym właśnie miejscu możemy mieć do czynienia z przykładem inkulturacji, którą tu w pośpiechu skarykaturujemy: Francuskie rewolucyjne ideały wolności, równości i braterstwa, nadzwyczajny postęp w dziedzinie prawa, który spowodowało ogłoszenie praw człowieka - wszystkie te idee nie zostały wypracowane w Europie przez wierzących chrześcijan; co więcej, wymyślono je przeciwko chrześcijańskiemu objawieniu, ponieważ uosabiał je porządek jawnie niesprawiedliwy. Rany „ducha francuskiego” zagoiły się dzisiaj na tyle, by chrześcijańska nadzieja mogła te idee znów obdarzyć całkowitym zaufaniem, co podkreśla kardynał Lustiger: „te trzy słowa: Wolność, Równość, Braterstwo [...] winny odzyskać swą początkową doniosłość ewangeliczną i chrześcijańską. Naszym obowiązkiem jako wierzących chrześcijan i katolików jest uczestnictwo wbudowaniu Europy. I jest to, jak mi się zdaje, jedyny sposób przedstawienia tych wartości naszemu stuleciu – jedyny dla wszystkich mężczyzn, wszystkich kobiet, wierzących i niewierzących, chrześcijan i niechrześcijan, sposób dający im wiarygodną nadzieję na odnalezienie w tych wartościach normy dla rozumu i rękojmi zwycięstwa nad rozpaczą i niewiarą

Powyższa analiza zawiera kompletną niemal wykładnię oficjalnego stanowiska Kościoła wobec europejskiej cywilizacji w jej obecnych formach. Rangę tej wypowiedzi niech potwierdzi fakt, że jej autor kard. Lustiger²¹ został w październiku 1991 r. mianowany przez Jana Pawła II Przewodniczącym Synodu Biskupów Europy. Uważamy, że postawę hierarchii cechuje niebezpieczna, utopijna myśl, zakładająca pogodzenie ewangelicznej nauki z antyewangeliczną praktyką współczesności. Kuriozalnym przykładem tego rodzaju myślenia są, naszym zdaniem, słowa Jana Pawła II wypowiedziane w Gnieźnie d VI 1997 r.:

Do prawdziwego zjednoczenia kontynentu droga jeszcze daleka – W imię poszanowania Praw Człowieka, w imię Wolności, Równości, Braterstwa, w imię międzyludzkiej solidarności i miłości wołam: nie lękajcie się, otwórzcie drzwi Chrystusowi! Bez Chrystusa nie można budować trwałej jedności.

Ale czy to tylko utopijna idea dialogu ze światem, mąci wzrok współczesnym hierarchom katolickim?

Twierdzenie, jakoby rany zadane Europie przez Rewolucję I francuską zagoiły się i można dziś zaakceptować tej rewolucji ideały, w zderzeniu z rzeczywistością religijną, moralną, ekonomiczną i polityczną kontynentu zakrawa na kpinę. Nawet przy założeniu, że Kościół usiłuje inkulturować antywartości współczesnej cywilizacji, trzeba stwierdzić, że są to działania z gatunku tych, które próbują łączyć wodę z ogniem. Powyższa interpretacja nie jest jednak prawdziwa. Kościół nie dokonuje inluilturacji Antykościoła, to On sam, to Jego doktryna i nauka jest reinterpretowana przez Antykościoł.

Widział to ogromne niebezpieczeństwo najwybitniejszy bodaj myśliciel katolicki XX wieku, prof. Agosto del Noce, gdy u schyłku lat 70-tych pisał:

Czego żąda się od katolików współczesnych, jeżeli nie sprowadzenia chrześcijaństwa do moralności, oderwanej od wszelkiej metafizyki i wszelkiej teologii. [...] Moralność ta byłaby nawet zdolna…… położyć kres odwiecznemu podziałowi pomiędzy Wschodem a Zachodem”, co w rzeczy samej usiłuje się robić. Owa moralność uniwersalna jest tolerancyjna dopuszcza ona, że pewni ludzie, katolicy właśnie, mogą dorzucić do niej nadzieję pozaświatową, czysto religijną w sensie transcendentalnym. Jeżeli są przez nią ożywiani w kierunku praktycznym, ludzkim, to świetnie – być katolikiem dla humanistów  to właśnie to. Ale stawiają tu oni jeden warunek – uznanie, że wiara i nadzieja są tylko „dodatkiem “, że etyka i polityka pozostają poza wszelkim wyznaniem religijnym; że bycie świadomym tego faktu oznacza pracę na rzecz zjednoczenia łudzi dobrej woli, że w sumie, wiara może podzielić, podczas gdy miłość, związana z jedną nauką, prawomocną dla wszystkich, jednoczy Owa communis opinio, to nic innego jak zasadnicza teza masońska, banał profesorów filozofii moralnej końca X IX wieku, wynurza się ponownie na powierzchnię w naszych czasach. Jeszcze raz znajduje potwierdzenie sławne rozróżnienie pomiędzy katolikami integrystami i katolikami postępowcami. Na nim opierali się już kato-komuniści sprzed lat proponując rodzaj bojkotu integrystów pod postacią „wykluczenia stulecia” i twierdząc obłudnie, że „wykluczyli się. oni sami odrzucając dialog”, identyczna postawa jest dzisiaj proponowana przez zwolenników „ekumenicznego ” dialogu między katolikami i masonerią.

Istnieje pewna jednolita moralność, która może być odmieniana w rożnych językach i jej formuła katolicka, owszem jest dopuszczalna, pod warunkiem, że… Warunki już wyłożyłem, zaś jedna strona tego dialogu wyznaje przekonanie, że pierwsze lata trzeciego tysiąclecia powinny widzieć koniec katolicyzmu poprzez eutanazję. Albo raczę/ katolicyzm powinien być zinterpretowany wewnątrz humanizmu masońskiego, i w tym sensie masoneria może się dzisiaj przedstawiać – i robi to – jako najbardziej umiarkowany z laicyzmów. Katolicyzm nie jest prześladowany, ale właśnie reintepretowany.  W humanistycznym ekumenizmie może bardzo dobrze znaleźć swe miejsce sekcja rytu katolickiego “

Zapamiętajmy tę analizę prof. Del Noce ma ona dla przedmiotu naszych rozważań znaczenie kluczowe. Wszystkie przedstawione w tej pracy tezy bronią się jej silą.

O DZIEDZICTWIE REWOLUCJI FRANCUSKIEJ

Jan Paweł II uchodzi w powszechnej opinii za Papieża Soboru Jest to opinia prawdziwa. Rola kard. Wojtyły podczas obrad Vaticanum II jest trudna do przecenienia, a jego uczestnictwo w pracach nad przyholowaniem soborowy konstytucji ( i Kościele w świecie współczesnym jest, naszym zdaniem, kluczem do wyjaśnienia sprzeczności jego zadziwiających teorii . Przyjmując w sposób symboliczny imiona swych poprzedników, [zwanych umownie Papieżami soborowymi Jana XXIII i Pawia VI] Jan Paweł II. stał się twórczym kontynuatorem ich dzieła. A dzieło to usiłuje pojednać Kościół z dziedzictwem francuskiej rewolty 1789 r., pogodzić Kościół z najczarniejszym, antykatolickim nurtem w Europie.

Posłuchajmy ponownie głosu B. Chelini-Pont. Zwróćmy uwagę, jak próbuje odeprzeć podobne, przedstawionym przed chwilą, zarzuty:

Łatwo może powstać zarzut, że zwłaszcza w kwestii wolności, umysły europejskie umocniły się w opozycji do chrześcijaństwa. Jednakże w tym właśnie miejscu możemy mieć do czynienia z przykładem inkulturacji, którą tu w pośpiechu skarykaturujemy: Francuskie rewolucyjne ideały wolności, równości i braterstwa, nadzwyczajny postęp w dziedzinie prawa, który spowodowało ogłoszenie praw człowieka - wszystkie te idee nie zostały wypracowane w Europie przez wierzących chrześcijan; co więcej, wymyślono je przeciwko chrześcijańskiemu objawieniu, ponieważ uosabiał je porządek jawnie niesprawiedliwy. Rany „ducha francuskiego” zagoiły się dzisiaj na tyle, by chrześcijańska nadzieja mogła te idee znów obdarzyć całkowitym zaufaniem, co podkreśla kardynał Lustiger: „te trzy słowa: Wolność, Równość, Braterstwo [...] winny odzyskać swą początkową doniosłość ewangeliczną i chrześcijańską. Naszym obowiązkiem jako wierzących chrześcijan i katolików jest uczestnictwo wbudowaniu Europy. I jest to, jak mi się zdaje, jedyny sposób przedstawienia tych wartości naszemu stuleciu – jedyny dla wszystkich mężczyzn, wszystkich kobiet, wierzących i niewierzących, chrześcijan i niechrześcijan, sposób dający im wiarygodną nadzieję na odnalezienie w tych wartościach normy dla rozumu i rękojmi zwycięstwa nad rozpaczą i niewiarą

Powyższa analiza zawiera kompletną niemal wykładnię oficjalnego stanowiska Kościoła wobec europejskiej cywilizacji w jej obecnych formach. Rangę tej wypowiedzi niech potwierdzi fakt, że jej autor kard. Lustiger²¹ został w październiku 1991 r. mianowany przez Jana Pawła II Przewodniczącym Synodu Biskupów Europy. Uważamy, że postawę hierarchii cechuje niebezpieczna, utopijna myśl, zakładająca pogodzenie ewangelicznej nauki z antyewangeliczną praktyką współczesności. Kuriozalnym przykładem tego rodzaju myślenia są, naszym zdaniem, słowa Jana Pawła II wypowiedziane w Gnieźnie w VI 1997 r.:

Do prawdziwego zjednoczenia kontynentu droga jeszcze daleka – W imię poszanowania Praw Człowieka, w imię Wolności, Równości, Braterstwa, w imię międzyludzkiej solidarności i miłości wołam: nie lękajcie się, otwórzcie drzwi Chrystusowi! Bez Chrystusa nie można budować trwałej jedności.

Ale czy to tylko utopijna idea dialogu ze światem, mąci wzrok współczesnym hierarchom katolickim?

Twierdzenie, jakoby rany zadane Europie przez Rewolucję  francuską 1789 zagoiły się i można dziś zaakceptować tej rewolucji ideały - w zderzeniu z rzeczywistością religijną, moralną, ekonomiczną i polityczną kontynentu zakrawa na kpinę. Nawet przy założeniu, że Kościół usiłuje inkulturować antywartości współczesnej cywilizacji, trzeba stwierdzić, że są to działania z gatunku tych, które próbują łączyć wodę z ogniem. Powyższa interpretacja nie jest jednak prawdziwa. Kościół nie dokonuje inkulturacji Antykościoła, to On sam, to Jego doktryna i nauka jest reinterpretowana przez Antykościoł.

Widział to ogromne niebezpieczeństwo najwybitniejszy bodaj myśliciel katolicki XX wieku, prof. Agosto del Noce, gdy u schyłku lat 70-tych pisał:

Czego żąda się od katolików współczesnych, jeżeli nie sprowadzenia chrześcijaństwa do moralności, oderwanej od wszelkiej metafizyki i wszelkiej teologii. [...] Moralność ta byłaby nawet zdolna…… położyć kres odwiecznemu podziałowi pomiędzy Wschodem a Zachodem”, co w rzeczy samej usiłuje się robić. Owa moralność uniwersalna jest tolerancyjna dopuszcza ona, że pewni ludzie, katolicy właśnie, mogą dorzucić do niej nadzieję pozaświatową, czysto religijną w sensie transcendentalnym. Jeżeli są przez nią ożywiani w kierunku praktycznym, ludzkim, to świetnie – być katolikiem dla humanistów  to właśnie to. Ale stawiają tu oni jeden warunek – uznanie, że wiara i nadzieja są tylko „dodatkiem “, że etyka i polityka pozostają poza wszelkim wyznaniem religijnym; że bycie świadomym tego faktu oznacza pracę na rzecz zjednoczenia ludzi dobrej woli, że w sumie, wiara może podzielić, podczas gdy miłość, związana z jedną nauką, prawomocną dla wszystkich, jednoczy. Owa communis opinio, to nic innego jak zasadnicza teza masońska, banał profesorów filozofii moralnej końca XIX wieku, wynurza się ponownie na powierzchnię w naszych czasach. Jeszcze raz znajduje potwierdzenie sławne rozróżnienie pomiędzy katolikami integrystami i katolikami postępowcami. Na nim opierali się już kato-komuniści sprzed lat proponując rodzaj bojkotu integrystów pod postacią „wykluczenia stulecia” i twierdząc obłudnie, że „wykluczyli się. oni sami odrzucając dialog”, identyczna postawa jest dzisiaj proponowana przez zwolenników „ekumenicznego ” dialogu między katolikami i masonerią.

Istnieje pewna jednolita moralność, która może być odmieniana w rożnych językach i jej formuła katolicka, owszem jest dopuszczalna, pod warunkiem, że… Warunki już wyłożyłem, zaś jedna strona tego dialogu wyznaje przekonanie, że pierwsze lata trzeciego tysiąclecia powinny widzieć koniec katolicyzmu poprzez eutanazję. Albo raczęj katolicyzm powinien być zinterpretowany wewnątrz humanizmu masońskiego, i w tym sensie masoneria może się dzisiaj przedstawiać – i robi to – jako najbardziej umiarkowany z laicyzmów. Katolicyzm nie jest prześladowany, ale właśnie reintepretowany.  W humanistycznym ekumenizmie może bardzo dobrze znaleźć swe miejsce sekcja rytu katolickiego “

Zapamiętajmy tę analizę prof. Del Noce ma ona dla przedmiotu naszych rozważań znaczenie kluczowe. Wszystkie przedstawione w tej pracy tezy bronią się jej silą.

bloody l i s t

KRZYSZTOF  ZALEWSKI  R.i.P.

LISTA ŚMIERCI RZĄDÓW DONALDA TUSKA czyli Polska w budowie ....

 "Demontaż państwa już się skończył, teraz będą znikać ludzie"

Od czasu krwawych rządów komunistów w Polsce nie zginęło lub nie zmarło w tajemniczych okolicznościach tylu ludzi. Przerażające jest, że pomijane są najbardziej oczywiste dowody wskazujące na zbrodnię a przyjmowane najbardziej bzdurne scenariusze, byle tylko pasowały do wizji ekipy rządzącej. Oczywiście można zakładać, że były to śmierci samobójcze albo w wyniku wypadków. Można wierzyć, że to czysty przypadek, że nasiliły się w okresie pełnych miłości rządów Platformy Obywatelskiej. Można. Nikt nikomu nie zabroni takiej naiwności. Ale za naiwność zazwyczaj słono się płaci. Państwa za taką naiwność mogą zapłacić utratą niezależności. Dziś do tego już nie są potrzebne rozbiory. Wystarczy uzależnienie energetyczne, osłabienie militarne i sprowadzenie społeczeństwa tylko do roli kredytobiorców, którzy będą szczęśliwi jeśli wystarczy im na kolejną ratę. Z tymi wszystkimi zjawiskami mamy dziś do czynienia w Polsce. Budowanie państwa na smoleńskim błocie i śmierci, przy pomocy Polaków zamienionych w klientów obcych banków, z wyprzedanym narodowym majątkiem trwa w najlepsze. Aż strach pomyśleć, co zostanie z Polski, gdy Tusk skończy już swoją „budowę” Dlatego warto przyjrzeć się jak ona wygląda. A zatem:

Rok 2008

23 stycznia w katastrofie lotniczej samolotu CASA -295M pod Mirosławcem zginęło 20 osób, w tym 16 oficerów. Wtedy wydawało się, że to największa katastrofa wojskowa od czasu II wojny światowej.

4 kwietnia 2008 roku w płockim więzieniu powiesił się Sławomir Kościuk – drugi morderca Krzysztofa Olewnika. We krwi miał psychotropy, połamane żebra i otarcia na ramionach – dziwne obrażenia jak na samobójcę.

W listopadzie samobójstwo popełnił 34.letni funkcjonariusz CBŚ. Ciało policjanta w jego domu w Ostrowi Mazowieckiej znalazł przełożony.

Rok 2009

W nocy z 18 na 19 stycznia w pojedynczej, monitorowanej całą dobę celi powiesił się Robert Pazik – trzeci z morderców śp. Krzysztofa Olewnika. Jego bliscy twierdzili, że Pazik mówił, iż przewiezienie go do więzienia w Płocku, gdzie zmarł, oznacza dla niego wyrok śmierci. Miał rację. Dziś już wiadomo, że wszyscy mordercy nocami byli wyprowadzani ze swoich monitorowanych cel  i wywożeni w nieznanym kierunku. Przed świtem wracali za kratki.

Również 19 stycznia swym domku letniskowym w Owczygłowach koło Obornik powiesiła się oficer ABW – ppłk. Barbara P. W czerwcu tego samego rokucprokuratura umorzyła śledztwo w tej sprawie. Nieliczne media podniosły, że przyczyną targnięcia się przez nią na życie było odebranie jej spraw po dojściu do władzy PO i mobbing, jakiemu została poddana przez nowych zwierzchników.

7 lutego 2009 w Pakistanie zamordowany został porwany 28 września 2008 roku  czterdziestodwuletni geolog Piotr Stańczak. Przez kilka miesięcy Tusk oraz największy nieudacznik na stanowisku ministra spraw zagranicznych dyplomatołek Radek Sikorski nie podjęli żadnych skutecznych działań, by Polaka uratować. Hasłem przewodnim ich „wysiłków” były butne słowa „z terrorystami nie negocjujemy”. Nie potrafili ani negocjować, ani znaleźć porwanego, ani go odbić.

W nocy z 12 na 13 lipca „samobójstwo” popełnił Mariusz K. - strażnik, który pilnował w więzieniu Wojciecha Franiewskiego – mordercę Krzysztofa Olewnika, który jako pierwszy „popełnił samobójstwo”.  Rzeczniczka  Służby  Więziennej Luiza Sałapa powiedziała, że według niej oba zdarzenia nie mają nic wspólnego. Bardzo szybko „okazało się”, że strażnik miał „problemy finansowe” – klasyczną „przypadłość” samobójców, którzy za dużo widzieli lub wiedzieli.

Dzień później – w nocy z 14 na 15 lipca na gdańskiej pętli tramwajowej  „nieznani sprawy” zastrzelili Daniela Zacharzewskiego ps. „Zachar” - gangstera, który był prawą ręką „Nikosia”. „Zachar” uniewinniony z zarzutu morderstwa, wskazywał na emerytowanego oficera SB Adama D. jako na zleceniodawcę zabójstwa gen. Papały, esbek ten jest podobno „grubą rybą” handlu narkotykami.

W sierpniu samobójstwo popełniło dwóch więźniów osadzonych we więzieniu w Toruniu. Niecały miesiąc później spacerująca grzybiarka znalazła w samochodzie zaparkowanym na leśnym parkingu ciało 41.letniego mężczyzny. Okazało się, że to zwłoki rzecznika prasowego toruńskiego więzienia. Miał podcięte żyły. Prokuratura uznała, że było to samobójstwo.

23 grudnia 2009 roku „samobójstwo” popełnił Grzegorz Michniewicz – dyrektor Kancelarii premiera Tuska, członek rady nadzorczej PKN Orlen. Przez jego ręce przechodziła cała korespondencja kierowana do premiera, w tym tajna. Według prokuratury Michniewicz „powiesił się sam” na kablu od odkurzacza – „przez nikogo nie zastraszony ani nie namówiony” – zupełnie tak samo jak Andrzej Lepper. Prokuratura szybko przestała się tą sprawą interesować a z Internetu zaczęły znikać wszelkie materiały, które dotyczyły Michniewicza. Operację usuwania informacji z Internetu na taką skalę mogły przeprowadzić tylko spec- służby. Dlaczego, skoro jego śmierć nie była związana z pracą?

Rok 2010

3 stycznia w gdańskim więzieniu zmarł Artur Zirajewski – płatny morderca, jeden z głównych świadków w sprawie morderstwa gen. Marka Papały – według pierwszych informacji miał się otruć po otrzymaniu tajemniczego grypsu. Na łamach „Gazety Wyborczej” minister Krzysztof Kwiatkowski zdementował te doniesienia i powiedział, że przyczyną śmierci przestępcy był „zator płucny”.

7 kwietnia samobójstwo popełnił strażnik z więzienia w Malborku.

10 kwietnia w Smoleńsku śmierć poniosło 96 obywateli polskich na czele z prezydentem Lechem Kaczyńskim. Na pokładzie Tu-154M byli się ludzie wybitni i zasłużeni, politycy, naukowcy, wysocy urzędnicy państwowi, członkowie sztabu generalnego wojska polskiego, księża, przedstawiciele rodzin katyńskich. Każda z tych osób, od Lecha Kaczyńskiego zaczynając, a na stewardessach kończąc miała wpływ – na społeczeństwo lub na swoje otoczenie (młoda dziewczyna, która jest tak dobra, w tym co robi, że lata w obsłudze rządowego samolotu, jest dla koleżanek wzorem).  Donald Tusk  złamał prawo oddając śledztwo Rosjanom, którzy fałszowali zeznania i „gubili” dowody, do dnia dzisiejszego do Polski nie wrócił wrak samolotu, który niszczony przez służby rdzewieje od ponad roku na płycie lotniska, nie wróciły też czarne skrzynki, broń borowców, telefon prezydenta Kaczyńskiego i cała masa dowodów – dla polskich władz nawet walające się w błocie szczątki zabitych nie były problemem – jak wyraził się o nich Komorowski . Ewa Kopacz łgała w przysłowiowe żywe oczy przed całą Polską w kwestii przeprowadzania sekcji zwłok i sprawdzenia terenu katastrofy i nie spotkały jej za to żadne konsekwencje. Wszyscy, którzy podważają lekceważące stanowisko rządu są nazywani oszołomami a polskie władze nie zamierzają brać pod uwagę innej wersji, niż pułkownika Putina. Jednocześnie ta katastrofa pociągnęła za sobą szereg wypadków i innych tragedii osób, które mogły za dużo o niej wiedzieć.

18 kwietnia- w wypadku samochodowym zginął wracający z pogrzebu ks. Adama Pilcha ewangelicki biskup Mieczysław Cieślar. Miał być następcą ks. Pilcha. Biskup Mieczysław Cieślar  był przewodniczącym Kolegium Komisji Historycznej w sprawie inwigilacji luteran przez SB, to do niego miał dzwonić już w godzinie, kiedy samolot w Smoleńsku już nie istniał, ksiądz Adam Pilch.

27 kwietnia znaleziono ciało szyfranta Polskiego Wywiadu - chorążego Stefana Zielonki, który wyszedł z domu rok wcześniej – 9 kwietnia 2009. Kiedy sprawa jego zaginięcia wyszła na jaw (to też kuriozum nie spotykane na skalę światową!) wmawiano Polakom różne scenariusze, łącznie z jego ucieczką do… Chin. Przy ciele w wysokim stadium rozkładu znaleziono też bardzo czytelne rachunki bankowe, umożliwiające identyfikację.  Wbrew doniesieniom mediów, m.in. portalu tvp.info, prokuratura nie stwierdziła samobójstwa. Śmierć chorążego pozostaje niewyjaśniona.

31 maja znaleziono ciało Krzysztofa Knyża operatora Faktów z TVN, który był obecny 10 kwietnia w Smoleńsku. Wbrew „dziennikarskim” zwyczajom o jego śmierci media praktycznie nie poinformowały i do dziś podawane są wykluczające się nawzajem jej przyczyny.

6 czerwca w wypadku samochodowym zginął prof. Marek Dulinicz. Miał kierować ekipą archeologów, wyjeżdżającą do Smoleńska. Policja ustaliła, że był to zwykły wypadek, do którego doszło z winy żony profesora, prowadzącej auto feralnego dnia.

W pierwszych dniach czerwca w samochodzie na parkingu przez sklepem Karolinka w Opolu znaleziono ciało dr. Dariusza Ratajczaka – historyka, zaszczutego przez „Gazetę Wyborczą” za opisywanie poglądów historyków kwestionujących holokaust. Według prokuratury Ratajczak popełnił samobójstwo na tydzień przed znalezieniem ciała wciśniętego pomiędzy przednim a tylnym siedzeniem. Nikt tego nie podważył, chociaż z zapisu kamer monitoringu przed sklepem wynika, że samochód z ciałem w środku przemieszczał się po mieście.

15 października z Zalewu Rybnickiego wyłowiono poćwiartowane zwłoki Eugeniusza Wróbla – wybitnego eksperta z dziedziny lotnictwa, który przeprowadził własną analizę „wypadku” TU-154M, wskazującą, że w Smoleńsku doszło do zamachu. Pomimo oskarżenia o tę zbrodnię jego syna, sprawy nie udało się wyjaśnić.

19 października były członek PO – Ryszard C. zamordował Marka Rosiaka z PiS i poważnie ranił drugą osobę z tej partii. Jak sam powiedział – jego „celem” był Jarosław Kaczyński. Zaraz po jego zatrzymaniu Niesiołowski łgał, że to on miał być celem ataku byłego partyjnego kolegi.

Rok 2011

W maju zmarł Ryszard Kłuciński – prawnik Andrzeja Leppera, u którego zdeponował on dokumenty, zawierające jego wiedzę na temat prominentnych polityków. Wkrótce potem w Moskwie zmarła Róża Żarska – drugi prawnik związany z Samoobroną i Andrzejem  Lepperem.

W czerwcu tego roku „powiesił się” oficer polskiego Kontrwywiadu Wojskowego. Wiadomo, że oficer ten posiadał wysoką klauzulę dostępu do materiałów niejawnych. W tym samym miesiącu samobójstwo popełnił sierżant żandarmerii wojskowej z jednostki w Dęblinie. Podobnie jak inni wojskowi (służył od 9 lat), pomimo, że miał broń – wybrał powieszenie – dużo dłuższą i boleśniejszą śmierć niż strzał w głowę.

Również w czerwcu samobójstwo miał popełnić oficer z katowickiego oddziału CBŚ. Oficer miał za sobą dwudziestoletni staż pracy, zajmował się przestępczością narkotykową.

W lipcu na swoje życie skutecznie targnął się Wiesław Podgórski – doradca Andrzeja Leppera z czasów, gdy był on wicepremierem i ministrem rolnictwa.  W tym samym miesiącu samobójstwo popełnił także 35.letni policjant z powiatu otwockiego.

Wreszcie 5 sierpnia „powiesił się” Andrzej Lepper. Prokuratura uznała, że było to samobójstwo przed przeprowadzeniem sekcji zwłok, wykonanej zresztą trzy dni po śmierci. W czasie, kiedy Andrzej Lepper już nie żył, ktoś przetrząsał jego gabinet a telewizor sam się zablokował. Ani to, ani fakt, że Andrzej Lepper mówił wprost, że się boi i jego życie jest w niebezpieczeństwie, ani wiele innych niewyjaśnionych kwestii, związanych z tą śmiercią, nie wzbudziło podejrzeń śledczych.

Pogarda dla obywateli

Żadna z tych śmierci nie wywołała właściwej reakcji Tuska i jego świty. Zgony gangsterów zamieszanych w zamordowanie Krzysztofa Olewnika, premier wykorzystał do przeprowadzenia czystek personalnych i pomarszczenia brwi w mediach. Potem już tylko zachowywał „zimną krew” z pogardą odnosząc się do ludzi, którzy ze śmiercią osób bliskich i dla nich ważnych nie potrafili się pogodzić. Powyższe zestawienie nie obejmuje wszystkich samobójstw funkcjonariuszy, do których doszło przez ostatnie pięć lat, ani śmiertelnych ofiar rasistowskich ataków na polskich obywateli, mieszkających zagranicą, ani dramatu osób, które straciły zdrowie i życie, bo rząd zainteresowany wprowadzeniem ustaw ograniczających prawa obywatelskie nie jest w stanie przeprowadzić projektów chroniących te najważniejsze dobra obywateli. Nie obejmuje też tragedii takich, jak rozegrała się pod drzwiami premiera parę dni temu. Nie obejmuje ludzi, zmarłych pod szpitalami,  które nie raczyły udzielić im pomocy, ani chorych, którzy nie doczekali operacji czy refundacji leku ratującego im życie.  Prawda jednak jest jedna i niepodważalna. Jeśli na skutek braku regulacji prawnych, lekceważenia przez spec-służby przepisów i naginania prawa zmarła chociaż jedna osoba, jeśli chociaż jeden Polak zginął z powodu nieudolności Tuska i jego ekipy, to oznacza, że mają oni krew tej osoby na rękach. Warto o tym pamiętać, oglądając jak w spotach wyborczych Tusk „buduje” Polskę.

Aldona Zaorska

Tekst ukazał się w „Warszawskiej Gazecie” nr 39 30.09.-06.10.2011

Oczywiście trzeba też odnotować, że rok 2012 był również okresem dziwnych śmierci, bo  zmarł płk. Leszek Tobiasz,  ”samobójstwo” popełnił gen. Sławomir Petelicki. Po czym za kilka dni usłyszeliśmy, że targnął się na swoje życie Jerzy Pronobis, człowiek prowadzący interesy z PZPN. A więc reasumując “seryjny samobójca” rozpoczął marsz kroczący przez Polskę?

Płk. Leszek Tobiasz – były oficer WSI, główny świadek w “aferze marszałkowej”. Zmarł 17.02.2012 podczas balu OHP (“zatańcował się na śmierć”) rzekoma przyczyna zgonu: niewydolność krążenia. 01.03.2012 miał składać zeznania przed sądem.

Generał Sławomir Petelicki, były dowódca jednostki “Grom”. Znaleziony martwy 16 czerwca 2012 roku.  Ostro krytykował ustalenia Komisji Badania Wypadków Lotniczych i opieszałość polskiego rządu przy wyjaśnianiu przyczyn katastrofy w Smoleńsku. Zmarł na skutek ran postrzałowych.

Jerzy Pronobis – prezes spółki Club&Travel, która zajmuje się rozprowadzaniem lukratywnych biletów na Euro2012. Rozprowadzanie biletów odbywało się w atmosferze korupcji i skandalu. Pronobis “wpadł” pod pociąg. Policja nie wyklucza samobójstwa, choć denat tradycyjnie nie pozostawił listu pożegnalnego. Nazwisko Pronobisa pojawia się w tzw. “taśmach Grzegorza Laty”.
Do listy należy jeszcze dopisać prof. Stefana Grocholewskiego, Józefa Antoniego Szaniawskiego, Dariusza Szpinetę, Henryka Szumskiego, prof. Jerzego Urbanowicza, Remigiusza Musia a także Krzysztofa Zalewskiego

Ile jest łącznie przypadków niewyjaśnionych zgonów za całych rządów PO? Z moich obliczeń wynika, że: 38 osób + 20 w katastrofie lotniczej samolotu CASA -295M pod Mirosławcem + 96 w katastrofie samolotu Tu-154M pod Smoleńskiem = 154 ...
154 !!! ....

1 Sławomir Kościuk 

2 34.letni funkcjonariusz CBŚ.

3 Robert Pazik 

4 ppłk. Barbara P.

5 Piotr Stańczak

6 Mariusz K.

7 Daniel Zacharzewski

8,9 dwóch więźniów

10 rzecznik prasowy

11 Grzegorz Michniewicz

12 Artur Zirajewski

13 Prof. Stefan Grocholewski

14 strażnik z więzienia w Malborku

15 biskup Mieczysław Cieślar

16 chorąży Stefan Zielonka

17 Krzysztof Knyż

18 prof. Marek Dulinicz

19 dr. Dariusz Ratajczak

20 Eugeniusz Wróbel

21 Marek Rosiak

22 Ryszard Kuciński

23 Róża Żarska

24 Dariusz Szpineta

25 oficer polskiego Kontrwywiadu Wojskowego

26 sierżant żandarmerii wojskowej

27 oficer z katowickiego oddziału CBŚ

28 Wiesław Podgórski

29 policjant z powiatu otwockiego

30 Andrzej Lepper

31 Henryk Szumski

32 Płk. Leszek Tobiasz

33 Generał Sławomir Petelicki

34 Jerzy Pronobis

35 Józef Antoni Szaniawski

36 prof. Jerzy Urbanowicz

37 Remigiusz Muś

38 Krzysztof Zalewski

 http://blogpatriotki.salon24.pl/471192,lista-smierci-rzadow-donalda-tuska-czyli-polska-w-budowie

39-58 - 20 osób w katastrofie lotniczej samolotu CASA -295M pod Mirosławcem

59-154 - 96 osób w katastrofie samolotu Tu-154M pod Smoleńskiem

38+ 20+ 96 = 154

154 !!!

bule, kłutnie, k a p u t t

Wszyscy się kłócą choć, to już nie ma znaczenia.

ZACHOWAJ ARTYKUŁ POLEĆ ZNAJOMYM

Państwo Polskie, a właściwie III RP zbankrutuje jako system polityczny, prawny, ekonomiczny i moralny. Nie da się tego uniknąć jak śmierci.

Ktoś kiedyś powiedział, że koniec, to tylko kwestia czasu.

Polsce tego czasu zostało niewiele i co gorsza nadzieja i dobre chęci tu nie pomogą. Co bardziej wtajemniczeni doskonale to wiedzą. Jedni widzą symptomy tego końca, drudzy dowiadują się z czasem - obserwując. Inni dostają przysłowiowy cynk,  reszta ?  -  no cóż, idzie pod nóż.

III RP można zobrazować w bardzo prosty sposób. Wyobraźmy sobie drzewo przeżarte przez korniki z zewnątrz niedoświadczony obserwator widzi solidny majestatyczny pomnik minionych czasów. Jeżeli jednak przyjrzy się bliżej, okazuje się, iż to co miało być trwałe i mocne, stało się imaginacją własnej trwałości. Ludziom postawiono atrapę przed oczami, nakarmiono ich frazesami, stworzono iluzję w którą uwierzyli.

Ktoś kiedyś powiedział, by zbudować coś trwałego muszą być silne fundamenty.

Czy III RP została zbudowana na silnych fundamentach?

Nawet ci którzy dzisiaj sprawują władzę widzialną i niewidzialną, opozycja jawna i kukiełkowa, cały resort siłowy utrwalony na powierzchni, nominanci, wszelkie ośmiornicze układy, konfidenci - zdają sobie sprawę, niejednokrotnie tylko podświadomie, że system jest suchy jak te przysłowiowe drzewo i tylko kwestią czasu jest kiedy ulegnie zniszczeniu – szkoda tylko ludzkich-liści, które wraz z upadkiem zgniją zdziwione całą sytuacją.

Ktoś kiedyś powiedział, że jedynie upadek daje nam szansę na powstanie.

III RP musi się rozpaść jak domek z kart. Są tacy, którzy wierzą, że można to powstrzymać, inni łudzą się, że jakoś to będzie, jeszcze inni pokładają nadzieję w wyborach sądząc, iż zmiana władzy spowoduję drogocenną odmianę na lepsze.  Nie można uleczyć gangreny nie ucinając w odpowiednim miejscu. Ból musi przyjść, by społeczeństwo mogło przeżyć. Za pychę i głupotę słono się płaci. Kiedy III RP zbankrutuje jako system polityczny, prawny, ekonomiczny i moralny, będzie szansa zbudowania nowych fundamentów licząc, że tym razem budulcem stanie się wyciąganie wniosków z przeszłości, by móc bez obaw spoglądać w przyszłość.

Ktoś kiedyś powiedział, że przypadek nie istnieje.

III RP to system pajęczynowaty, spowity setkami nici, które mają wspólny początek. Tym początkiem jest pająk. Jedni widzą go w tajnych służbach inni w umowie okrągłostołowej, kolejni w powiązaniach biznesowo-medialnych, jeszcze inni w ugrupowaniach parlamentarnych od lewa do prawa itd.

Ci zaś którzy go nie dostrzegają lub przeczą jego istnieniu, no cóż - oni właśnie pójdą pod przysłowiowy nóż. III RP została skonstruowana na bazie układów starych i nowych, wzajemnych niepisanych umów, podań rąk, ukrytych uśmiechów, mrugnięć oczu i moich ulubionych chrząknięć. Te interesy mają wspólny mianownik – wypłukiwanie złota. Do czasu kiedy źródełko posiada zasoby wszystko jest w porządku. Zaś, kiedy zacznie wysychać, zaczną się wzajemne animozje, kto ma prawo korzystać z tego co jeszcze zostało. Ci bardziej wtajemniczeni już wiedzą, że ta złota rzeka jest prawie sucha.

Ktoś kiedyś powiedział, pasożyt to najbardziej idiotyczna forma życia, bo zabija żywiciela i siebie.

Za drzwiami rozmowa nigdy nie gaśnie, za drzwiami palą się cygara, a żar ich rozświetla spowite dymem ciemne pomieszczenie, gdzie z ust słowa szeptem wypowiadane – co robimy?

III RP system tak skorumpowany, że szpilki uczciwości halogenem szukać można, gdzie ludzie, by zaskarbić sobie chociażby stołek przy złotej rzece, są wstanie zrobić wszystko, zaprzeczyć wszystkiemu, powiedzieć wszystko, by choć na chwilę, tą drobną, najdrobniejszą chwilę - zaistnieć, poczuć się ważnym, brylować, tańczyć na tym balu, który mozolnie i ociężale wypala się. Najgłupsi są jednak ci, którzy spóźnili się na obiad, a próbują zdążyć na chylącą się ku końcowi bardzo późną kolację, gdzie pozostały same resztki. Nie zdając sobie sprawy, że stół z którego jedzono nie należał do nich. Oni jak pasożyty, przykleili się wysysając żywotne soki, które mogły żywić wielokroć wielu podróżników. Gospoda zamknięta.

Ktoś kiedyś powiedział, że najbardziej poszkodowani są statyści.

Państwo Polskie, a właściwie III RP zbankrutuje jako system polityczny, prawny, ekonomiczny i moralny. Nie da się tego uniknąć jak śmierci. Wiele łez zostanie wylanych, wiele rodzin straci dorobek życia, setki z niedowierzaniem wlepi wzrok w pustą ścianę. Inni będą przeklinać własną głupotę, naiwność, brak działań, kiedy ktoś znajomy mówił, ostrzegał, radził. Próżno, będą szukać odpowiedzi. Choć były one widoczne gołym okiem, każdego dnia, wystarczyło otworzyć oczy.

Ktoś kiedyś powiedział, że najtrudniej uwierzyć jest w prawdę.

Reklama ma to do siebie, że ma zachęcać do kupna towaru. III RP to towar, umiejscowiony w światowym hipermarkecie. Jako bazę przyjęto ładne opakowanie i sprzedawców mających ten towar opchnąć. Reszta miała uwierzyć i kupić. Jednak producent nigdy oficjalnie nie przyznał się do swojego dziecka. Sprzedaż trwała wiele lat, wielu po latach konsumpcji zdało sobie sprawę z jakości towaru, lecz większa cześć społeczeństwa dalej smakowała zgniłego batona. Choć coraz bardziej był zgniły - niejednokrotnie śmierdział, aż oczy bolały, nadal pochłaniali go w iście hipnotyczny sposób.

Ktoś kiedyś powiedział, że zaufanie to cenny dar.  

Komu ufać – na to pytanie w kontekście państw najlepiej odpowiada historia. Jest jak dobra magiczna książka, która na wiele pytań ma wiele odpowiedzi. Wystarczy zajrzeć – ona nie gryzie.

Ktoś kiedyś powiedział, że głupich nie sieją – nie, dziś się ich uprawia.

http://belaiel.nowyekran.pl/post/82401,wszyscy-sie-kloca-choc-to-juz-nie-ma-znaczenia

Wiadomość z Termopil

ZAMIAST  WSTĘPU.
(  )  to Polacy sa winni temu że taka katastrofa miała miejsce. Brak zainteresowania losami swojej Ojczyzny tak właśnie musi skutkowac. KIJEM TEGO KTO NIE PILNUJE SWEGO. Łatwo sie zwala na innych, Rosje, Putina itd. To Putin siedzi z czipsami i piwem przed telewizorem i ogląda antypolskie, głupawe kabarety, wyśmiewające Polaków, czy jakieś tam inne programy pełne ogłupiającej, debilnej celebry itd, itd. Na co może liczyc narod który pozwala niszczyc to co zrobili nieraz dosłownie w pocie czoła jego przodkowie i nieraz pluje na ten dorobek, na swoje tradycje, tożsamośc, historię, mówiąc że to komuna, na co może liczyc naród, który pozwala likwidowac swoje szkoły... itd, itd

Kartka z kalendarza: dziś mija 71. rocznica urodzin Jerzego Kowalczyka, skazanego w PRL-u na karę śmierci za wysadzenie auli WSP w Opolu

05/12/2012Zostaw komentarzIdź do komentarzy

Jerzy Kowalczyk urodził się 5 grudnia 1941 r. w Rząśniku na Mazowszu w rodzinie o tradycjach patriotycznych. W tym samym roku jego matkę wywieziono na roboty w głąb III Rzeszy, a ojca ścigało gestapo. Jerzy, podobnie jak i jego rodzeństwo, trafił do obcych ludzi. Rodzina odnalazła się dopiero w 1945 r. Jerzy skończył naukę w szkole podstawowej w Rząśniku w 1955 r. i w tym samym roku rozpoczął naukę w Zasadniczej Szkole Zawodowej w Ostrołęce. Zarówno w „,podstawówce”, jak i w szkole zawodowej Jerzy sprawiał kłopoty aktywistom komunistycznym z ZMS, zwłaszcza na lekcjach historii, na które to przynosił przedwojenne podręczniki. W 1957 r. został wydalony ze szkoły i pomagał rodzicom w gospodarstwie rolnym. W 1960 r. dostał powołanie do wojska – do wojsk lotniczych w Zamościu. W 1961 r., po odbyciu służy wojskowej, przeniósł się do Opola, gdzie mieszkał jego brat Ryszard i został zatrudniony jako technik w katedrze fizyki Wyższej Szkoły Pedagogicznej. W Opolu Jerzy ukończył Technikum Mechaniczne i miał zamiar rozpocząć studia wieczorowe na Wyższej Szkole Inżynierskiej.

Jerzy bardzo przeżył masakrę polskich robotników na Wybrzeżu w grudniu 1970 r. Rozpacz z krzywdy Polaków i bezsilność pchnęły go do czynu zniszczenia auli WSP w Opolu, w której działacze komunistyczni mieli odbierać nagrody za pacyfikację robotników. W nocy z 5 na 6 października 1971 r., w przeddzień akademii z okazji święta milicji, wysadził aulę WSP w powietrze. Wybuch, który nastąpił o godz. 0.40, całkowicie zniszczył aulę, uczelniane archiwum, dużą część zasobów bibliotecznych oraz bufet. Wyleciał w powietrze dach auli i zapadła się podłoga. Eksplozja nie zniszczyła budynku uczelni. Nikt nie odniósł obrażeń.

Złapanie sprawców wybuchu było priorytetową sprawą władz komunistycznych. Braci Kowalczyków ujęto w lutym 1972 r. używając podstępu. Po siedmiu miesiącach śledztwa bracia przyznali się do podłożenia i zdetonowania ładunków wybuchowych. We wrześniu 1972 r. Sąd Okręgowy w Opolu wydał wyrok: Jerzego skazano na karę śmierci („Sąd uznał, że konieczna jest trwała eliminacja sprawcy ze społeczeństwa”), a Ryszarda na 25 lat więzienia. 18 grudnia 1972 r. Sąd Najwyższy podtrzymał wyrok wydany przez sąd w Opolu. Na fali protestów, w styczniu 1973 r. Rada Państwa skorzystała z prawa łaski wobec Jerzego Kowalczyka, zmieniając karę śmierci na 25 lat więzienia. Kowalczykowie musieli zapłacić również koszty zniszczonej auli. Bracia zostali osadzeni w najcięższych więzieniach w Polsce. Jerzy więziony był w Strzelcach Opolskich, a Ryszard w Barczewie. Represjom poddana została cała ich najbliższa rodzina. Pod koniec 1985 r. w wyniku zmasowanej presji części narodu polskiego, Jerzego Kowalczyka zwolniono warunkowo. W więzieniu próbowano go zabić, stracił zdrowie, jest inwalidą. Żyje na bagnach niedaleko rodzinnego Rząśnika, pośród dzikiej przyrody opiekując się 13 kotami.

Źródło: Bogusław Bardon „W obronie braci Jerzego i Ryszarda Kowalczyków z Opola”, Opole 2011